Αν ένιωσες κι εσύ σαν τζίνι σε πηλό ... Νικόλας Αλεξανδρινός.

Αν μίλησες κι εσύ ποτέ με τις σιωπές

Κι ας μην το θες να κλαις αν έκλαψες ποτέ

Αν ένιωσες ποτέ στο είναι σου βαθιά

Θα ξέρεις τι θα πει τι είναι μοναξιά

Αν ούρλιαξες κι εσύ σα λύκος την αυγή

Αν έβγαλες ποτέ κραυγή χωρίς γιατί

Θα είσαι προφανώς

Ανθρώπου αδερφός

Δική μας αδερφή

Κι αδέρφια όλοι εμείς

Αν ένιωσες κι εσύ το πνεύμα σου πτωχό

Στα πέλαα ζωής κι εσύ σα ναυαγός

Αν ζήτησες ποτέ σανίδα προσευχής

Τον κάτω κόσμο 'δώ αν μπόρεσες να δεις

Αν ένιωσες ποτέ ορφάνιας το παιδί

Μοναχός σου στη γη και τέρας τη ζωή

Θα είσαι προφανώς

Ανθρώπου αδερφός

Δική μας αδερφή

Κι αδέρφια όλοι εμείς

Αν ένιωσες κι εσύ του φόβου τις σκιές

Να σου τις φέρνει εκεί μπροστά σου ζωντανές

Να παίζουνε κρυφτό μοναχές στο μυαλό

Αν ήταν ποτέ δικό σου αφεντικό

Αν ξέρεις τι θα πει αγάπη στην καρδία

Κι εμάς αν θεωρείς αδέρφια ειλικρινά

Θα είσαι προφανώς

Ανθρώπου αδερφός

Δική μας αδερφή

Κι αδέρφια όλοι εμείς

Αν σου ‘τύχε να δεις στις κορυφογραμμές

Επάνω στα βουνά λευκόχρυσές φωτιές

Χωρίς να θαμπωθείς αν ένιωσες χαρά

Να απλώνεται παντού με κέντρο την καρδία

Αν ένιωσες κι συ κοντά σου το θεό

Αν έψαξες πότε ψηλά τον ουρανό

Θα είσαι προφανώς

Ανθρώπου αδερφός

Δική μας αδερφή

Κι αδέρφια όλοι εμείς

Αν ένιωσες κι εσύ σαν τζίνι σε πηλό

Το πνεύμα σου κλειστό σε ίδιο υλικό

Αν λόγιασες πότε εδώ ..πλάνη-της – γης

Μεγάλη φυλακή το σώμα σου κελί

Αν μπόρεσε να βγει αλήθεια να σου πει

Ότι είσαι τυχερός θα ένοιωθες κι εσύ

Θα είσαι προφανώς

Ανθρώπου αδερφός

Δική μας αδερφή

Κι αδέρφια όλοι εμείς

Αν ψάχτηκες κι εσύ που είσαι για να δεις

Αν νόησες πολλά θα έχεις για να πεις

Αν ένοιωσες κι εσύ μια κόλαση τη γη

Πως ο Θεός σ αυτή δεν χωροκατοικεί

Αν ξέρεις το-που είσαι θα βρεις και που θα πας

Ανάλογά το πνεύμα που εσένά κυβερνά.-

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ