Τι είναι η ομορφιά... Audrey Hepburn.

Ρώτησαν την Audrey Hepburn να αποκαλύψει τα μυστικά

της ομορφιάς της, κι εκείνη απήντησε μ'ένα ποίημα.

Για να έχετε χείλη ελκυστικά,

προφέρετε λόγια καλοσύνης.

Για να έχετε μάτια ωραία,

κοιτάζετε τι ωραίο έχουν οι άνθρωποι .

Για να μένετε λεπτός,

μοιράζεστε το γεύμα σας μ’ εκείνους που πεινάνε.

Για να έχετε όμορφα μαλλιά, αφήστε ένα παιδί να τα χαϊδεύει.

Για να έχετε καλή σιλουέτα, βαδίζετε ξέροντας

πως δεν είσθε μόνοι γιατί αυτοί που σας αγαπούν

ή σας αγάπησαν σας συνοδεύουν.

Ποιήματα δυο..ένας δρόμος.. μονόδρομος..Θώμη Μπαλτσαβιά.

Δυο ποιήματα παράλληλα θα γράψω.. το ένα θα είμαι εγώ..

το άλλο εσύ.. ποτέ δε θα ολοκληρωθεί κανένα από μόνο του..

ποτέ δε θα υπάρξει δίχως να το συμπληρώσει το άλλο...

ποτέ δε θα υπάρξει νόημα αυτούσιο σε κάποιο χωρίς το άλλο...

Δυο ποιήματα..ένα για χτες κι ένα για αύριο..

για το επώδυνο χτες χωρίς εσένα.. για κάθε αύριο που θα'ρθει

έχοντας μες τα δυο σου χέρια πια τη ζωή μου..

Θα γράψω στο ένα για γέλιο...στο άλλο για δάκρυ..

στο ένα θα κυβερνά ο ήλιος μα στο άλλο η σελήνη..

θάλασσα θα'ναι το ένα..ουρανός το άλλο..

κι εκεί που θα συναντηθούν..ο ορίζοντας των ψυχών..

Στο Μικρό Ξωκλήσι... Στέλλα Βρακά.

Στων κυμάτων τη νίκη

στην γλύκα της αλμύρας

άπλωσα

τα χέρια μου κουπιά.

Βάρκα το σώμα μου 

οδεύει στην βαθιά θάλασσα.

Ταξιδεμένοι δρόμοι

οι καταρράκτες του 'Ηλιου.

Στα δώματα του Ουρανού

οι φωνές των κυμάτων.

Τα Άνθη Του Έρωτα... Ζερβού Τριάδα.

Όλα τα άνθη του μπαξέ,

τα μάζεψα για σένα!

Κρίνα, ζουμπουλια,γιασεμιά

και ρόδα μυρισμενα.

Έλα καλή μου μην αργείς,

θα χάσουν τ' άρωμα τους.

Θα μαραθούν και θα σβηστούν,

τα ωραία χρώματα τους!

Σκαρφαλωσα σε κάγκελα,

σε φράχτες και πεζούλια,

σαν κλέφτης μπήκα στα κρυφά,

στου κόσμου τα κηπουλια.

Χάθηκες.... Φαιδρα Καψωμενακη.

Χάθηκες....

Όταν όλα τα μονοπάτια τα έστρωσα φύλλα φθινοπωρινά

Να γίνουν δρόμος την άνοιξη, να γιορτάσω το αντάμωμα σου....

Χάθηκες... την ώρα της γιορτής

Όταν ατελείωτες ώρες, με την φλόγα της προσμονής

μου έλιωνα το χιόνι που σου σκεπάζε τα σημάδια του δρόμου.. 

Και περίμενα....

Και έγιναν τα αναπάντητα γιατί, ανυπόμονες ανεμώνες

και τολμηρά κυκλάμινα.....

Την ώρα της γιορτής,

την πρώτη βιαστική αμυγδαλιά παρακαλούσα

μη χαραμίσει τα άνθη της στον βοριά!

Οι βοριάδες δεν ερωτεύονται, δεν αγαπούν...

Εναέριες Διαδρομές... Ζερβού Τριάδα.

Μελωδικό κελαρισμό που κάνουν τα ρυάκια,

όταν αμέριμνα κυλούν! Αισθήσεις πως πλανεύουν!

Ο ψίθυρος των αστεριών,πλάθει ροζ συννεφάκια,

σαν άσπρα ροδοπέταλα που απλώνουν και μαγεύουν...

Το θρόισμα που ο άνεμος δημιουργεί στις στράτες,

μέσα στα φύλλα της ιτιάς, στο ασημί τους χρώμα!

Στις εναέριες διαδρομές που βρίσκουν οι ιχνηλάτες,

τ'αλαφροίσκιωτου θεού που μέσα μου είναι ακόμα...

Να γιατί σ' αγάπησα... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Σε αγάπησα. Δεν ξέρω πόσες φορές στο είχα πει 

και αν εσύ ποτέ το πίστεψες, άλλα η αλήθεια ειν’ αυτή. 

Σ’ αγάπησα πολύ. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος που να 

αγάπησε ποτέ του ποιο πολύ, απ' όσο αγάπησα εγώ εσένα. 

Δεν σε αγάπησα για τις καμπύλες του κορμιού σου, 

που ερωτικά ακόμη και το φόρεμά σου άπληστα τις άγγιζε. 

Σαν εραστή αντίζηλο το θώραγα ενώ κρεμόταν άπληστα 

απ’ τα σφιχτά, τα στήθη τα προκλητικά. Που εμένανε 

κοιτάγανε φιλήδονα ερωτικά, αμήχανα κι αυτά. 

Δεν σε αγάπησα για τα ίσια αχτένιστα μαλλιά σου, 

που πέφτανε σε στυλ ανέμελο, πάνω στο πρόσωπό σου 

στην τόσο ξέχωρη θωριά σου. Δεν θέλησες πίσω ποτέ, 

με το δεξί το χέρι να τα σπρώξεις. Φυσούσες μοναχά 

με δύναμη τα χείλη σφίγγοντας μηχανικά, γιατί πολύ 

σου άρεσε τα ανέμελα μαλλιά πάνω στο πρόσωπο 

να νοιώθεις και όχι να τα διώξεις. 

Έτσι θέλω να με αγαπάς... Μπέττυ Κούτσιου.

Θέλω να με αγαπάς και όταν τα χρόνια περάσουν  και χάσω την

ομορφιά μου.  Όταν τα μάτια μου θα χάσουν την ζωηράδα τους

και δίπλα τους θα κοιμούνται όμορφα ρυάκια.  Θέλω να με

αγαπάς όταν το χαμόγελο μου δεν θα είναι τόσο φωτεινό και

όταν τα πράγματα δεν θα είναι τόσο όμορφα για εμάς.

Θέλω να κοιμάμαι δίπλα σου σαν να είσαι εσύ ο ίσκιος και εγώ

ο κουρασμένος ήλιος.  Θέλω μέσα στης αγκαλιάς σου τον βυθό

να ξυπνάω και να ανασαίνω από την ανάσα σου. Τόσο πολύ

σ αγαπώ που νομίζω θα κοπεί η καρδιά μου στη μέση. 

Τι βραδιά κι αυτή απόψε... Μαριαννα Κοκεδημα.

Τι βραδιά κι αυτή απόψε .

έχει μια ψύχρα μέσα στη ψυχη μου που αρχίζω και 'τρέμω '

σαν κάτι να διαισθάνομαι, ή σαν από κάτι να φοβάμαι.

Έξω βρέχει κι εγώ κολλημένη στο θόλο τζαμί σκεπτόμενη ακούω

τη μελωδία της βροχής ,μ'ενα υπέροχο ρυθμό

στα κεραμίδια της από κάτω .

Σε σκεφτόμουν πολύ έντονα σαν να σ'εβλεπα μπροστά μου .

κι άκουγα τη φωνή σου να μου λέει .

Άν ποτέ κυρώσεις έλα σε μένα

η αγκαλιά μου είναι πάντα ανοιχτή και ζεστή για σένα .

μια τρικυμία ένιωθα σε όλο μου το σώμα .

Άνοιξα την πόρτα κι άρχιζα να τρέχω προς εσένα

ή μάλλον προς τη φωνή σου .

Αισθανόμουν τι δροσιά της βροχής πάνω μου ,

συγχρόνως και γελαγα κι έκλαιγα .

Χαρά κ λύπη γίναν ένα .

ωραία αίσθηση να πέφτουν τα βρεγμένα μαλλιά

στους ώμους σου ,στο μέτωπο σου .

κι βροχή να φέρει όλες τις ευωδιές του δάσους

στην όσφρηση σου .

Έρωτες... Νίκος Ορφανίδης.

Ψάχνεις το όνειρο στην μαύρη καταχνιά

σε δύσβατες στιγμές και το παλεύεις

μες σε θολά σοκάκια τριγυρνάς

και σαν μικρό παιδί να θες να αλητεύεις

Δεν είναι οι έρωτες παιχνίδι μιας βραδιάς

δεν είναι τ' όνειρο ρούχο να το φορέσεις

είναι ταξίδι που σε πάει στα βαθιά

είναι ένα δώρο της ζωής με υποσχέσεις

είναι καράβι μες στην δίνη του νοτιά

που ψάχνει αγάπη για να δέσει

‎Αγαπημένη... Φαιδρα Καψωμενακη‎.

Αχ σε περίμενα .....

Νάξερες πώς σε περίμενα !

Σαν το αντάμωμα της πρώτης 

φθινοπωρινής βροχής

με τα διψασμένα λιβάδια!

Σαν το ρουμάνι την αυγή την πρώτη

ηλιαχτίδα ,με το ζωογόνο φως της ....

Νάξερες πόσο σε περίμενα !

Και τα βράδια σαν κοιτούσα τον ουρανό

όλα τα'στέρια χείλη δικά σου γίνονταν

και μου 'στέλναν τα φιλιά σου..

Κάπου εκεί στου φεγγαριού το ασημί

ακουμπούσα το θεϊκό κορμί σου ,

μακριά από χέρια και βλέμματα άλλα,

εκτός απ 'τά δικά μου ...

Αλλάζω Ρότα... Τριάδα Ζερβού.

Σε πέτρινα άγονα βουνά,

στον ήλιο και στα χιόνια,

ξυπόλυτη περπάτησα

απ'τα παιδικά μου χρόνια.

Ηπια και στάσιμα νερά,

χόρτασα με ραδίκια,

δέχτηκα μπόρες ξέσκεπη,

ξάπλωσα στα χαλίκια..

Μεγάλωνα σιγά σιγά,

ντυνόμουν μ'αποφόρια,

μα στο μυαλό μου αρμένιζαν

του ονείρου τα βαπόρια.

Θα'θελα να' μουν όνειρο... Νέλλη Κουμεντάκη.

Θα' θελα να

χανόμουνα στο

πέρασμα των ματιών σου,

στ' ανήσυχα σου πέλαγα στη

κόγχη των χειλιώ σου!

Θα' θελα στις

αισθήσεις σου να είμαι

παρουσία, τις νύχτες να ' μαι

όνειρο αίσθηση ουσίας!

Θα' θελα να

μπαινόβγαινα μέσα

στο κοιταγμά σου, στα

μαιστράλια σου να ζώ,

λίγο απ τη μυρωδιά σου!

Κάνε μια στάση φεγγάρι μου... Ελένη Σοφια Στοιλου.

Κάνε μια στάση φεγγάρι μου

Στις γειτονιές του κοσμου

Να δεις τι παίζει στην ζωη

Να δεις και το δικό μου

Ρίξε το πεπλο σου ξανα

Να ανέβω εκεί πανω

Γιατί κοντεύει το πρωι

Και δεν θα σε προκανω

Μην σε φοβίζει το “μαζί”, όπως δεν σε φοβίζει η μοναξιά... Μπέττυ Κούτσιου.

Στο τέλος δυστυχώς, θα έρθει η μέρα

που θα αγαπιέσαι μόνος σου.

Θα γελάς μόνος σου, θα μιλάς μόνος σου,

θα ονειρεύεσαι μόνος σου.

Θα έχεις ζήσει τόσο πολύ μόνος σου, που δεν θα έχεις

ανάγκη να αγαπάς κάποιον άλλον,

παρά μόνο τον εαυτό σου.

Θα έχεις πιστέψει ότι μονάχα μαζί του μπορεί

να ξυπνάς και να κοιμάσαι.

Θα γίνεις τόσο αυτάρκης που όποιος σου μιλήσει για σχέση,

θα εξαφανίζεται από τον χάρτη.

Η λέξη μαζί θα είναι σαν να παθαίνεις αλλεργία

και το “Για πάντα”, θα σου προκαλεί αναγούλα.

Γι’ αυτό σύνελθε και προσπάθησε να δεχτείς

ότι είσαι απόλυτος και φοβικός.

Στην πόλη αυτή κατοικούσαν πηγάδια. Ζωντανά πηγάδια… αλλά πάντως πηγάδια. Χόρχε Μπουκαι.

Σ’ αυτήν την πόλη δεν κατοικούσαν άνθρωποι όπως σ’ όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη μας.

Στην πόλη αυτή κατοικούσαν πηγάδια. 

Ζωντανά πηγάδια… αλλά πάντως πηγάδια.

Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς το μέρος που είχε γίνει η εκσκαφή τους, αλλά και από το φιλιατρό (το στόμιο που τα συνέδεε με το εξωτερικό).

Υπήρχαν πηγάδια πλούσια και πολυτελή με φιλιατρά μαρμάρινα και ακριβά μεταλλικά στοιχεία, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα ακόμη πιο φτωχικά – απλές τρύπες στο χώμα.

Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από φιλιατρό σε φιλιατρό και τα νέα διαδίδονταν γρήγορα, από το ένα σημείο του οικισμού στο άλλο.

Μια μέρα έφτασε στην πόλη μια νέα “μόδα” – σίγουρα φερμένη από κάποιο χωριουδάκι.

Η νέα μόδα όριζε ότι κάθε ζωντανός οργανισμός που σεβόταν τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει το εσωτερικό πολύ περισσότερο από το εξωτερικό.

Αυτό που είχε σημασία δεν ήταν η επιφάνεια, 

αλλά το περιεχόμενο.

Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.

Κάποια γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμους λίθους, ενώ άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές οικιακές συσκευές και μηχανήματα.

Άλλα επέλεξαν να στραφούν στην τέχνη και γέμισαν πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και περίτεχνα μεταμοντέρνα γλυπτά ενώ, τέλος τα διανοούμενα πηγάδια γέμισαν βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και επιστημονικά περιοδικά.

Αγάπη και Μίσος... Osho.

Αν αγαπάς κάποιον, μερικές στιγμές μπορεί να τον μισείς, αλλά αυτό δεν καταστρέφει την αγάπη. 

Μάλλον, δίνει μια μεγαλοπρέπεια στην αγάπη. 

Τι είναι το μίσος στην πραγματικότητα; 

Είναι μια τάση για απομάκρυνση.

Τι είναι αγάπη; Είναι μια τάση για πλησίασμα. 

Το μίσος είναι μια τάση για χωρισμό, μια τάση για διαζύγιο. 

Η αγάπη είναι μια τάση για γάμο, για προσέγγιση, 

για πλησίασμα, για να γίνεις ένα.

Μίσος σημαίνει να γίνεστε δύο, ανεξάρτητοι.

Αγάπη σημαίνει να γίνεστε ένα, αλληλένδετοι.

Όποτε μισείς, απομακρύνεσαι από τον εραστή σου, 

τον αγαπημένο σου. Στην καθημερινότητα όμως 

είναι απαραίτητη μια απομάκρυνση, για να ξαναγυρίσεις.

Είναι όπως όταν τρως. Όποτε πεινάς, τρως. 

Τότε η πείνα φεύγει, γιατί έχεις φάει.Όταν αγαπάς κάποιον, 

μοιάζει με το φαγητό. Η αγάπη είναι φαγητό. 

Μπορεί να είναι πνευματική, όμως είναι φαγητό. Τροφοδοτεί.

Όταν αγαπάς κάποιον, η πείνα καταλαγιάζει 

και αισθάνεσαι πλήρης, τότε ξαφνικά αρχίζει 

η τάση για φυγή και χωρίζετε. 

Σε παρακαλώ... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Σε παρακαλώ..

μην πάψουν τα μάτια σου έτσι να μου χαμογελούν 

γιατί θα σκοτεινιάσει ο κόσμος..

μην πάψουν για μένα να'ναι υγρά μήτε φλύαρα 

γιατί δεν θα αντέχω φεγγάρια έπειτα..

δεν θα υπάρξει ξανά καλοκαίρι..

σε παρακαλώ..

μην πάψουν να καθρεφτίζουν της γης το στροβιλισμό 

γύρω μου γιατί δεν θα ξαναδώ χρώματα πουθενά...

δεν θα βροντοχτυπήσει η καρδιά μου...

τα ακρογιάλια της ψυχής μου στέρφα γη θα γίνουν...

τα πηγάδια του νου θα στερέψουν κι αυτά..

τι άραγε θα'μαι αν στα βλέφαρά σου δεν ξαποσταίνει η αγάπη;

τι άραγε θα'μαι αν δε βλέπω τα μάτια μου στα μάτια σου;

σε παρακαλώ..

εγώ δεν θέλω πια να παλεύω για μιαν αναπνοή..

γι'αυτό μην πάψουν τα μάτια σου έτσι να με κοιτάζουν...

"Σαν τον καφέ είναι ο έρωτας"... (Χριστιανόπουλος)

«σαν τον καφέ είναι ο έρωτας

άλλοι τον προτιμούν βαρύγλυκο

άλλοι τον θέλουν με ολίγη

οι πιο πολλοί τον πίνουν μέτριο

κι όλοι το ίδιο τον πληρώνουν»

"Την μεγαλύτερη δύναμη την αποκτούμε όταν συγχωρέσουμε."... Μπέττυ Κούτσιου

Χρωστάω μια απέραντη ευγνωμοσύνη στους εχθρούς μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με έστρεψαν 

στην συγχώρεση τους και όχι στην εκδίκηση τους.

Με έμαθαν οτι δεν είναι εχθροί μου πραγματικά, 

απλά κάποιοι εγωιστές φίλοι μου.

Χρωστάω μία αγκαλιά στους εχθρούς μου. 

Γιατί μπόρεσαν και με ώθησαν στο καλό και στον Θεό.

Γιατί χωρίς εκείνους δεν θα είχα ποιους 

να συγχώρεσω και θα κινδύνευα.

Γιατί οι φίλοι μου με κρατούσαν γερά κάτω στην γη 

ενώ οι εχθροί μου, μου βρήκαν ένα ασφαλές μέρος 

για να μείνω στον ουρανό.

Χρωστάω ένα ευχαριστώ στους εχθρούς μου.

Γιατί με έφεραν κοντά στην αλήθεια 

και στην ηρεμία της ψυχής μου..

Γιατί με έφεραν κοντά στην παραλία 

ενώ είχα πάρει λάθος πλοίο σε λάθος διαδρομή.

Γιατί είδα το φώς μετά από πολύ σκοτάδι γύρω μου.

Χρωστάω μια αγκαλιά σε όλους εκείνους 

που ενώ μου έλεγαν οτι θα τα καταφέρω, 

την ίδια στιγμή μου έβαζαν τρικλοποδιές.

Σε όλους εκείνους που μου έκλεψαν την ανεμελιά 

και την πίστη μου στους ανθρώπους.

“Μαύρη γυναίκα”...

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα μαύρη ντυμένη με το χρώμα σου, με το σχήμα σου που είναι ομορφιά

Μεγάλωσα στη σκιά σου, η γλύκα των χεριών σου τύλιγε τα μάτια μου.

Και να! που μες την καρδιά του καλοκαιριού και του μεσημεριού σε ανακαλύπτω η της επαγγελίας, απ’ την κορφή ενός αψηλού, φρυγμένου λόφου, και η ομορφιά σου με κεραυνώνει κατάστηθα σαν αστραπή αετού.

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα σκοτεινή!

Οπώρα ώριμη με τη σφιχτοδεμένη σάρκα εκστάσεις μουντές μαύρου κρασιού στόμα που κάνει το στόμα μου λυρικό πεδιάδα με τους ξάστερους ορίζοντες πεδιάδα που ανατριχιάζεις στις θερμές θωπείες του ανατολικού ανέμου.

Ταμ ταμ γλυπτό, ταμ ταμ τεντωμένο που δονείσαι κάτω από τα δάχτυλα του Νικητή. 

Η βαριά, κοντράλτο φωνή σου είναι το λυπητερό θρησκευτικό τραγούδι της Αγαπημένης.

Γυναίκα γυμνή, γυναίκα σκοτεινή!

Λάδι που καμιά πνοή δε ρυτιδώνει λάδι γαλήνιο στα πλευρά του αθλητή στα πλευρά των πριγκίπων του Μαλί.

Ζαρκάδι με τους θείους αρμούς, τα μαργαριτάρια είναι αστέρια πάνω στη νύχτα του δέρματός σου.

Μεγάλωσα φίλη.. Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μεγάλωσα φίλη..

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνει πια η προδοσία.

Συνήθισε η πλάτη μου τις μαχαιριές και μου παίρνει 

μόνο μια στιγμή να βγάλω το μαχαίρι 

και να καθαρίσω την πληγή.

Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, 

το σημάδι θα μείνει και κάθε που θα σηκώνει αέρα θα με πονά.

Μεγάλωσα φίλη..

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια 

οι περαστικοί από τη ζωή μου.

Τους φιλεύω τα καλύτερα γλυκά μου, 

τους δίνω νερό να ξεδιψάσουν, 

και μετά ανοίγω την πόρτα 

για να μπορούν να φύγουν ανενόχλητοι.

Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, 

ο άπληστος, δεν θα αλλάξει.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως οι άνθρωποι δεν σου συγχωρούν 

το να μπορείς να τους βοηθήσεις.

Δεν σου συγχωρούν 

το να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητήσεις τίποτα.

Δεν σου συγχωρούν 

το να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια.

Δεν σου συγχωρούν 

το να έχεις πέσει ξανά και ξανά και ξανά 

και κάθε φορά να ξανασηκώνεσαι 

και να στέκεσαι όρθιος μπροστά τους.

Δεν σου συγχωρούν 

την γεναιοδωρία, οι τσιγκούνικες ψυχές.

Μεγάλωσα φίλη..