Ένας μονόδρομος στον ουρανό... Μπέττυ Κούτσιου.

Για να γράφεις πρέπει να ακούς μέσα σου μία προσευχή.

Η γραφή σε απομονώνει από τον κόσμο για να σε φέρει μετά

πιο κοντά σε όλους.

Αλλά πρώτα σε κλέβει, σε απαγάγει, σε κατέχει.

Μετά σε ελευθερώνει και ανήκεις παντού.

Σε όλα τα μάτια, σε όλα τα χείλη σε όλες τις ψυχές.

Πρώτα όμως είσαι δική της και σε εξουσιάζει.

Είναι εγωίστρια η γραφή.

Δεν θέλει να σε μοιράζεται την ώρα που την δημιουργείς.

Δεν θέλει να σε κλέβει από αλλού. Θέλει να της ανήκεις.

Θέλει να βασανίζεσαι και να αυτό εγκαταλείπεσαι.

Θέλει να μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι μόνο για εκείνη.

Δεν θέλει να κλέβεις ώρες για εκείνη.

Έρεβος... Γιάννης Χαραλαμπάκης. (Διήγημα)

Η πόλη νεκρή τώρα είναι, τίποτα δεν έμεινε να μας θυμίζει τον 

επίγειο παράδεισο που λίγες μέρες πριν έσφυζε από ζωή. 

Άνθρωποι, ζώα, φυτά και δέντρα αγκαλιά, το ίδιο τέλος έχουν. 

Ένας σορός από κάρβουνο και στάχτη, κουλουριασμένος στην 

γωνιά του αυλόγυρου, σαν την θράκα μες το τζάκι. 

Λες και κάποιος θέλει να μας πει,πως σε τούτον εδώ τον κόσμο, 

συνυπάρχουμε με όλα τα πλάσματα γύρω μας και ίδια μοίρα 

μας ακολουθεί στην ζωή μα και στον θάνατο. 

Κάπου κάπου, διακρίνεις κάποιες περίεργες σκυφτές σκιές,

που στην αντηλιά αφήνουν να φανεί η όψη τους. 

Άνθρωποι σάμπως είναι, μα δεν μοιάζουν με ανθρώπους, τα 

πρόσωπά τους είναι χλωμά, ανέκφραστα και θαμπά. 

Δεν ξεχωρίζεις ούτε λύπη, ούτε πόνο, ούτε θυμό, λες και δεν

τους έχει απομείνει κανένα συναίσθημα.

Γυρίζουν γύρω γύρω σαν κάτι να ψάχνουν, σαν κάτι πολύτιμο 

εκεί να έχουν αφήσει, και να ξεμακρύνουν δεν μπορούν. 

Σαν έβλεπα το φονικό από μακριά,μου μάτωνε η ψυχή, ήταν

αδύνατο να πιστέψω αυτό που έβλεπα.

Δεν ξέρω τι με έσπρωξε εδώ να 'ρθω, σ' αυτήν την δυστυχία,

εδώ που ο μόνος ζωντανός είναι ο θάνατος . 

Ο αέρας μαζί τον κουβαλάει και μου βαραίνει τα πνευμόνια, 

τόσο, που άλλο δεν μπόρεσα να κρατηθώ όρθιος.

Κάθομαι και κοιτάζω σαν χαμένος γύρω μου, χωρίς τίποτα να 

 μπορώ, μα ούτε και να θέλω να σκεφτώ.

Ξεγιβεντισματα... Τριαδα Ζερβου.

Εκουτουρντίσανε μαθές,οι γρες και ξεπορτίζουν,

βγαίνουνε ολοτσίτωτες στσι δρόμους και γαμπρίζουν..

Τσαλίμια,μπεμπεκίσματα,ένα σκασμό ρεζίλια,

βαμμένα κατακόκκινα ,τα ζαρωμένα χείλια..

Ρούχα κοντά και παρδαλα, μποτάκια με τακούνι,

και μυρωδιά απ'επώνυμο,πανάκριβο σαπούνι.

Χρυσά βραχιόλια και κολιέ,εσαρπα από μετάξι,

και ανεγογυρευγονται,ποιος θα τσι ξεπεταξει.

Γυναίκα... Νέλλη Κουμεντάκη.

Γυναίκα

του ονείρου πόθος,

σώμα με σεξαπίλ, γυναίκα

της καριέρας της δουλειάς,

μάνα για τα παιδιά!

Γυναίκα

έρωτας που χάνεται

στη ματιά σου,γυναίκα που

μοιράζεται της σκέψεις σου τα φιλιά σου

αγάπε με γιατί νιάζομαι ακόμα γ' τα ονειρά σου!

Γυναίκα

ασιμβίβαστη, γυναίκα τολμηρή

την υπαρξή της προσπερνά

κι όταν χρειαστεί!

Κάποιες γυναίκες ξέρουνε να χάνουν, όχι να χάνονται... Κούτσιου Μπέττυ.

Οι γυναίκες εκείνες που αγαπάνε πραγματικά, ξέρουνε να

χάνουν, αλλά να μην χάνονται.

Αυτές οι γυναίκες αγαπάνε απόλυτα και μοναδικά με τον ίδιο

ακριβώς τρόπο που αποχωρούν εάν τις πληγώσεις.

Δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες όπως δεν ζητάνε κιόλας.

Ξέρουνε από την αρχή πως όταν προδοθούνε αποχωρούνε.

Με αξιοπρέπεια και γενναιότητα ψυχής.

Αυτές οι γυναίκες γνωρίζουνε από την αρχή πως εάν τις

προδώσεις θα τις χάσεις και θα χαθείς και εσύ.

Όχι από εκδίκηση αλλά γιατί για εκείνες η περηφάνια

έχει πέντε λέξεις. Τέλος!

Δεν έχει παράταση, δεν έχει πισωγύρισμα, δεν έχει παλινδόμηση

συναισθημάτων η περηφάνια τους.

"Μείνε με εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους, που σε κάνουν να λάμπεις"... Μπέττυ Κούτσιου.

Να είσαι με όποιον κάνει το χαμόγελο σου πιο δυνατό.

Όποιον σε κάνει να λάμπεις και ας μην είσαι καλά,

όποιον θα πει σε εσένα την πρώτη καλημέρα

και δεν θα σε αφήσει για το τέλος.

Να είσαι με εκείνον, που θα πει συγγνώμη και ας μην φταίει,

έτσι γιατί σε αγαπάει. Όποιος μπορεί να είναι δίπλα σου, με

αφοσίωση και να σε κάνει χαρούμενη εκείνος αξίζει τα φιλιά σου.

Μην σκορπίζεσαι σε λάθος αγκαλιές.

Μείνε με αυτούς που το χαμόγελο σου θα στο κάνουν πιο δυνατό

και δεν θα σου ρουφήξουν τα τελευταία γραμμάρια

από την ψυχή σου με το καλαμάκι.

Μείνε με όμορφες ψυχές που σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια

και δεν σου βγάζουν το καλό από μέσα σου με το στανιό.

Με εκείνους που θα τους χορτάσεις φιλιά,

θα τους πονέσεις από την αγκαλιά σου.

Μην πληκτρολογείς... Στέλλα Βρακά.

Μην πληκτρολογείς νύχτα

το σκοτάδι σου

στο πιάνο της κάμαράς μου.

Ξέχασέ με

στο φως της σπάταλης μέρας

της ευδόκιμης εποχής

και δώσε στα αυτιά μου

την μουσική των σφαιρών

στον ύπνο της εγρήγορσης. 

Ζωγραφική : Αnna Razumovskaya

Μια πολύ ενδιαφέρουσα διδακτική ιστορία για το μίσος και την διαχείρισή του.

Μια δασκάλα έχει αποφασίσει να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της.

Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. 
Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.

Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα βάλει στη σακούλα του θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των ανθρώπων που μισεί.

Την άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που μισούσαν, γραμμένο σε κάθε πατάτα. 

Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες.

Η δασκάλα λέει μετά στα παιδιά, να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν (ακόμη και στην τουαλέτα), για μερικές μέρες.

Ύστερα από αρκετές μέρες, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται, λόγω της δυσάρεστης οσμής που άφηναν οι πατάτες οι οποίες άρχισαν να σαπίζουν.

Άλλωστε, αυτοί που είχαν περισσότερες πατάτες στη σακούλα, έπρεπε να αντέξουν και το μεγαλύτερο βάρος τους.

Κάποιες μέρες αργότερα, το παιχνίδι τελείωσε και τα παιδιά ανακουφίστηκαν και από την απαλλαγή τους από το βάρος αλλά και από τη δυσοσμία των χαλασμένων πατατών.

Η δασκάλα ρώτησε τα παιδιά: 

Να ‘χυνες τα χέρια σου μέσα σ’ αυτή τη φοβερή πληγή... (Βύρων ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ)

«Να ‘χυνες τα χέρια σου μέσα σ’ αυτή τη φοβερή πληγή

ν’ απίθωνες μιαν υγρασία φιλιού στο μέτωπό μου

μ’ ένα χαμόγελο να μου έπλυνες τα μάτια

κόρη με τα χρυσάνθεμα μαλλιά

χέρια από αγιόκλημα/αίμα πνιγμένο μες στα γιασεμιά

άνοιξη ανάμεσα στα χέρια της Αγάπης…

Να ‘σκυβες με μια θάλασσα φτερούγα πάνω μου!..

Θα σε κρατούσα σαν φλύαρο νερό στις φούχτες μου 

σαν φυλλωσιά από άστρα.

Θ’ ανέμιζα, έπειτα, το φόρεμα της αστραπής σου στον κόσμο

κατάματα στο θάνατο προτού χυθώ

βροχή απ’ τα μάτια μου στα μάτια σου

βροχή απ’ το σώμα μου στο σώμα σου…

Έπειτα θα μπορούσα ακόμα και να σε ξεχάσω

αίμα πνιγμένο μες στα γιασεμιά

ανοιξη στα χέρια της Αγάπης.

Μα έχεις και συ ανάμεσα στα φρύδια/την ίδια σπαθιά πίκρας

τον ίδιο κόμπο υπομονής στα χείλη σου δαγκώνεις

καίει τα χέρια σου ο ίδιος λυγμός τιμόνι-Πρόσεχε!…

Τρέμεις σαν δάκρυ σε βασανισμένο βλέφαρο

η κόμη σου αντηχεί στον άνεμο-μια μυρουδιά δαφνόφυλλου

υποφέρεις από νιότη….

Η οδύνη της Καρυάτιδας... Μοσκιού Λίτσα.

Στον τριγμό των αιώνω

την οδύνη μου αφήνω

μοναχή και ολόρθη

ένα χνάρι μου στέκει

μόνο του, έρημο πίσω

σ' αδειανό στυλοβάτη.

Με φιρμάνι τάχα

τον Ναό σου κουρσέψαν Παλλάδα

και κομμάτια ληστέψαν

κι απ' της δόξας μας φτιάξαν

μεγαλεία θλιμμένα περηφάνιας π' αρπάξαν.

Κληρονόμοι θαυμάτων δικών μας

κι αφεντάδες δεν είστε

λευτεριά μην αρνείστε

της ευγένιας εσείς η χώρα

την ελπίδα στον κόσμο χαρίστε

και τα μάρμαρα πίσω γυρίστε.

Ο Κήπος των... "Επίγειων απολαύσεων"..!

Αν υπάρχουν ουρανοί...

Αν υπάρχουν ουρανοί 

έναν θα ‘χει (μόνη της) η μητέρα μου. 

Δεν θα ‘ναι ουρανός με πανσέδες 

ούτε ουρανός με ντελικάτα κρινολούλουδα 

μα θα ‘ναι ένας ουρανός με βαθυκόκκινα ρόδα 

ο πατέρας μου (βαθύς σα ρόδο υψηλός σα ρόδο) 

θα στέκει πλάι της (λυγίζοντας επάνωθέ της σιωπηλός) 

με μάτια που αληθινά είναι πέταλα 

χωρίς να βλέπουν τίποτε με όψη ποιητή 

που αληθινά είναι λουλούδι 

κι όχι όψη με χέρια που θα ψιθυρίζουν 

Γλάροι... Καρτσωνάκης

Γλάροι !!!
Βεγγαλικά του θεού.
Ακροβάτες του ανέμου.
Λευκές φωνές αγγέλων.
Χορευτές του ήλιου και της θάλασσας.
Πάρτε μαζί σας την ψυχή μου
να πετάξει όπως εσείς στα κύματα
στα σύννεφα και στον ήλιο.
Σπονδή στην Άνοιξη.

Άνθρωπος Είσαι... Φαιδρα Καψωμενακη.

Άνθρωπος είσαι.

Με χρέος διαρκές...

Με νύκτες και μέρες προσφοράς

Πολέμησες τις αντιξοότητες

κέρδισες την περιφρόνηση !

Δίψασες την αγάπη.. Σε πότισαν την πίκρα της ..

Το παιδικό σου κορμί γνώρισε την απόγνωση ..

Τα νιάτα σου έγιναν παζάρι και εξευτελιστική ανταλλαγή ..

Γνώρισες την βία και την βαναυσότητα ..

σε καιρούς" πολιτισμού "

Μοντέρνες Οικογένειες... Τριάδα Ζερβού.

Τι να γιορτάσω σήμερα;

Τα χω χαμένα λίγο...

Τα λέω νετα και σκαια,

και υποληψεις θιγω.

Εκείνων των μοντερνιστων

που μου κλεψαν τον ρόλο,

και τον παρέδωσαν μωρέ

με πονηριά και δόλο,

στο τριτο φύλο κι έμεινα

εγώ χωρίς ταυτότητα..

Χωρίς αυτά που γνώριζα,

χωρίς προσωπικότητα.

Το Καινούριο Ποίημα... Στέλλα Βρακά.

Να ψάξω στα παλιά ποιήματα

να βρω ένα να σου αρέσει

να το χαϊδέψεις απαλά

κι ύστερα να το τοποθετήσεις

σε μια άκρια της κάμαράς σου;

Όχι, όχι, καλύτερα να σου γράψω ένα άλλο

να μιλάει την ανθοφόρα άνοιξη

την αγκαλιά της θάλασσας

και το καθάριο του ουρανού.

Δεύτερη φορά. Υπόθαλψη ενός εγκληματία ή άγνοια κινδύνου;.... Μπέττυ Κούτσιου

Έρχεται πάλι δείχνοντας μετανιωμένος.

Φοράει το αστραφτερό του χαμόγελο, το καλό του πουκάμισο

και το ακριβό του άρωμα. Διαβασμένος πολύ καλά για να ξέρει

που πατάει και τι σε πειράζει ώστε να το αποφύγει, ανοίγει

πόρτες στο αμάξι, σου παίρνει τα αγαπημένα σου τσιγάρα,

τρέχει όσο μπορεί λιγότερο μην ζαλιστείς και τα χέρια του,

σε αγγίζουν πιο προσεκτικά και από Ευαγγέλιο.

Κάνεις τον σταυρό σου και λες μέσα σου, τελικά αλλάζουν

οι άνθρωποι. Δίνεις μια ευκαιρία δεύτερη γιατί, εντάξει βρε

αδελφέ, κανένας δεν είναι τέλειος. Έχεις παραξενιές και εσύ, δεν

λέω,οπότε κρίνοντας εξ' ιδίων τα αλλότρια τον αθωώνεις κάπου.

Μην γελιέσαι οτι αγάπησες, εάν δεν ένιωσες να χάνεσαι... Μπέττυ Κούτσιου.

Μην μου λες οτι αγάπησες τάχα μου.

Εάν δεν νιώσεις να λιώνουν τα κόκαλα σου από τον πόνο

που σου προκαλεί η απουσία του, τότε δεν αγάπησες.

Εάν δεν ματώνεις κάθε φορά στο άκουσμα της φωνής του,

εάν δεν σέρνεται η ψυχή σου πίσω σου, εάν δεν έχεις μείνει

μέρες και ώρες κοιτώντας μόνο το κενό και να παραλογίζεσαι,

τότε δεν σου λείπει. Θα σου περάσει.

Μην μου λες ότι αγάπησες, εάν μαύρα πουλιά δεν ξέσκισαν την

μαλακή σου σάρκα. Εάν δεν κατέβηκε κάτω ο ουρανός και η

γη ανέβηκε ψηλά. Τίποτα δεν ένιωσες εάν δεν τρυπήσανε τις

φλέβες σου οι αντοχές σου, να δούνε αν στάζουν αίμα ή πάγο.

Δυό δάκρυα...

Δύο δάκρυα επέπλεαν πάνω στο ποτάμι. Το ένα δάκρυ είπε στο

άλλο: «Είμαι από τα απαλά γαλάζια μάτια μιας ερωτευμένης

γυναίκας. Είμαι το δάκρυ της χαράς, που δεν μπορούσε

να συγκρατήσει. Ήταν τόσο ευτυχισμένη γιατί μόλις

παντρεύτηκε. Ήμουν στο μάγουλό της όταν με σκούπισε

με το γάντι της. Μπορούσα να πω με βεβαιότητα από την όψη

του προσώπου της, πως δεν με χρειαζόταν. Για αυτό,

γλύστρησα και άρχισα το ταξίδι μου προς τη θάλασσα».

Ο Δικός Μας Παράδεισος... Θωμη Μπαλτσαβια.

Όποιος παράδεισος υπάρχει θα τον βρω για να σε πάω..

αν δεν υπάρχει απλά θα τον δημιουργήσω εγώ..

θα σε πάω με κάθε μέσο..με τα λόγια που γεννιώνται

στα χείλη μου σαν με κοιτάς..με τα μάτια μου όταν σε

αντικρύζω να έρχεσαι σαν καινούριο όνειρο κάθε φορά..

με τα φιλιά που μάζευα καιρό πολύ για σένα..με τα χέρια μου

που υπάρχουν μόνο για να σε αγγίζουν με προσευχή

κι αμαρτία συνάμα..με την καρδιά μου που καλπάζει σαν

άτι άγριο στη σκέψη σου και μόνο...με τα ποιήματά μου που

τα πλέκω με ψυχής κομμάτια..

Έλα Μαζί Μου... Στέλλα Βρακά.

Έχεις να πας κάπου;

Έλα μαζί μου

στον πνιγμό

στην ανελευθερία

στην απόλυτη αδυναμία

του παντοδύναμου Έρωτα!

Να πετάξουμε στα φτερά του

να καούμε στην φωτιά του

να γαληνέψουμε στο απροσδιόριστο

ορισμένο του.

Είμαι Γυναίκα... Αθηνά Μιχπαπ.

...Σσσσσς....Σε άκουσα..

..Με ρωτάς..Ποια είμαι. 

Είναι λοιπόν είμαι αυτή που είμαι...

..κάνω λάθη αλλά και σωστά..

..λέω συχνά Όχι άλλα και Ναι..

Στηρίζω τα θέλω μου, αλλά και τα πρέπει..

..μιλάω πολύ, γελάω πολύ και δυνατά...

..αλλά μην νομίζεις ότι όλα είναι πάντα καλά..

Έχω περάσει ταλαιπωριες, έχω αγαπήσει με όλη

την δύναμη της ψυχης μου, αλλά και έχω πονέσει πολυ,

έχω κουρελιασει την καρδιά μου, αλλά όπως βλέπεις..

στέκομαι με το κεφάλι ψηλά και δυστυχώς η ευτυχώς,

πιστεύω ακόμα στις αληθινές ψυχές, γιατί υπάρχουν

και αυτές και είναι ανεκτιμητες.

Αγκαλιά... Αθηνά Μιχπαπ.

...αγκαλια....

..δεν είναι Ματια μου..

..αποχαιρετισμος μόνο η αγκαλιά..

Είναι καλωσόρισμα, παρηγοριά, ναρθηκας για να στηρίξει τις

ψυχές, στήριγμα είναι,δυνατό για να πας παρακάτω...

..συμπληρώνει το κενό μας...ζεστασιά είναι στις παγωμένες

μέρες, αλλά και δροσιά στην έρημο μας...

..είναι η αγκαλιά..μεγάλο καταφύγιο, για να κρύβουμε

τον κάθε φόβο μας.... και μαξιλάρι πουπουλενιο,

για να ακουμπαμε τις γλυκιες στιγμές μας...

..δύναμη είναι η αγκαλιά, όταν η ψυχή ουρλιαζει,

αλλά και πέταγμα, όταν τσακισουν τα φτερά μας...

Ανοιξιάτικο Λουλούδι... Νέλλη Κουμεντάκη.

Μια σκέψη σου

μόνο αρκεί, της ψυχής μου

το χρώμα ν' αλλάξει,

οι φλέβες μου να χουν γιορτή!

Μια σκέψη σου

συνθέτει τραγούδι,

Ανοιξιάτικο μοιάζεις

λουλούδι!

Μια ματιά σου

και η άβυσσος γίνεται

θάλασσα, στο βυθό σου ξεχνιέμαι

στα βλέφαρα που νοστάλγησα!