Μας έδεσαν,
μας έδεσαν σφιχτά,
πλάτη με πλάτη, ακίνητους.
Να μην μπορώ να σε δω,
να μην μπορείς να με δεις.
Μας κατάργησαν τα μάτια λίγο λίγο.
Πλάτη με πλάτη ακίνητους.
Να μην μπορώ να σε αγγίξω,
να μην μπορείς να μ΄ αγκαλιάσεις.
Μας κατάργησαν τα χέρια λίγο λίγο.
Μόνο, που μπορούμε ν΄ ακούμε, ακόμα, τις φωνές μας.
Μπορώ ακόμα να σου λέω «σ΄ αγαπώ»
και να νιώθω το ρίγος στην πλάτη μου
απ΄ τη ραχοκοκαλιά σου.
Μπορείς να μου λες πως μ΄ αγαπάς
και να νιώθεις κάτω απ΄ τη φτέρνα σου
ζεστό το χώμα απ΄ τη θέρμη μου.
Το κατάλαβες;
Μας καταργούν μία μία τις αισθήσεις
κι όπου να ΄ναι, θα μας πάψουν τη φωνή.
Με τον χτύπο της καρδιάς θα μένει, μόνο, να μιλάμε.
Το αίμα της θα ρέει, όμως,
κόκκινο, βουβό, σαν δίχτυ αόρατο
θ΄ απλώνεται κάτω απ΄ τα πέλματα,
θα μεταδίδεται, θα μας ενώνει όλους,
όλους, τους δεμένους.
Κι όταν θα φτάσει ο χτύπος της καρδιάς μας μακριά,
και μεγαλώσει κι απλωθεί τούτο το δίχτυ,
όταν πληθύνουν οι δεμένοι,
τότε θα ξεφύγουμε απ΄ τα δεσμά μας
σαν μια έκρηξη φωτός μέσα στο έρεβος.
Θα ανοίξουμε διάπλατα φτερά
και σε ορίζοντες χωρίς συρματοπλέγματα κι αφέντες
θα χυθούμε.
Ο κόσμος θαρρώ, δεν θα ΄χει αλλάξει ούτε τότε.
Εμείς θα τον αλλάξουμε,
εμείς πρέπει να τον αλλάξουμε!
Πριν μας καταργήσουν όλες μας τις αισθήσεις.
Όσο ακόμη μπορούμε
να θερμαίνουμε το χώμα, με το αίμα μας.
...Βαρβάρα Χριστιά...
Φωτογραφία: Leonidas Stoumpos Μεσολόγγι 27/12/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου