Ερχόσουν σαν σπουργίτι
τσίμπαγες λίγη αγάπη,
έφευγες ξαφνικά
για να έρθεις πάλι...
Και εγώ σε περίμενα
με λίγα ψίχουλα αγάπης,
ήθελα τόσο πολύ
να σου τα δώσω...
Όμως εσύ τα έπαιρνες
πάντα στα κλεφτά,
δεν ήθελες τίποτε
να σου τα χαρίσουν...
Είχες μάθει να ζεις ελεύθερο
να παίρνεις από μόνο σου
όση αγάπη ζητούσες,
μια μικρή δόση
μέχρι να πεινάσεις ξανά
και να έρθεις στα κρυφά
να πάρεις αυτό
που δίκαια σου ανήκει...
Σε καρτερούσα να έρθεις
να παγιδεύω την αγάπη σου,
και εσύ ξεγλυστρούσες
από τα χέρια μου...
Πως μου ξέφευγες πάντα;
Έτσι πρέπει μου φώναζες,
πετούσες ελεύθερο μακριά
και εγώ μάταια προσπαθούσα
να καταλάβω αυτό το πρέπει...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου