Άγρια θάλασσα η φωνή σου.
Στοιχειό αμέρευτο
η ψυχή σου η πελώρια
που γιγαντώνεται κι άλλο
σαν αναμετράται με τ' άδικο.
Μερτικό γυρεύω του κόσμου
για της γης τους πληγωμένους.
Ένα κομμάτι αντίδωρο
να σταματήσει να θεριεύει η πείνα,
μια στάλα κρασί να γλυκάνει
τα διψασμένα τους χείλη.
Αλάξευτος βράχος η ζωή
ξυπόλυτη τον ανεβαίνω
κι ας ματώνουν τα βήματά μου.
Έσπασε τ' αγιοκέρι μες στη χούφτα μου
και τώρα το τάμα μου βουβό κι αφώτιστο.
Σε δύο μερόνυχτα ξημερώνει Κυριακή
κι εγώ ακόμα τον τόπο μου δεν βρήκα.
Απλώνω το βλέμμα μου στα πέλαγα.
Προσδοκώ τον ερχομό σου.
Ρόδινα τα χνάρια μου από την σκισμένη μου σάρκα
σου μαρτυρούν τον χάρτη που 'χω κρύψει το γέλιο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου