Οι δεινόσαυροι, εμείς... Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι

καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν

καθώς ο κ. Θάνατος γελά

καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται

καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται

καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου

καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες 

προσευχές τους καθώς ο ήλιος κρύβεται

είμαστε γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι

με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους

με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να 

ατενίζουν το κενό με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν 

πλέον μεταξύ τουςμε τσακωμούς που καταλήγουν 

σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα

"Η ερώτηση"... (Ζίγκμουντ Φρόυντ)

Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ... 

Και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω 

μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι... 

«τι θέλει μια γυναίκα;»

Από την κόρη στη μαμά με λυτρωτική αγάπη.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να σε προστατεύω συναισθηματικά

που δεν τιμούσα τα δικά μου συναισθήματα.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να σε κάνω ευτυχισμένη,

που δεν μπορούσα να βρω τη δική μου ευτυχία.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να συντηρώ την αποδοχή σου,

που δεν αποδεχόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να δείχνω όμορφη σύμφωνα 

με τα δικά σου κριτήρια,

που έχασα την αίσθηση της εσωτερικής μου ομορφιάς.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να σ΄ ευχαριστήσω

που ξέχασα να φροντίζω τον εαυτό μου.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να σ΄αγαπάω

που δεν έμαθα ν΄αγαπώ  τον εαυτό μου.

Να η σωστή στιγμή... Κυριάκος κάππα.

Πότε ποιος ξέρει άραγε και πως θα καταφέρω, 

το πόσο να σου πω πως σ’ αγαπώ. 

Να σου μιλήσω γι όλα αυτά που ένοιωθα, 

μα δεν σου τα ‘χω πει γιατί δεν τόλμησα ποτέ. 

Να σου ιστορήσω όλα όσα μέσα έκρυβα, 

σε σένα άγγελε μου αληθινέ. 

Και να σου πω ευχαριστώ φορές πολλές, 

γιατί πάντοτε το δικό μου μοβαχά ήθελες καλό.

Να σου κάμω πόσο θα ‘θελα για δώρο , 

ψηλά στα σύμπαντα μια όμορφη αυλίτσα. 

Κι εσύ αγνή και άκακη γλυκιά κουκλίτσα, 

να την γεμίσεις με ανθούς που θέλει η ψυχή σου. 

«Τι είναι η μουσική»... Νίκος Καρούζος.

«Σαν την πηγή που ακούγεται μακριά

στους δροσερούς καρπούς και στις σκιές των εντόμων
έρποντας ο λαμπρός αστρίτης
όπου σε μάζες ονείρου φλέγεται ο τραγοπόδης
η χαρά των ήχων έρχεται ως το αίμα
ως την αλματώδη σιωπή του νου.» 

Η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο του οποίου κάθε ροδοπέταλο είναι μια ψευδαίσθηση και κάθε αγκάθι είναι μια πραγματικότητα..! (Alfred De Musset)

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να λένε για κάποιον... 
«Άφησέ τον αυτόν, ζει στον κόσμο του» 

και συνήθως η φράση ειπώνεται με τόνο απαξιωτικό. 
Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει 

πως ο καθένας από μας ζει σ’ ένα κόσμο δικό του. 
Ο κόσμος και η πραγματικότητα για τον καθένα είναι διαφορετικά

Στα αλλοτινά... Στίχοι Νίκος Ορφανίδης.

Μες στου φεγγαριού την γύρα

σε παράνομους δεσμούς

της χαράς ψάχνω μια τρύπα

της αγάπης τους ρυθμούς

να φυτρώσει μια ελπίδα

και να σπάσω τους χρησμούς.

Γράφει Η Δεσποινα Σταματιου Ροδιτη.

Παραμυθενια μουσικη που ξεδιπλωθηκε

στ ονειρο σαν υφαδι χρυσαλιδας

και της ψυχης το ενα φτερο αναδιπλωθηκε,

ζηλευοντας το πεταγμα καποιας συλφιδας

Στον αργαλειο του νου πλεκονται οραματα

γεμιζοντας την καμαρα μεταξι,

χναρια στα πληκτρα απο τα κλαματα

θυμιζουν ηλιαχτιδες πριν χαραξει

Το ενα κομματι της καρδιας ηρθε και ματωσε

σταγονες απο κοκκινα βελουδα

κυλωντας απαλα στο στηθος καρφωσε,

τις αναμνησεις απ του χρονου την πλεξουδα

Πως τέλειωσε μια αγάπη .. Φαίδρα Καψωμενάκη.

Ξημερώνει !

Πόσο κρύο κάνει εξω ..

Θυμάσαι ? Μια ζεστή πανέμορφη μέρα του καλοκαιριού 

ξεκινήσαμε το πιό όμορφο ταξίδι !!!

Σε έναν άγνωστο κόσμο για μάς !

Πρωτόγνωρο !

Επιβάτες στο βαγόνι της ζωής που μας χαμογελούσε !

Ούτε καταλάβαμε πότε βρεθήκαμε 

στον σταθμό της αφετηρίας !

Αποσκευές μας το γέλιο μας ,τα βλέμματα μας , 

γεμάτα απο χαρά και όνειρα !

Όμορφο ταξίδι !

Ακουμπισμένοι στο παράθυρο ,

η διαδρομή μας φανταζε γρήγορο ποταμι 

με ξαστερα νερά, που κυλούσε την ευτυχία μας !!

Οι οχθες του γεμάτες αγρολούλουδα ,

τα λόγια μας ,τοσα σαγαπώ !!!!

Τα έπαιρνε ο αέρας τα εκανε τραγούδι 

και τα έστελνε πάλι στα χείλη μας ...

Μας βρήκαν οι νύκτες ταξιδεύοντας 

να μετράμε χιλιάδες άστρα 

φωτεινά,ολα δικά μας !

Πόσο ευτυχισμένος έδειχνε ο ουρανός 

στα γλυκά βράδια τα φθινοπωρινά !

Ούτε οι χοντρές στάλες της βροχής δεν μας φόβισαν !

Καρυάτιδες... Ἰωάννης Πολέμης.

Μπροστὰ στὶς Καρυάτιδες, τὶς μαρμαρένιες κόρες,
σταθήκαμε θαυμάζοντας κι οἱ δυό μας ὧρες κι ὦρες.
Ἀκίνητα τὰ μάτια σου ἔδειχναν κάποια λύπη
γιὰ κείνη ποὺ μᾶς ἔκλεψαν κι ἀπὸ τὶς ἄλλες λείπει,

στὴ ξενιτιά, στὴν σκοτεινιά, στὰ πέρατα τοῦ κόσμου.
Μὰ ἐγὼ τὶς ἔβρισκα σωστές, ὅλες σωστὲς ἐμπρός μου
κι ἔλεγα πὼς θὰ γύρισε κι ἐκείνη ἀπὸ τὰ ξένα
γιατὶ μετροῦσα, ἀγάπη μου, μαζὶ μ᾿ αὐτὲς καὶ σένα.

Γράφει Η Αγγελική Γ. Νικολακάκη.

Πέταξε τα όνειρα, στη γωνία να μείνουν

κοίτα απ' το παράθυρο τις ψυχές που σβήνουν.

Κράτησε τα βήματα θόρυβο μη κάνεις

και το δάκρυ ζωντανό μες το πιάνο βανεις.

Μάντεψε το μέλλον τους που θα μείνουν πάντα

μες τις φλόγες οι κραυγές να βογκουν στο κλάμα. 

Μάζεψε τη θάλασσα στ' άψυχο ποτήρι

κι οι κραυγές ζωγραφιστες μπρος στο παραθύρι.

Γράφει η Ελένη Παπαμακαρίου.

Μου αρέσουν οι Γυναίκες .,....

Που δεν το βάζουν κάτω ...
Αυτές που έπεσαν χτυπημένες κ.κρατήθηκαν..
Η ανεβοκατεβηκαν ξανά κ.ξανα ....
Τις Εκτιμώ ..
Δεν αντέχω αυτές που σέρνονται Άνευ λόγου
μέσα στην γκρίνια ...έχοντας όλα τα καλά ..
Και χωρίς τρακαρίσματα της ζωής ...
Βουλιαγμενες ..στάσιμα στην Ανεπάρκεια τους ..!!!!!!

...Eleni Papamakariou...

Αποστολή... Στέλλα Βρακά.

Σε σένα στέλνω το αυγινό κύμα,

δυο χαμόγελα του δεξιού σύγνεφου,

όλα τα χρώματα του καλοκαιριού

που επιλέγουν την Ομορφιά,

όλες τις ανάσες που μιλά η καρδιά

στα ποιήματα,

όλα τα "αχ" των τραγουδιών

κι όλες τις ησυχίες της Γνώσης.

Πέλαγος είναι η ζωή... Νίκος Ορφανίδης.

Τώρα που μείναμε

στου κόσμου δω την άκρη

μη κουραστείς να μ' αγαπάς

κι αν χάθηκε το όνειρο

αυτό μη σε τρομάζει

πέλαγος είναι η ζωή μη το ξεχνάς

Πάνω στο κύμα της αγάπης κράτησε με

πάμε να βρούμε λίγα χρώματα χαράς

πιάσε την φλόγα της ζωής μετάλαβε με

αυτός ο στίχος ξέρεις γράφτηκε για εμάς

Τα Θεμέλια Του Κόσμου... Ζερβού Τριάδα.

Το σύμπαν εξελλίσεται,σταδιακά κι αλλάζει,

και είναι αυτονόητο,η γη ν'ακολουθεί.

Ο κόσμος προσαρμόζεται στις αλλαγές και βάζει,

το λιθαράκι του κι αυτός,να μην αφανισθεί.

Απατηλή η πρόοδος,πλάνα η τεχνολογία!

Στις προσταγές του σύμπαντος,βουβαίνεται,χωλαίνει!

Στον κυκεώνα των καιρών χάσαμε την ουσία,

στις δίνες των προσαρμογών, ο άνθρωπος σωπαίνει.

Ακούμπα στο φιλί... Στέλλα Βρακά.

Ακούμπα στο φιλί.

Λίγο μου φτάνει...

όσο είσαι δίπλα μου

τα άλλα όνειρα περισσεύουν.

Δώσε μου,

τα αμέτρητα.

Δεν θα τα ζυγίσω.

Όλα θα στα επιστρέψω

αυτούσια, ακέραια.

Κι όλα θα τα κρατήσω

σ' αυτήν την επιστροφή.

Στέλλα Βρακά

Η πεταλούδα και η ψυχή... (Διδακτική ιστορία).

Ήταν ένας σοφός δάσκαλος και ένας μαθητής του. 

Επειδή τα πάντα που έλεγε στον μαθητή του ήταν τόσο σοφά 

θέλησε ο μαθητής να τον δοκιμάσει του και να τον πιάσει 

αδιάβαστο κάπου. Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα 

με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του, τι κρατούσε 

και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό 

ή νεκρό. Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του 

εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα αλλά αν ο δάσκαλός 

του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή τότε, θα έσφιγγε το χέρι του 

και θα σκότωνε την πεταλούδα για να του αποδείξει ότι 

δεν ήταν και τόσο σοφός.

Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και αφού την έκλεισε στον 

καρπό του ρώτησε τον δάσκαλό του.

-Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου;

-Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου.

Είμαι Φτωχός... Βύρων Λεοντάρης.

«Λησμονημένες χαραυγές ζητούν τα βλέφαρά σου

σε ντύνει ο ίσκιος της αγάπης μου χλωμός

δεν έχω χρώμα προσμονής – είμαι φτωχός

δεν έχω βήματα να ’ρθώ στην άκρη της καρδιάς σου

Αγέρηδες από τα πεθαμένα χαμομήλια

χτυπούν την πόρτα που χαράζει ο λογισμός

το σχήμα του αποχωρισμού – είμαι φτωχός

δεν έχω ούτε μια χαρακιά ηδονής πάνω στα χείλια

Ένας άρρωστος άντρας...

Είναι λυπητερό πράγμα ένας άρρωστος άντρας.

Άρρωστος στην πλήρη ακμή του.

Oι άντρες είναι καμωμένοι να μένουν δυνατοί.

Tο αισθάνονται αυτό

κι όταν πέσουν στο στρώμα

έχουν την έκφραση του προσώπου περίλυπη.

Kάποτε το βλέμμα τους χάνεται.

Σα ν' απορούν γι' αυτό που τους συμβαίνει.

Σα να μη μπορούν να καταλάβουν την αδυναμία τους,

θυμώνουν κι αγαναχτούν,

ύστερα όμως είναι πιο λυπημένοι.

Έχουν μιαν άλλη μελαγχολία στην αρρώστια τους.

Παραδίνονται σαν παιδιά.

Σαν εκείνα τα παιδιά που έχουν πρόωρη γνώση.

Σε κοιτάζουν στα μάτια,

περιμένουν να τους βεβαιώσεις...

Όχι μόνο πως θα γίνουν καλά,

όχι πως δεν έχουν τίποτα,

μα πως η δύναμή τους είναι ακέρια.

Πως εσύ το θέλεις και τους περιποιείσαι

κι αυτοί το δέχονται.

Προ Της Παναγιάς... Αχιλλέας Παράσχος.

Στην έρημή σου έρχομαι και πάλιν εκκλησία,

αγαπημένη Παναγιά, χλωμή μου Παναγία.

Ήλθα τον πόνο να σου ειπώ που έχω στην καρδιά μου·

δεν έχω άλλον από σε, το ξεύρεις Δέσποινά μου….

Μάννα του κόσμου! πρόφθασε, η χάρι σου ας με ράνη,

μ’ αρρώστησ’ η Μαρία μου κοντεύει να πεθάνη:

Βασίλισσα των ουρανών, λευκή του κόσμου σκέπη,

μονάχη τώρα η χρυσή εικόνα σου με βλέπει…

Όχι· δεν ήλθε σήμερα σαν άλλοτε μ’ εμένα

ν’ ανάψη τα καντήλια σου και κρέμουνται σβυσμένα.

Ποιος θα σου φέρνη, Δέσποινα, στην ερημιά λιβάνι,

ανίσως η Μαρία μου, ανίσως αποθάνη;

Μόνη αλήθειά μου... Στέλλα Βρακά.

Ακόμα μια στιγμή μέσα στις λεύκες

τα άγνωστα χείλη σου.

Ακόμα μια στιγμή 

στις καταδεκτικές θάλασσες

τα εαρινά σου όνειρα.

Μια στιγμή σ' αυτά σου

τα όνειρα

που ανάβουν τα ποιήματα

και χάνονται.

Είναι καιρός που ρίχτηκε η σιωπή

καταπάνω στον άνεμο.

Κι αυτός φυλάκισε στο στήθος του

το αστέρι που πόθησες να βρεις

στην ξενιτιά σου.

Όταν Βρήκε Την Χαρά Του... Παραμύθι.

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά, ζούσε ένας άνθρωπος 

πολύ πλούσιος αλλά και πολύ παράξενος στους τρόπους του.

 Είχε μείνει μαγκούφης αφού κανένας δεν του μιλούσε 

εξαιτίας της κακοτροπιάς του. Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι, 

μιας και κάποτε ζούσε με την καλή της καρδίας του. 

Την αγαπούσε περισσότερο και απ τον ίδιο του τον εαυτό 

αλλά δυστυχώς αυτή αρρώστησε και άφησε τον κόσμο αυτό. 

Από τότε, είχε μείνει μόνος του και δεν ήθελε κανέναν, ούτε 

αγάπησε ξανά. Μόνο με την καρδιά του συζητούσε καμιά φορά 

τα βράδια. Το σπίτι του ήταν μεγάλο, πριν χρόνια ήταν 

πολύ όμορφο, αλλά πλέον είχε το κακό του το χάλι αφού 

ο μαγκούφης το είχε παραμελήσει με αποτέλεσμα να μαυρίζει 

και να μουχλιάζει, μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο.

Τα παράθυρα τα είχε πάντα κλειστά και τις βαριές κουρτίνες 

πάντα τραβηγμένες. Ούτε φως έμπαινε ούτε ο καθαρός 

αέρας. Ο κήπος είχε γεμίσει χόρτα και όλων των λογιών 

τα ζιζάνια ενώ το μεγάλο σιντριβάνι στην μέση της αυλής 

που κάποτε χαιρόσουν να το βλέπεις, είχε από καιρό 

σταματήσει να βγάζει νεράκι. Όλο το σπίτι ήταν μέσα 

κι έξω παραμελημένο και βρόμικο πολύ, αλλά τον μαγκούφη 

δεν τον ένοιαζε. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν δεχόταν επισκέψεις 

από κανέναν μιας και έτσι προτιμούσε.

Εάλω... Κυριάκος Κάππα

Πολύ λυπάμαι που δεν έχω, τέτοια και ‘γω μιά,

μ’ αισθήματα χαράς, να μου γεμίζει την καρδιά.

Να μ’ αγκαλιάζει, και να νοιώθω πως την αγαπώ, 

το χέρι της επάνω μου το μητρικό, χάδι ζεστό.

Να της μιλώ συνέχεια, για όσα κρύβω στο μυαλό,

να με ακούει προσεκτικά, και να με κάνει να γελώ.

Και σαν χορεύω θλιβερά, ένα ζεμπέκικο βαρύ,

με μένανε μαζί τον πόνο μου, και ‘κείνη να τον ζει.

Να μην φοβάμαι ο δόλιος, μήπως πάλι μ’ αρνηθεί,

ξανά για δυό δεκάρες τρύπιες, μ’ άλλονε στραφεί.

Να νοιώθει αγάπη και στοργή, για όλα τα παιδιά της,

κι όχι μονάχα για αυτά, που γονατίζουνε μπροστά της.

Τα άδικα... Νίκος Ορφανίδης

Μη ψάχνεις άκρη να πιαστείς

σε ένα κουβάρι μπερδεμένο

ξέρω πονάει το καρφί

στο δίκιο σου το σταυρωμένο

φίλοι Πιλάτοι πια θεοί

να σου καρφώνουνε τα στήθια

με τα δικά τους τα καρφιά

να σου σκοτώνουν την αλήθεια

-Όλα τα άδικα να ρίχνουν στην ψυχή σου

μέσα στον ήχο της σιωπής να σπάνε το κορμί σου

και αυτά που είχες σαν παιδί ονειρευτεί

σου λεν εδώ δεν είναι όνειρα μα η αλήθεια της ζωής

Μια γυναίκα αγαπάει όταν είναι δυνατή και αγαπιέται όταν σέβεται τον εαυτό της... Μπέττυ Κούτσιου.

Μια γυναίκα πρέπει να αγαπάει όταν είναι δυνατή .

Όχι όταν είναι αδύναμη.

Πρέπει να αγαπήσει έναν άντρα, όχι για να την βοηθήσει 

να ξεφύγει από τα προβλήματα της 

αλλά για να ζήσει μαζί του την ζωή που ονειρεύονται.

Μια γυναίκα πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της πρώτα 

για να μπορέσει να αγαπήσει έναν άντρα.

Πώς θα δώσει αγάπη όταν η ίδια δεν αγαπάει εκείνη;

Πώς θα δοθεί εάν πρώτα δεν μπορεί να δώσει;

Πώς θα ανθίζει δίπλα σε έναν άντρα 

εάν η ίδια νιώθει μαραζωμένη;

Μια γυναίκα δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει 

μια καταστροφική αγάπη στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα.

Θα ήταν άδικο για εκείνον που θα ήταν πλάι της και για εκείνη, 

γιατί με μαθηματική ακρίβεια η σχέση αυτή θα αποτύχει οικτρά.

Πρέπει να μείνει μόνη της, να τα βρει με τον εαυτό της, 

να κάνει την αυτοκριτική της, να ηρεμήσει, να ξεχάσει 

και να ξαναγεννηθεί γυναίκα πάλι .

Και τότε με το κεφάλι ψηλά 

να παραδοθεί στον έρωτα για έναν άντρα.

Ποτέ όμως με το κεφάλι κάτω και τα μάτια κλαμένα.

Μια γυναίκα δεν αγαπάει μόνο την ομορφιά ενός άντρα.

Αυτό που την κερδίζει είναι ο ανδρισμός του συντρόφου της , 

ο λόγος του, η μπέσα του.

Τον θαυμάζει, την γοητεύει, την κάνει να νιώθει ασφάλεια 

όχι από την τσέπη του αλλά απο την αγκαλιά του.

Πολύτιμα πετράδια... Νέλλη Κουμεντάκη.

Σωπαίνω στις

ανάσες σου στο

χρώμα σου το γαλάζιο,

το διάφανο κρυστάλινο που

αντανακλά στην άμμο!

Κεντημένα στο

βυθό σου τα κοράλια,

Φιλντισένια κυματίζουν,

σαν πολύτιμα πετράδια!

Έρωτας είσαι

Θάλασσα, το κύμα σου

μελωδία, ανασασμός ταξίδεμα,

θύμισες τρικυμία!