Φάρος στο βράχο πάνω ριζωμένος,
αλμυρισμένος από θαλασσινούς ανέμους,
μοναχικός, παντέρημος και ξεχασμένος,
στα πέλαγα φουρτούνες αγναντεύει.
Γαλήνης φως ξεχύνεται ένα γύρω,
μέσα από σάλαγο και βρυχηθμό κυμάτων,
που αγριεμένα την ακροβραχιά χτυπάνε,
σπρωγμένα από άνεμο Βοριά.
Και κει μακριά, όσο το μάτι φτάνει,
τρικάταρτο σκαρί παγιδευμένο,
αναζητά τη ρότα του να βρει,
από το λαμπρό φως του Φάρου οδηγημένο.
Γλυκιά που είναι η προσμονή
για ένα απάνεμο λιμάνι,
να γαληνέψει του ναύτη τη ψυχή.
Τύχη που έχει όποιος συναντήσει
ένα μοναχικό Φάρο στη Ζωή.
Που με το φως του θα τον οδηγήσει,
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπουλη
Νοσταλγοί της Εδέμ 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου