Μια ακόμα παραζάλη... Γιάννης. Χαραλαμπάκης.

Μέσα στην θλίψη της μελαγχολίας μου

Μέσα στην πλήξη της μοναξιάς μου

Μέσα στο σαλεμένο μου μυαλό.

Μέσα στην παραζάλη μου από το αλκοόλ.

Έρχεσαι εσύ γλυκιά μου οπτασία.

Εσύ η ίδια. Η μεγάλη μου αγάπη.

Και ποιος δεν θα σε γνώριζε, σαν σε έβλεπε.

Ποιος δεν θα γνώριζε τα ανοιχτόξανθα σγουρά

μαλλιά σου. Τα μαύρα προκλητικά σου μάτια,

που όσο ξέρουν να υπόσχονται, άλλο τόσο ξέρουν,

να υποκρίνονται και να απατούν.

Εμφανίζεσαι μπροστά μου σαν σύμβολο

της πιο αγνής αγάπης. Σαν αγγελική οπτασία

βγαλμένη από παραμύθι. Με αγγίζεις και σε

αισθάνομαι. Μου γελάς και δροσίζομαι.

Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Η ζωή μας ένας χορός είναι

μη σταματάς να χορεύεις

χάνουμε χρόνο, χάνουμε ζωή

χόρεψε μαζί μου ως το τέλος

κάποια στιγμή ο χορός θα τελειώσει

κάποια στιγμή θα είμαστε παρελθόν.

Η μεγαλύτερη ευλογία... Σαντίνα Δεναξά.

Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να μην γερνά η ψυχή σου…
Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχεις χρόνο
Χρόνο να γελάσεις, να χαρείς, να ερωτευτείς
Χρόνο να ονειρευτείς και να παλέψεις 
Για να ενσαρκώσεις τα όνειρα που σε κρατούν ξύπνιο τις νύχτες

Χρόνο να αγαπήσεις βαθιά και να συγχωρήσεις
Χρόνο να πέσεις και να ξανασηκωθείς
Χρόνο να κλάψεις και να ωριμάσεις
Χρόνο να ταξιδέψεις και να γνωρίσεις τη γη
Τους ανθρώπους και τον εαυτό σου

Σαββατόβραδο... Νίκος Ορφανίδης.

Σαββατόβραδο στο λιόγερμα μου' δειξες σημάδι

μ’ ένα χρώμα κόκκινο χρώμα της χαράς

στην ματιά σου κράταγες του έρωτα το χάδι

σαν μια σπίθα άστραψε κι’ έλαμψε ο ντουνιάς

Και έσβησες τα σύννεφα με ένα σου φιλί

στ ουρανού τα πέλαγα το ασημί φεγγάρι

και στα στήθια κρέμασα χάντρα θαλασσί

που σ' αγάπης θάλασσες ήρθες να με πάρεις

Σαββατόβραδο μ’ αγκάλιασες στ' ουρανού το δείλι

μ’ ένα βλέμμα πύρινο βλέμμα της φωτιάς

κι εγώ παραδόθηκα στα δικά σου χείλη

την ζωή μου άλλαξες με μι' ανασαιμιά.

Σε ψάχνω χρόνια τώρα... Μίλτος Γήτας.

Σε ψάχνω χρόνια τώρα στο σκοτάδι. 

Σε αφορμές και σε αιτίες.

Στις γειτονιές που έπαιζα παιδί. 

Στις γειτονιές που θα παίζει το παιδί μου.

Στις ουρές των σκέψεων μου. 

Στα δάκρυα που κύλησαν. 

Σε ψάχνω χρόνια τώρα…

Στην ελευθέρια μου και στη φυλακή μου. 

Στις αντοχές και στις πνοές μου.

Στο κρασί που με μέθυσε. 

Στις λέξεις που μας πόνεσαν. 

Ένα σύντομο αλλά υπέροχο κείμενο του Χαλίλ Γκιμπράν...

Στη σιωπηλότερη ώρα της νύχτας, καθώς

έγερνα μισοκοιμάμενος, οι εφτά εαυτοί μου κάθησαν

αντάμα και, ψιθυρίζοντας, έτσι κουβέντιαζαν:

Πρώτος Εαυτός:

Εδώ, σ’ αυτό τον τρελό μέσα, κατοίκησα όλα μου ετούτα τα

χρόνια, χωρίς άλλο να κάνω παρά ν’ ανανεώνω τον πόνο του,

τη μέρα, και να ξαναπλάθω τη θλίψη του, τη νύχτα.

Δεν αντέχω πια τη μοίρα μου κι επαναστατώ, από ‘δω και πέρα.

Δεύτερος Εαυτός:

Η δική σου μοίρα είναι καλύτερη από τη δική μου, αδερφέ,

γιατί δικό μου γραφτό: να ‘μαι ο χαρωπός εαυτός του τρελού

τούτου. Γελώ με το γέλιο του και τραγουδώ, τις ώρες της

χαράς του και με τρισφτερωμένα πόδια χορεύω τις

λαμπερόσπιθες σκέψεις του. Εγώ θα ‘πρεπε να επαναστατήσω

ενάντια στην υποσταμένη μου ύπαρξη.

Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Όποιος δεν μπορεί να συγχωρέσει μια γυναίκα...

Δεν θα χαρεί ποτέ τον έρωτα!!!

Μια καληνύχτα... Στέλλα Βρακά.

Σπυρί σπυρί μάζευα τα γράμματα

απ' την χτένα της θάλασσας

να γράψω μια καληνύχτα.

Κοχύλι το κοχύλι μαγευόμουν από τον ήχο του

κι έχανα τα γράμματα. 

Έτσι φτώχυνα... !

Ο Χορός Των πυροτεχνημάτων.. Ζερβού Τριάδα.

Ο ήχος απ'τα κρόταλα του μάγου τα αιώνια,

στ'αυτιά μου αντηχούσε σαν υπόκωφη κι ανίερη φωνή.

Στο δέντρο της αγάπης, βουβαθήκανε τ'αηδόνια,

προσμένοντας τον ήλιο ν'ανατείλει,να φανεί.

Πουλί παραδεισένιο, πλουμιστό σαν το παγώνι,

χτυπά το χώμα με το ράμφος του κρατώντας τον ρυθμό!

Γκρίζα,απόκοσμη η νύχτα! Σκοτεινιά,δεν ξημερώνει,

ακόμα παγωνιά για κάποια πλάσματα που ζούνε στον ισθμό...

Η Νύχτα... Μαριαννα Κοκεδημα.

Η νύχτα έχει μαγεία κ σε μαγεύει .
'Περπατάει ' στις 'μύτες ' των 'ποδιών' της αθόρυβα .
Είναι πολύ βαρύ η νύχτα .
θέλει γερή πλάτη
Κι όρθια ψυχή να την αντέξεις .
Αφενός είναι η αγκαλιά του έρωτα
αφετέρου σου φέρνει στο νου σου όλα όσα θες να ξεχάσεις .
όλα εκείνα που προσπαθείς ν'αφήσεις 'πίσω'
σε μια 'ξεχασμένη ' γωνία του μυαλού σου .
Και γίνεται ένας 'πόλεμος' θυμάμαι ξεχνάω

Ο Χρόνος... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Για όλους μας υπάρχει μια τιμωρία. Η ίδια τιμωρία και ο ίδιος

τιμωρός. Αδίσταχτος, σκληρός, χωρίς έλεος και χωρίς διακρίσεις.

Ο χρόνος!!! Γι αυτόν τον αιώνιο και ανελέητα ειρωνικό τύραννο

θέλω να μιλήσω... Σίγουρα όλοι τον μισούν και όλοι τον

φοβούνται. Ξέρουν πως είναι άτρωτος, πως είναι πιο δυνατός

απ' αυτούς και υποτάσσονται. 

Κάποιοι κολακεύονται. Τι ωραία που πέρασε ο χρόνος  από

πάνω μου... Βλέπουν τις ούλες που τους έκανε σαν με έναν

βρόμικο και σκουριασμένο  σουγιά, και χαίρονται. Τι ψέμα!

Πόση υποκρισία! Πως μπορείς να χαίρεσαι, βλέποντας και

νιώθοντας τον χρόνο να έχει σακατέψει το κορμί σου;

Να έχει πάρει την ζωντάνια και την δύναμη σου;

Κάποιοι κλαίγονται. Αν ήμουν νέος, αν είχα τα νιάτα μου,

αν ήμουν είκοσι χρόνια πριν.... Αν, αν, αν, και σκύβουν 

το κεφάλι σιωπηλοί και πικραμένοι. Πέρασε χωρίς οίκτο

από πάνω τους, τους λεηλάτησε, τους πήρε ότι πολυτιμότερο 

είχαν, "τα νιάτα τους", αλλά δεν έφυγε είναι εκεί, 

παραμονεύει να τα πάρει όλα.

Η πρώτη αγάπη... Νίκος Ορφανίδης.

Ήρθες κι' απόψε να με πάρεις αγκαλιά

μέσα στην νύχτα και να λάμπεις σαν αστέρι

στο όνειρο μου έστησες καρτέρι

ήρθες αγάπη της φωτιάς

Η πρώτη αγάπη στ’ ονείρου τον χάρτη

φωτιά που φουντώνει

η πρώτη αγάπη στ’ ονείρου το πάρτι

που στον χρόνο ποτέ μα ποτέ δεν τελειώνει .

Απραξία... Ζερβού Τριάδα.

Στα μονοπάτια του μυαλού,στα χείλη της αβύσσου,

εκεί που ελπίδες,όνειρα,στιβάζονται σωρό!

Ελπίδες που σε οδηγούν σ' αυλές του παραδείσου,

που σ'έξαψη σε φέρνουνε,σε ξέφρενο χορό...

Κει που κινούνται νήματα μα αισθάνεσαι πως λείπεις,

που αφανίζονται με μιας τα θέλω της καρδιάς σου!

Που εξ ανάγκης κι ορισμού,όλα τα εγκαταλείπεις,

αφού απ' ολούθε σε χτυπούν, χαλούν τα ιδανικά σου...

Έτσι.. Να λάμπεις Μάτια μου... Αθηνά Μιχπαπ.

..Έτσι..

..Να λαμπεις Ματια μου..

..πολύχρωμη να είναι η μέρα Σου να αναβλυζει αρώματα αγαπης

η ψυχή Σου, το διαβα Σου καλόστρατο γεμάτο ομορφιά..

..Να λαμπεις..

..δεν σου πάει η θολή φορεσια..

Εσύ..

..γεννήθηκες να είσαι ντυμένη με φως..άσε τα θολά μόνα τους..

..Να μη ξεχνάς λεπτό..

..Να διεκδικεις το δικαίωμα της σκέψης Σου, του λογου,

της ψυχικής γαληνης, των επιλογών Σου, της ελευθερίας Σου,

των πιστεύω Σου Και...

Ο Νόμος Της Βαρύτητας... Ζερβού Τριάδα.

Ξεφεύγω από τα γήινα! Ο ουρανός με κλείνει,

στο απέραντο στερέωμα,στα σύννεφα απο πάνω.

Μ'ακολουθεί το δέντρο μου,του κόσμου μου η γαλήνη

κι ένα μικρό κομμάτι γης,επάνω του να βάνω,

καινούργια όνειρα!!Το φως που αέναα προσμένω

κι ελπίζω πως σε ουρανούς απέραντους θα βρώ!!

Δεν θέλω άλλα βάσανα!!Γι αυτό και επιμένω,

να διασχίσω το άπειρο,παράδεισο να δω...

Κλαίω... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Ναι κλαίω..κι ας μην είμαι πια παιδί. Κλαίω εύκολα..

κλαίω συχνά και δε ντρέπομαι γι'αυτό! 

Κλαίω από συγκίνηση..από ευτυχία..

κλαίω από πίεση ή άγχος...κλαίω όταν πονάω! 

Είναι τρόπος έκφρασης, εκτόνωσης

κι ό,τι πιο φυσιολογικό για μένα.

Τα δάκρυά μου δεν ήταν ποτέ ψεύτικα

μήτε αποσκοπούσαν στον οίκτο κανενός μήτε

έκρυβαν δόλο να κερδίσουν τοιουτοτρόπως το ο,τιδήποτε.

Ναι..κλαίω αρκετά κι ας μην είμαι πια παιδί.

Συνήθως κλαίω μονάχη μα πολλάκις τυχαίνει

και μπροστά σε άλλους. Παρόλο που δεν το προτιμώ..

δεν το επιλέγω.. σπάνια μπορώ να το ελέγξω ή να κρυφτώ μα..

δε ντρέπομαι ούτε τότε. Τότε λοιπόν το μόνο που γυρεύω

είναι μια αγκαλιά ή απλώς μια λέξη γλυκιά..

ένα βλέμμα ζεστό και μου αρκεί.

Θάλασσά μου... Νέλλη Κουμεντάκη

Με μαγεύεις

θαλασσά μου, κι αν

στα μπλέ σου ψάχνω Ιθάκες

στα κυματά σου ναυαγώ, στου

νου τις αυταπάτες!

Με μαγεύεις

θαλασσά μου, κι αν

τους πόθους μου ξεχνώ

στο κοιταγμά σου, στα σινιάλα σου

ξεχνιέμαι, μ' εξιτάρει η μοναξιά σου!

Τι είναι η ομορφιά... Audrey Hepburn.

Ρώτησαν την Audrey Hepburn να αποκαλύψει τα μυστικά

της ομορφιάς της, κι εκείνη απήντησε μ'ένα ποίημα.

Για να έχετε χείλη ελκυστικά,

προφέρετε λόγια καλοσύνης.

Για να έχετε μάτια ωραία,

κοιτάζετε τι ωραίο έχουν οι άνθρωποι .

Για να μένετε λεπτός,

μοιράζεστε το γεύμα σας μ’ εκείνους που πεινάνε.

Για να έχετε όμορφα μαλλιά, αφήστε ένα παιδί να τα χαϊδεύει.

Για να έχετε καλή σιλουέτα, βαδίζετε ξέροντας

πως δεν είσθε μόνοι γιατί αυτοί που σας αγαπούν

ή σας αγάπησαν σας συνοδεύουν.

Ποιήματα δυο..ένας δρόμος.. μονόδρομος..Θώμη Μπαλτσαβιά.

Δυο ποιήματα παράλληλα θα γράψω.. το ένα θα είμαι εγώ..

το άλλο εσύ.. ποτέ δε θα ολοκληρωθεί κανένα από μόνο του..

ποτέ δε θα υπάρξει δίχως να το συμπληρώσει το άλλο...

ποτέ δε θα υπάρξει νόημα αυτούσιο σε κάποιο χωρίς το άλλο...

Δυο ποιήματα..ένα για χτες κι ένα για αύριο..

για το επώδυνο χτες χωρίς εσένα.. για κάθε αύριο που θα'ρθει

έχοντας μες τα δυο σου χέρια πια τη ζωή μου..

Θα γράψω στο ένα για γέλιο...στο άλλο για δάκρυ..

στο ένα θα κυβερνά ο ήλιος μα στο άλλο η σελήνη..

θάλασσα θα'ναι το ένα..ουρανός το άλλο..

κι εκεί που θα συναντηθούν..ο ορίζοντας των ψυχών..

Στο Μικρό Ξωκλήσι... Στέλλα Βρακά.

Στων κυμάτων τη νίκη

στην γλύκα της αλμύρας

άπλωσα

τα χέρια μου κουπιά.

Βάρκα το σώμα μου 

οδεύει στην βαθιά θάλασσα.

Ταξιδεμένοι δρόμοι

οι καταρράκτες του 'Ηλιου.

Στα δώματα του Ουρανού

οι φωνές των κυμάτων.

Τα Άνθη Του Έρωτα... Ζερβού Τριάδα.

Όλα τα άνθη του μπαξέ,

τα μάζεψα για σένα!

Κρίνα, ζουμπουλια,γιασεμιά

και ρόδα μυρισμενα.

Έλα καλή μου μην αργείς,

θα χάσουν τ' άρωμα τους.

Θα μαραθούν και θα σβηστούν,

τα ωραία χρώματα τους!

Σκαρφαλωσα σε κάγκελα,

σε φράχτες και πεζούλια,

σαν κλέφτης μπήκα στα κρυφά,

στου κόσμου τα κηπουλια.

Χάθηκες.... Φαιδρα Καψωμενακη.

Χάθηκες....

Όταν όλα τα μονοπάτια τα έστρωσα φύλλα φθινοπωρινά

Να γίνουν δρόμος την άνοιξη, να γιορτάσω το αντάμωμα σου....

Χάθηκες... την ώρα της γιορτής

Όταν ατελείωτες ώρες, με την φλόγα της προσμονής

μου έλιωνα το χιόνι που σου σκεπάζε τα σημάδια του δρόμου.. 

Και περίμενα....

Και έγιναν τα αναπάντητα γιατί, ανυπόμονες ανεμώνες

και τολμηρά κυκλάμινα.....

Την ώρα της γιορτής,

την πρώτη βιαστική αμυγδαλιά παρακαλούσα

μη χαραμίσει τα άνθη της στον βοριά!

Οι βοριάδες δεν ερωτεύονται, δεν αγαπούν...

Εναέριες Διαδρομές... Ζερβού Τριάδα.

Μελωδικό κελαρισμό που κάνουν τα ρυάκια,

όταν αμέριμνα κυλούν! Αισθήσεις πως πλανεύουν!

Ο ψίθυρος των αστεριών,πλάθει ροζ συννεφάκια,

σαν άσπρα ροδοπέταλα που απλώνουν και μαγεύουν...

Το θρόισμα που ο άνεμος δημιουργεί στις στράτες,

μέσα στα φύλλα της ιτιάς, στο ασημί τους χρώμα!

Στις εναέριες διαδρομές που βρίσκουν οι ιχνηλάτες,

τ'αλαφροίσκιωτου θεού που μέσα μου είναι ακόμα...

Να γιατί σ' αγάπησα... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Σε αγάπησα. Δεν ξέρω πόσες φορές στο είχα πει 

και αν εσύ ποτέ το πίστεψες, άλλα η αλήθεια ειν’ αυτή. 

Σ’ αγάπησα πολύ. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος που να 

αγάπησε ποτέ του ποιο πολύ, απ' όσο αγάπησα εγώ εσένα. 

Δεν σε αγάπησα για τις καμπύλες του κορμιού σου, 

που ερωτικά ακόμη και το φόρεμά σου άπληστα τις άγγιζε. 

Σαν εραστή αντίζηλο το θώραγα ενώ κρεμόταν άπληστα 

απ’ τα σφιχτά, τα στήθη τα προκλητικά. Που εμένανε 

κοιτάγανε φιλήδονα ερωτικά, αμήχανα κι αυτά. 

Δεν σε αγάπησα για τα ίσια αχτένιστα μαλλιά σου, 

που πέφτανε σε στυλ ανέμελο, πάνω στο πρόσωπό σου 

στην τόσο ξέχωρη θωριά σου. Δεν θέλησες πίσω ποτέ, 

με το δεξί το χέρι να τα σπρώξεις. Φυσούσες μοναχά 

με δύναμη τα χείλη σφίγγοντας μηχανικά, γιατί πολύ 

σου άρεσε τα ανέμελα μαλλιά πάνω στο πρόσωπο 

να νοιώθεις και όχι να τα διώξεις. 

Έτσι θέλω να με αγαπάς... Μπέττυ Κούτσιου.

Θέλω να με αγαπάς και όταν τα χρόνια περάσουν  και χάσω την

ομορφιά μου.  Όταν τα μάτια μου θα χάσουν την ζωηράδα τους

και δίπλα τους θα κοιμούνται όμορφα ρυάκια.  Θέλω να με

αγαπάς όταν το χαμόγελο μου δεν θα είναι τόσο φωτεινό και

όταν τα πράγματα δεν θα είναι τόσο όμορφα για εμάς.

Θέλω να κοιμάμαι δίπλα σου σαν να είσαι εσύ ο ίσκιος και εγώ

ο κουρασμένος ήλιος.  Θέλω μέσα στης αγκαλιάς σου τον βυθό

να ξυπνάω και να ανασαίνω από την ανάσα σου. Τόσο πολύ

σ αγαπώ που νομίζω θα κοπεί η καρδιά μου στη μέση. 

Τι βραδιά κι αυτή απόψε... Μαριαννα Κοκεδημα.

Τι βραδιά κι αυτή απόψε .

έχει μια ψύχρα μέσα στη ψυχη μου που αρχίζω και 'τρέμω '

σαν κάτι να διαισθάνομαι, ή σαν από κάτι να φοβάμαι.

Έξω βρέχει κι εγώ κολλημένη στο θόλο τζαμί σκεπτόμενη ακούω

τη μελωδία της βροχής ,μ'ενα υπέροχο ρυθμό

στα κεραμίδια της από κάτω .

Σε σκεφτόμουν πολύ έντονα σαν να σ'εβλεπα μπροστά μου .

κι άκουγα τη φωνή σου να μου λέει .

Άν ποτέ κυρώσεις έλα σε μένα

η αγκαλιά μου είναι πάντα ανοιχτή και ζεστή για σένα .

μια τρικυμία ένιωθα σε όλο μου το σώμα .

Άνοιξα την πόρτα κι άρχιζα να τρέχω προς εσένα

ή μάλλον προς τη φωνή σου .

Αισθανόμουν τι δροσιά της βροχής πάνω μου ,

συγχρόνως και γελαγα κι έκλαιγα .

Χαρά κ λύπη γίναν ένα .

ωραία αίσθηση να πέφτουν τα βρεγμένα μαλλιά

στους ώμους σου ,στο μέτωπο σου .

κι βροχή να φέρει όλες τις ευωδιές του δάσους

στην όσφρηση σου .

Έρωτες... Νίκος Ορφανίδης.

Ψάχνεις το όνειρο στην μαύρη καταχνιά

σε δύσβατες στιγμές και το παλεύεις

μες σε θολά σοκάκια τριγυρνάς

και σαν μικρό παιδί να θες να αλητεύεις

Δεν είναι οι έρωτες παιχνίδι μιας βραδιάς

δεν είναι τ' όνειρο ρούχο να το φορέσεις

είναι ταξίδι που σε πάει στα βαθιά

είναι ένα δώρο της ζωής με υποσχέσεις

είναι καράβι μες στην δίνη του νοτιά

που ψάχνει αγάπη για να δέσει

‎Αγαπημένη... Φαιδρα Καψωμενακη‎.

Αχ σε περίμενα .....

Νάξερες πώς σε περίμενα !

Σαν το αντάμωμα της πρώτης 

φθινοπωρινής βροχής

με τα διψασμένα λιβάδια!

Σαν το ρουμάνι την αυγή την πρώτη

ηλιαχτίδα ,με το ζωογόνο φως της ....

Νάξερες πόσο σε περίμενα !

Και τα βράδια σαν κοιτούσα τον ουρανό

όλα τα'στέρια χείλη δικά σου γίνονταν

και μου 'στέλναν τα φιλιά σου..

Κάπου εκεί στου φεγγαριού το ασημί

ακουμπούσα το θεϊκό κορμί σου ,

μακριά από χέρια και βλέμματα άλλα,

εκτός απ 'τά δικά μου ...