Γέννησα παιδιά κι όμως παιδιά δεν έχω.
Τα ανάθρεψα όπως το καθήκον μου καλούσε, και η καρδιά μου
αισθανόταν. Με ξενύχτια, δάκρυα, περιορισμούς, με φόβους,
με χαρές. Ασε τα εμπόδια. Με αγάπη πάνω από όλα.
Σε μια νύχτα σαν αστραπή ξεγράφτηκαν όλα.
Εγώ τους έχω ανάγκη τώρα.
κοιτάζω μήπως ανοίξει η πόρτα μου, «μαμά έφτασα,»
ν ακούσω τώρα. «Μην ανησυχείς άλλο.»
Μόρφωση απέκτησαν από τα καλύτερα σχολεία.
Έγιναν επιχειρηματίες.
Όλο το κόσμο θαυμάζουν. Την μάνα όμως δεν λογαριάζουν.
Σαλπάρουν η καθημερινές. Σαλπάρουν οι γιορτές μέσα
σ ένα απέραντο πέλαγος. Στην ηρεμία και στις
φουρτούνες του βαθιού ωκεανού περνάω μόνη.
Περιουσίες δεν είναι τα πλούτη και τα λεφτά.
Για κάθε γονέα είναι τα παιδιά.
Μου έμειναν οι αγνώριστες φωτογραφίες.
Τελείωσαν τα κεφαλαία … έκλεισαν τα βιβλία.
Τελείωσε τούτη η λυπητερή ιστορία.
Τα παιδιά τράβηξαν το δρόμο τους. Ξέχασαν την μάνα τους.
Έμεινα μια άκληρη με μια προσευχή και ένα δάκρυ.
Με Θεϊκή παρέμβαση αξιώθηκα να γίνω μάνα, και μου
το αφαίρεσαν ασχετοι καταφέρνοντας να με μισούν
τα παιδιά μου με κανένα δικαίωμα.
Εδώ θα μένω μόνη να γερνάω μέρα με την μέρα χωρίς
ανθρώπινη βοήθεια αποκτώντας άσπρα μαλιά και ρυτίδες
στα στερνά μου χρόνια.
Το δέντρο μου μισό στολισμένο και φέτος.
Δεν πειράζει άδειο δίχως δώρα. Έστω ένα μαντίλι
να σκουπίσω τα αλμυρά δάκρυα.
Μια μάνα του παρελθόντος, ξεχασμένη, υπογράφω.
Maro Patrianakos 18/12/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου