Περπατάω στο γέλιο σου... Στέλλα Βρακά

Περπατάω στο γέλιο σου

δεν είμαι εγώ

είμαι η άλλη που ανημποριάζει

στο ξεκάθαρο όλο.

Τ' όνομά μου πικρό κελάιδισμα

τ' όνομά σου ήλιος μου

και θάλασσα εκκωφαντική.

Μην μ' αγγίζεις και φεύγεις

στο μακρινό κι ανένδοτό σου

φαρμακώνομαι.

Γλυκόπικρο Όνειρο... Νέλλη Κουμεντάκη.

Γλυκόπικρα

τα χείλη σου ήταν

στο φιλημά σου, γλυκόπικρο

και τ' όνειρο που ένιωθα στ' αγγιγμά σου!

Γλυκόπικρη

η μοναξιά μα ντύθηκε

μεταξένια, λιποτακτώ στ' αλαργινά

στ' άγνωστα περασμένα!

Σ'αγαπάω τόσο... Μαριαννα Κοκεδημα.

Σ'αγαπάω τόσο και

Φοβάμαι λιγότερο,όταν μ'αγαπάς ζωή μου

όταν μου κρατάς,το χέρι, όταν εγώ πέφτω,

όταν μου χαμογελάς,μέσα στη συννεφιά μου,

όταν νιώθω την ανάσα σου,στην ψυχή μου,

όταν μου δηλώνεις την πίστη σου,ενώ εγώ την έχω

χάσει... να μ'αγαπάς... να μ'αγαπάς μ'ακούς;;

Η αγάπη σου για μένα είναι οξυγόνο

είναι η βροχή που ποτίζει τα λουλούδια

κι όλη τη γη . να μ'αγαπάς για να μπορώ να ζήσω

να μ'αγαπάς και να με προσεχείς σαν τη ψυχή σου

γιατί εγώ είμαι η ψυχή σου να μ'αγαπάς μ'ακους ;;

Τα πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ μέσα σε σπηλιές...

Ο Θορώ λέει ότι...

          «Τα πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ μέσα σε σπηλιές».

Ούτε κι εμείς. 

Για να μπορέσουμε να μάθουμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι. 

Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να δοκιμάζουμε,

να πειραματιζόμαστε, να κάνουμε λάθη. Έτσι μαθαίνει κανείς. 

Καταλαβαίνω τα λάθη σου και κερδίζω από τα δικά μου. 

Το μυστικό είναι να μην κάνεις δυο φορές το ίδιο λάθος. 

Έχω όμως ανάγκη να είμαι ελεύθερος να πειραματίζομαι

και να δοκιμάζω.  Δώσε μου αυτή την ευκαιρία. 

Δώσε μου την ευκαιρία να ζήσω και να είμαι ο εαυτός μου και να

βρω τη χαρά στην ανάγκη. Mη μου κολλάς τα ελαττώματα σου! 

Άσε με να βρω και να ξεπεράσω τα δικά μου!

Αδιάφορη Νύχτα... Νέλλη Κουμεντάκη.

Κι αυτή 

η νύχτα αδιάφορη,

ντύθηκε στη σιωπή,

το χιόνι τ' αστραπόβροντο

ήταν η αφορμή!

Σε' να τραγούδι

εποχής, στις νότες

είχα ξεχαστεί!

Κι αυτή

η νύχτα αταίριαστη,

δεν είχε αστροφεγγιά

σε μια παλέτα αφέθηκα,

με χρώματα θαλασσιά!

Ο Καλύτερός μου φίλος... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Πάλι βράδιασε. Κι αυτό το βράδυ πάλι με σένα θα περάσω.

Πόσες βδομάδες, μέρες, χρόνια έρχεσαι, χωρίς να στο ζητήσω. 

Χωρίς να με ρωτήσεις, να μου τρυπάς αδίσταχτα με τα ίδια 

λόγια κι απαξία το μυαλό. 

Φίλους μου γνώρισα στην ζωή πολλούς. Δεκάδες, εκατοντάδες

θα σου πω.  Με σένα μοναχά δεν το κατάφερα φίλος να γίνω.

Λες και που πέρναγα καλά, κι ευτυχισμένος ήμουνα με ζήλευες.

Και όλο τα ίδια μου 'λεγες. Στο τέλος μόνος μου θα μείνω.

Με έκρινες πάντα, λες κι όλα τα 'ξερες εσύ. Όμως εγώ γνώριζα 

καλά, πόσο δειλό και φοβισμένο ανθρωπάκι ήσουνα, που 

έτρεμε στην ιδέα πως κάποτε κανένας, μαζί του δεν θα 

ασχολείται. Και μάθε πως εγώ, καλύτερα το δίκιο μου γνωρίζω.

Φοβάμαι... Μαριαννα Κοκεδημα.

Κράτα με σφιχτά σε παρακαλώ.. Φοβάμαι πολύ απόψε......

δεν ξέρω γιατί αλλά φοβάμαι.. μη με αφήσεις ούτε στιγμή μόνη

μου.. απλά κράτα με έτσι στην αγκαλιά σου μέχρι τα

ξημερώματα.. μέχρι ο ήλιος να μας πει  Καλημέρα στο

κρεβάτι μας έτσι αγκαλιασμένοι δυο σ'ενα..

κράτα με σφιχτά απόψε φοβάμαι πολύ,χωρίς λόγο απλά

φοβάμαι..ολα κι όλους ακόμα και τη σκιά μου μείνε εδώ

δίπλα μου όλη νύχτα μη κοιμηθείς γιατί αν

σε πάρει ο ύπνος δεν θα μπορέσεις να με φυλας από αυτό

που φοβάμαι. κι αν φοβηθώ πολύ τότε θα χαθώ στο

σκοτεινό μου κόσμο και δεν το θελω αυτό....

Το δώρο της Πίπση... Νίκος Δήμου.

Θέλω να σας πω την ιστορία μιας γάτας. Την ιστορία μιας πολύ

περίεργης γάτας. Δεν ήταν όμορφη, ούτε χαδιάρα.

Ήταν μονοκόμματη και τραχιά. Δεν ήταν καν δική μου. 

Όμως μου έκανε ένα θαυμάσιο πρωτοχρονιάτικο δώρο.

Ζούσα τότε σε προάστιο της Αθήνας.

Το σπίτι, ήταν μια παλιά απομονωμένη μονοκατοικία.

(Τώρα έχει γίνει πολυκατοικία!)  Το παλιό κτίσμα είχε μείνει

καιρό ακατοίκητο. Ανήκε σε ένα γέροντα γιατρό, που ζούσε εκεί

ολομόναχος. Είχε πεθάνει πάνω από ένα χρόνο. Πέρασε και

άλλος καιρός μέχρι να συμφωνήσω με τους κληρονόμους για την

ενοικίαση και να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές.

Πείσε τον εαυτό σου ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει...πείσε τον.. Θώμη Μπαλτσαβιά

Πάλι δε σε καταδέχτηκε ο ύπνος για ακόμη μια φορά και το

γνωρίζω..μην απορείς πως μα το γνωρίζω όπως γνωρίζω

και το γιατί καλύτερα από σένα...

Πάλι έδινες τη μάχη σου..αυτή τη μάχη την οποία δεν κερδίζεις

μήτε και θα συμβεί...πάλι πολεμούσες τη μορφή μου να την

ξεχάσεις... πάλι σε στοίχειωσε η μυρωδιά μου και πέθαινες

για το άγγιγμά μου..για ακόμη μια φορά αγωνιζίσουν να πείσεις

το κορμί και την ψυχή σου πως δεν είναι υπό την κατάληψή

μου.. το μυαλό σου πως τα έχει σβήσει όλα με μια γραμμή...

Πείσε λοιπόν τον εαυτό σου πως δεν υπήρξα..πείσε τον πως έχεις

ανάσα και παλμό δίχως εμένα..πως μπορεί να χαμογελάσει...

πείσε τον πως θα ζωγραφιστεί ξανά έτσι η ευτυχία στο

πρόσωπό του...από μένα χαλάλι..εμένα δε θα με πείσεις ποτέ

άλλωστε για τίποτα από όλα αυτά..

Θα μείνω πάντα μόδα μιας άλλης εποχής να περιμένω το κορίτσι της βροχής... (Χαράλαμπος Χατζηνάκης)

Θα μένω πάντα μόδα μια άλλης εποχής

να περιμένω το κορίτσι της βροχής

Το όνομά σου θα χαράζω μ`ένα σουγιά

και θα`χω φίλους τα πολύχρωμα πουλιά.

Μέσα στης πόλης τη βιτρίνα ποτέ μου δε θα μπω

θα μείνω πίσω από το τζάμι το θαμπό

και θα σε περιμένω να φανείς μες στη βροχή

γιατί εγώ γεννήθηκα σε λάθος εποχή.

Θα μείνω πάντα μόδα μιας άλλης εποχής

να περιμένω το κορίτσι της βροχής.

Θεέ μου, πόσο διαφορετική είναι η ομορφιά στη Φύση και στην Τέχνη!

Θεέ μου, πόσο διαφορετική είναι η ομορφιά στη Φύση και στην Τέχνη! 

Σε μια γυναίκα, η σάρκα πρέπει να είναι σαν μάρμαρο. 

Σε ένα άγαλμα το μάρμαρο πρέπει να είναι σαν σάρκα. 

(Βίκτωρ Ουγκώ)

Τα δέντρα είναι η ατελείωτη προσπάθεια της γης να μιλήσει στον ακούοντα ουρανό..! (Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ)

Ένας σύζυγος είναι ό,τι απόμεινε από τον γκόμενο μετά την απονεύρωση..! (Hellen Rowland)

Τα κτήνη είναι του Θεού... Η κτηνωδία είναι των ανθρώπων..! (Ουγκώ)

Ο άνθρωπος που κυνηγούσε την τύχη του...

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Θα ’θελε πολύ να είχε μια ευχάριστη και πιστή γυναίκα. 

Από την πόρτα του πέρασαν πολλές, καμία όμως δε σταμάτησε.

Αντιθέτως, όλα τα κοράκια έπεφταν πάνω στα χωράφια του, όλοι οι λύκοι στα κοπάδια του κι όλες οι αλεπούδες στο κοτέτσι του. 

Όποτε έπαιξε, έχανε. 

Όποτε ήταν να πάει σε χορό, έβρεχε. 

Κι αν τύχαινε να πέσει κανένα κεραμίδι από τη στέγη, ήταν ακριβώς τη στιγμή που αυτός στεκόταν από κάτω. 

Κοντολογίς, ήταν άτυχος.

Μια μέρα, έχοντας πια κουραστεί να υποφέρει από τις αδικίες της μοίρας, πήγε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη που ζούσε στο δάσος πίσω από το χωριό του. 

Στο δρόμο, ένα τσούρμο αγριόπαπιες κουτσούλησε ψηλά από τον ουρανό ακριβώς επάνω του. 

Εκείνος, όμως, δεν έδωσε σημασία. 

Τα χε συνηθίσει κάτι τέτοια. 

Όταν πια, γεμάτος κουτσουλιές και βρωμερός, κατάφερε να φτάσει στο ξέφωτο όπου βρισκόταν η καλύβα του άγιου αυτού ανθρώπου, εκείνος του είπε:

Φθινόπωρο... (Βίκτωρ Ουγκώ)

«Τώρα η αυγή δεν είναι πια σαν πρώτα ξάστερη

τόσο ζεστός δεν είναι πια ο αγέρας

τόσο καθάριος ο ουρανός..

Πέρασαν οι μεγάλες μέρες

τελειώνουν οι χαριτωμένοι μήνες,

αλίμονο, να που τα δέντρα κιόλας κιτρινίζουν!

Με πόσο γρήγορο περπάτημα φεύγει ο καιρός!

Νομίζεις πως τα μάτια μας που θάμπωνε το καλοκαίρι

μόλις επρόλαβαν να δουν τα πράσινα φυλλώματα.

"Και τα μάτια στο θάμπωμα ανοιχτά... Και τα μάτια σαν σε όραμα χαμένα"..!

Και τα μάτια στο θάμπωμα ανοιχτά και τα μάτια σα σε όραμα χαμένα, και τα μάτια στο θάμπωμα πνιχτά τα καράβια κοιτάζουνε μακριά, τα καράβια σαν όραμα χαμένα.
Μιάν αυγή είχαν αφήσει τη στεριά, τα πανιά τους σαν όραμα απλωμένα, και μπροστά τους γελούσαν τα νερά και τριγύρο σκιρτούσανε φτερά στα πανιά τους στον άνεμο απλωμένα.
(Κωνσταντίνος Χατζόπουλος)

Το όνειρο... ( Elisavet komninou).

Απόψε είδα στον ύπνο μου 

 σε μια ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ , 

 φλόγες πολλές και δυνατές , 

 και μόνος είχα μείνει... 

Εκεί στις φλόγες πάλευα 

 και εκείνες αγριεύαν 

κάηκαν όλα γύρω μου..

κι ακόμη θεριεύουν.. 

«Nα λες ουρανός κι ας μην είναι» ( Γ. Ρίτσος)

Ευγνωμοσύνη... (Leo Buscaglia)

Όταν πήγαινα στο δημοτικό, είχα μια δασκάλα που όλοι νομίζαμε πως ήταν κάπως λοξή.

Κάθε Παρασκευή, πριν χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι, η δασκάλα έκανε το γύρο της τάξης και ζητούσε από τον καθένα μας της πει κάτι για το οποίο ήταν ευγνώμων. 

Έπρεπε να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια για να μην ξεσπάσουμε σε γέλια και ένα ένα τα παιδιά σηκώνονταν και δήλωναν: 

«Είμαι ευγνώμων για το ποδήλατό μου», 

«Είμαι ευγνώμων για την κούκλα μου» και ούτω καθεξής.

O Άνεμος (ινδιάνικο παραμύθι)

Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα

μακρινή ζούσε μια φυλή ινδιάνων. Ο ινδιάνος αρχηγός της

φυλής είχε μια πανέμορφη και νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν

αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα.

Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος

αρχηγός, τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε:

“Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη.

Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου?” “Όχι” του απάντησε

απότομα ο αρχηγός χωρίς να δεχτεί δεύτερη κουβέντα.

Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε να μιλήσει

στον πατέρα της, “Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. 

Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να

γίνω γυναίκα του?” “Όχι”, της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. 

“Δε σου το επιτρέπω. 

Δεν ήταν μάτια αυτά που με κοιτάξαν...όχι.. Θώμη Μπαλτσαβιά

Με κοιτάξαν όχι μάτια ..μα δυο θάλασσες...μέσα τους είδα του

κόσμου τα ναυάγια.. Δυο θάλασσες..κι εγώ έχω μια αγάπη

χάρτινη βαρκούλα στην ακτή και κάτι όνειρα κατάλευκα πανιά

μα ταλαιπωρημένα, που αδημονούν για ταξίδια αλλαργινά..

Με κοιτάξαν όχι μάτια..μα δυο ήλιοι..ένας ανέτειλε..

ο άλλος στη δύση βουτηγμένος..
Δυο ήλιοι..κι εγώ μεγάλωσα μα σα παιδί ακόμη τους

ζωγραφίζω στο χαρτί.. τους ψάχνω μες τα σύννεφα

και σαν τους βρω γίνομαι ένα μαζί τους..

Τούτα τα μάτια που με κοιτάξαν..σιωπηλά ζητήσαν μέσα τους

να κρυφτώ από ό,τι με πονά..με προκάλεσαν καινούρια

όνειρα να κάνω..να αναζητήσω άλλους ήλιους...

τη βαρκούλα μου μοναχά να αφήσω ως έχει..

Το κερί και το σπίρτο...

Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μεγάλη σκοτεινή σπηλιά, στη

κορυφή του πιο ψηλού βράχου, ζούσε μόνο κι έρημο, ένα μικρό

κερί, ενα κερί σβηστό, που μέτραγε τις μέρες της ύπαρξής του.

«Μα τι κάνω εγώ εδώ μόνο μου, αναρωτιόταν, ετσι σβηστό

που είμαι πόσο πολύ κρυώνω, πόσο πολύ φοβάμαι και πόσο

άχρηστο νιώθω, μια σκοτεινή κουκίδα μέσα σε τούτη τη σπηλιά».

Κι ο χρόνος περνούσε και το κερί μετρούσε τις μέρες της

ανούσιας, σκοτεινής ζωής του..

Μια μέρα, άνεμος δυνατός φύσηξε έξω από τη σπηλιά και στο

πέρασμά του παράσερνε ό,τι μικρό κι αδύναμο υπήρχε, φτερά

από πουλιά που είχαν την φωλιά τους στην βάση του βράχου,

ξερά φύλλα και κλαδιά, σπόρους από λουλούδια εξωτικά κι ένα…

σπίρτο, ένα τόσο δα μικρό σπίρτο, ψηλόλιγνο και γυαλιστερό,

με κόκκινο, αστραφτερό καπέλο, στο μικρό του κεφάλι!

Οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς... Είναι πραγματικό..!

Οι Νύχτες Της Παλίρροιας... Ζερβού Τριάδα.

Μια νύχτα με παλίρροια, σε βράχο γαντζωμένη,

είδα ξεράδια των δεντρών στα φύκια βουτηγμένα!

Στη θάλασσα ανεμότρατα, στον πάτο κολλημένη,

κοπάδια ολόκληρα ψαριών στην άμμο πεθαμένα.

Είδα αστραπές δυο ουρανούς ανέφαλους να σκίζουν,

σαν ξίφη κι η χλαπαταγή των κεραυνών να σπάζει,

τις βράχινες βουνοκορφές! Πουλιά να φτερουγίζουν,

αποδιωγμενα απ΄τις φωλιές,το σύμπαν να αλλάζει.

Είδα τις μοχθηρες σκιές τυράννων διορισμένων,

να σέρνονται με την κοιλιά στο διαβρωμένο χώμα,

αναζητώντας βήματα, οχλου κατατρεγμένων,

πασαλλειμένες με ιλύ και των ψαριών την βρώμα..

Ο δρόμος για τον παράδεισο... Πάουλο Κοέλιο.

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν

δρόμο και καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο

έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.

Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον

κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα

(κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να

συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…) 

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο.

Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν

Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη

που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.

Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε

την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο: Καλημέρα.

Καλημέρα – Απάντησε ο φύλακας Πώς λέγεται αυτό το τόσο

όμορφο μέρος; Αυτός είναι ο παράδεισος.

Στου φεγγαριού τη μαγεία... Νέλλη Κουμεντάκη.

Θα πιώ απ το

νέκταρ των χειλιών σου

τη γύρη, ταξίδια στ' άγνωστο

στη γεμάτη σελήνη!

Θα πιώ των ματιών σου

τις γαλάζιες σου θάλασσες,

στου βυθού σου το τρέμουλο,

Θα ταξιδεύω στ' άγνωστο!

Θ' αφουγκραστώ

τις αισθήσεις σου στου

φεγγαριού τη μαγεία, θα σκορπιστώ

στα χάδια σου, με ασίγαστη μαεστρία!

Της λύπης τα μαχαίρια... Νίκος Ορφανίδης.

Κάποτε ζωγράφιζα τ’ αστέρια 

 στην δική σου αγκαλιά 

κι άνοιγαν τα δυο σου χέρια 

 σαν μια θάλασσα πλατιά

Και γυρίζανε οι δείκτες

στου έρωτα τα καλοκαίρια

τώρα μόνος μου τις νύχτες

μες στης λύπης τα μαχαίρια

και τα όνειρα μου σπίθες

σ' ουρανό χωρίς αστέρια

Είμαι o λύκος, o κακός o λύκος..! (Αργύρης Χιόνης)

Διψάω γι’ αγάπη, πεινάω γι’ αγάπη, πονάω γι’ αγάπη..
Ουρλιάζω γι’ αγάπη, πεθαίνω γι’ αγάπη... αλλά..
Είμαι o λύκος, o κακός o λύκος και δεν γίνεται..
Δεν είναι δυνατόν τέτοια αισθήματα νά έχω..

Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα,
θα πέσουνε να με σπαράξουν...

Ένας λύκος αισθηματίας - Αργύρης Χιόνης

Δεν φοβάμαι τους εφιάλτες... Αλλά τα όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα..!

Αν ένα κορίτσι δείχνει πανέμορφο όταν σε συναντά... Ποιος δίνει δεκάρα αν άργησε στο ραντεβού;... Κανείς..! (J.D. Salinger)

Την αυγή μπορείς να την φτάσεις... Μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας..! (Χαλίλ Γκιμπράν)

"Γλυπτά του νερού"... Από τον Γερμανό καλλιτέχνη Malgorzata Chodakowska

Αποχρωματισμοί... Βύρων Λεοντάρης.

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα

Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά

τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά

τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι

χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί

για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί

κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα

κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό

-ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,

ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα... Οδυσσέας Ελύτης

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω

Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια

Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη

Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα

Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς

Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"

Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο

Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά