Μεγάλη Εβδομάδα, μέρα προς μέρα...

Η Μεγάλη Δευτέρα (η ακολουθία της ψάλλεται την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ) είναι αφιερωμένη στη μνήμη του αγίου και δικαίου Ιωσήφ, γιου του Ιακώβ, από την Παλαιά Διαθήκη, και στην άκαρπη συκιά, που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε μ’ ένα του λόγο.

Ο Ιωσήφ είναι προτύπωση (συμβολισμός) του Χριστού, γιατί πουλήθηκε από τα αδέρφια του και βασανίστηκε πολύ, ενώ ήταν αθώος, και τελικά συγχώρησε και απάλλαξε τ’ αδέρφια του από την αμαρτία τους, σώζοντας και ολόκληρο το λαό του από την πείνα και το θάνατο.

Η συκιά, που ξέρανε ο Χριστός καθώς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ, είναι ίσως το πιο παράξενο επεισόδιο στα ευαγγέλια.

Ερμηνεύεται ως προτύπωση της συναγωγής των Εβραίων (δηλ. της εβραϊκής θρησκείας), που δε φέρνει πια καρπούς σωτηρίας για τον άνθρωπο (η συκιά ήταν άκαρπη) και που η αξία της τελειώνει με τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού.

Η Μεγάλη Τρίτη (Μ. Δευτέρα βράδυ) είναι αφιερωμένη στην παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 1-13).

Κάτι Που Έχω Χάσει... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Έρχονται κάποιες μέρες που η πόλη με πνίγει. 

Με κάνει να αλλάζω  δρόμο και να βγαίνω έξω 

από αυτήν την φυλακή, που είναι γεμάτη μπετόν σίδερα 

και ανθρώπους που βαδίζουν βιαστικά, χωρίς να μπορείς 

να δεις τα μάτια τους και να νιώσεις την ψυχή τους. 

Σαν μια αόρατη δύναμη να τους κατευθύνει 

και με κάποιο τρόπο να ορίζει την ζωή τους.

Κάπου κάπου ανεβαίνω στο πιο ψηλό μέρος της πόλης, 

στο εκκλησάκι του Αι Γιώργη και αγναντεύω 

τους δρόμους που περπάτησα. 

Τα σπίτια είναι ψηλά και ο καιρός τα κάνει 

να φαίνονται όλα ίδια, γκρίζα και μουντά, χωρίς ταυτότητα, 

χωρίς προσωπικότητα, σαν να μην έχουν μέσα τους ζωή, 

σαν από χρόνια να έχουνε πεθάνει.

Βλέπω σαν μύγες τα αυτοκίνητα να περνάνε, 

βλέπω την σκόνη και την καταχνιά να σηκώνεται σαν 

από ένα τηγάνι που το λάδι του έχει πυρώσει. 

Βλέπω τα φθηνά ξενοδοχεία, και τα βρώμικα φαγάδικα 

που πέρασα κάποια χρόνια από την ζωή μου, 

κάνοντας απόδραση από μια πραγματικότητα 

που θεωρούσα πως δεν μου ταίριαζε. 

Σαν ένα άθλημα που με επιβεβαίωνε.

Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Όποιος δεν μπορεί να συγχωρέσει μια γυναίκα...

Δεν θα χαρεί ποτέ τον έρωτα!!!

Αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Ο όρος αυτοεκπληρούμενη προφητεία ανήκει στον Robert Merton

και πρωτοεμφανίστηκε στο βιβλίο «Κοινωνική Θεωρία

και Κοινωνική Διάρθρωση» το 1949. 

Ο ορισμός είναι πως πρόκειται για «...εκείνη την πρόβλεψη

ή δήλωση που, παρότι μπορεί να είναι λανθασμένη,

στην πορεία βγαίνει αληθινή». Όπως είπε ο W.I.Thomas:

«Όταν οι άνθρωποι θεωρούν ορισμένες καταστάσεις

πραγματικές, αυτές είναι πραγματικές στις επιπτώσεις τους».

Με πιο απλά λόγια, μιλάμε για την αρνητική ερμηνεία

που δίνουμε για κάτι και που τελικά, αντιδρώντας ανάλογα,

υποσυνείδητα προκαλούμε να συμβεί.

Παραδείγματα:

Την γυναίκα που θα ταπεινώσεις μην περιμένεις να γυρίσει πίσω... Μαρίσα Παππά.

Την παρατηρούσα αρκετή ώρα.

Καθόταν σε ένα παγκάκι απέναντί μου με βλέμμα απλανές, 

χαμένο μέσα σε σκέψεις.

Το πρόσωπό της φαίνονταν ωχρό, χωρίς χρώμα, κουρασμένο, 

γεμάτο βαθιές ρυτίδες.

Τα μάτια της, που κάποτε νόμιζες ότι

σου χαμογέλαγε η θάλασσα, 

τώρα σε κοιτούν και νιώθεις ότι θα σε παρασύρουν 

να σε πνίξουν στον βαθύ ωκεανό της.

Το βλέμμα της ήταν προσηλωμένο ώρα σε ένα σημείο, 

λες και περίμενε κάποιον που δεν θα ερχόταν ποτέ.

Ένιωθε την προδοσία μέσα στο αίμα της.

Την είχε εξαπατήσει, 

την είχε εκμεταλλευτεί, την είχε μηδενίσει 

και δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό για μια γυναίκα. 

Σε ξεγράφει δια παντός μετά.

Η αδιαφορία θα σε γεράσει, 

θα σε μεταμορφώσει, θα σε καταρρακώσει. 

Αυτό συνηθίζεται να συμβαίνει στην αρχή. 

Μετά επέρχεται η μεγάλη αλλαγή.

Και μετά αυτή η γυναίκα που μέχρι εχθές μηδένιζες, 

θα σου γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη, 

θα σου προτάξει το μεσαίο δάχτυλο της παλάμης της 

και θα χαιρετίσει με συνοπτικές διαδικασίες το παρόν μαζί σου.

Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις... Ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη..! (Λέων Τολστόι)

Η Γυναίκα Εκείνη... Μπέττυ Κούτσιου.

Εκείνη την γυναίκα που δεν ξεχνάει η καρδιά της,

να την αφήσεις μόνη της γιατί 

είναι το μόνο πράγμα που θα σου ζητήσει...
Μην έρθεις πολύ κοντά και μην χρησιμοποιήσεις 

τα χέρια σου για να την αγκαλιάσεις...

Δεν κρυώνει... Δεν αισθάνεται μοναξιά...
Απλά κουβαλάει μέσα της έναν άλλον άνθρωπο 

και πολλές φορές κουράζεται η ψυχή της 

από το βάρος για αυτό γέρνει το σώμα της στην γη...

Η γυναίκα που δεν ξεχνάει,

ζωγραφίζει πάνω της ένα συρματόπλεγμα 

από απαγορευμένες αγκαλιές,

από κλειδωμένα φιλιά και πάθη...
Δεν είναι που δεν μπορεί να τα ξαναζήσει...
Είναι που δεν θέλει...

Και αυτό το δικό της “Δεν θέλω”, 

δεν μπορεί να το κρίνει κανένας 

εάν πρώτα δεν έχει περάσει 

από τον ίδιο θάνατο της ψυχής όπως εκείνη...

Η γυναίκα που δεν θέλει να αρχίσει πάλι μια σχέση φαίνεται.
Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις για να μάθεις...
Κοίταξε την...
Περπατάει πάντα με τα μάτια να κοιτάνε 

μπροστά της και όχι γύρω της...
Δεν ψάχνει κάτι... Ούτε κάποιον...
Έχει ζήσει τον έρωτα της 

που τώρα τελείωσε και θρηνεί...

Οι σκύλοι γαβγίζουν αλλά το καραβάνι περνά..! (Αγγλική παροιμία)

Μονοτονία... Καβάφης

«Μονοτονία: Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.»

Γιάννης Ρίτσος

Τα πιο πολλά, τα πιο ωραία,/ 

τα΄δες απ΄την κλειδαρότρυπα- 

λουλούδια πεσμένα στο πάτωμα/ 

και μέσα στα παπούτσια σου. / 

Καλύτερα λοιπόν/ 

να περπατάς ξυπόλητος/ 

μη σ΄ακούσουν. 

"Έρωτα και Αμαρτίας" ... Σέγκιουρ

Εάν ένας ζωγράφος ήθελε να παρουσιάσει την αντίθεση 

μεταξύ έρωτα και αμαρτίας, 

την μεν αμαρτία θα την απεικόνιζε ντυμένη άσεμνα, 

τον δε έρωτα ολόγυμνο.

‘‘Ήσουν… απλώς… ένα ΚΥΜΑ Ατζέρ Ιχτιάρ

Ήσουν ένα κύμα δεν ξέρω το γιατί

όμως, ήσουν ένα κύμα, δίχως λογική!

‘Ησουν… ένα κύμα πού ταξίδευε

και δεν είχε…. συγκεκριμένο προορισμό!

Ήσουν…ένα κύμα

Παράξενο… Πολύ παράξενο!

‘Ησουν… απλώς… ένα ΚΥΜΑ πού ήρθε κι έφυγε απλώς…

‘Ησουν… ένα ΚΥΜΑ!!!!

Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε..! (Οδυσσέας Ελύτης)

Ζακ Ντεβάλ...

Ο Θεός αγαπούσε τα πουλιά και δημιούργησε τα δέντρα. 

Ο άνθρωπος αγαπούσε τα πουλιά και δημιούργησε τα κλουβιά..! 

Κρατῶ λουλοῦδι... Κική Δημουλά

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Το δάκρυ της απουσίας... Petrina Marw.

Ποια είναι η αιτία 

που απέκτησες αυτό το ψυχρό σου βλέμμα, 

σαν να σταματησε ο χρόνος. 

 Που στέκεσαι σαν αγαλμα 

ενω έχεις θερμη καρδια, 

 αίμα σου κατρακυλά, 

αντί απλό δάκρυ. 

 Είναι το πρώτο Ψυχοσάββατο 

που πας μόνη σου χωρίς μαζί της ; 

Φέτος η παρεούλα σου 

θα μνημονεύεται κ εσύ 

αισθάνεσαι μεγάλη θλίψη 

Επειδή η απουσία της 

θα'ναι τοσο έντονη 

και θα σου λείψει. 

Εκείνον τον άντρα... Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου

Εκείνον τον άντρα που ερωτεύτηκε την θλίψη σου..

Που νανούρισες όλες τις ελπίδες στο στήθος του..

Που μέσα στο δωμάτιο σας φτερούγιζε ο πόνος 

και εκείνος το γέμιζε με άσπρα πουλιά.

Εκείνον να αγαπήσεις σαν θησαυρό.

Εκείνον τον άντρα που αγκάλιασε 

όλους τους προηγούμενους άντρες στο μπράτσο του 

παρηγορωντας εσένα.

Που το χαμόγελο του δεν έσβηνε 

όταν δεν τον κοιτούσες..

Εκείνον τον άντρα που πολέμησε 

με τα φαντάσματα του παρελθόντος σου..

Που έπνιξε μέσα στα φιλιά του τους καημούς σου..

Που σχολούσε η θλίψη σου 

όταν τον αντίκριζες και σου χαμογελούσε..

Εκείνον να τον λατρέψεις σαν εικόνα.

Εκείνον τον άντρα που μάζεψε από κάτω 

τις ελπίδες και τα καμένα σου όνειρα 

και τα έκανε χαμόγελο στα μάτια σου.

Εκείνον τον άντρα που φανέρωσε τον ήλιο 

που σου έκρυψαν οι άλλοι όλοι να λατρέψεις.

Που χωρίς εγωισμό και μυστικά σου 

άπλωσε τα χέρια να αγκαλιάσει την απελπισία σου.

Σου το ‘πα για τα σύννεφα... Πωλ Ελυάρ

«Σου το ‘πα για τα σύννεφα
Σου το ’πα για το δέντρο το θαλασσινό
Για κάθε κύμα και για τα πουλιά μέσα στα φύλλα
Για του ρόχθου τα βότσαλα
Τα χέρια τα ζεστά και γνώριμα
Για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο
Και του δίνει ο ύπνος πάλι το χρώμα τ’ ουρανού του
Για τη νύχτα που την ήπιανε όλη
Για της δημοσιάς την καγκελόπορτα
Για τ’ ανοιχτό παράθυρο για το ξέσκεπο μέτωπο
Σου το ’πα για τους στοχασμούς σου για τα λόγια σου

Κάθε χάδι κάθε πίστη μες στο μέλλον επιβιούν.»

Άγγελος... Νίκος Ορφανίδης

Άγγελος εκατέβηκε  μια νύχτα του χειμώνα 

και έπαιζε στην άρπα του τραγούδι ερωτικό, 

κρυφά τον εδασκάλεψε μια πονηρή πατρόνα 

του έρωτα τον δίδαξε να πιει το μυστικό

Μ' ένα γλυκό φιλί κοινώνησε 

της γης την αμαρτία 

τον έρωτα προσκύνησε  

την νέα του θρησκεία 

κι αμέσως βροντοφώναξε  

εδώ είναι ο παράδεισος 

εδώ είναι κι η ουσία

Παράδεισο αρνήθηκε λιβάνια και αγίους 

τον έρωτα προσκύνησε σαν νέο του θεό 

στο μήλο του υπέκυψε να ζήσει νέους βίους 

και στην χαρά ξεκίνησε  σαν νέος Αχαιός

Η αληθινή γαλήνη του Θεού βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά από την πλησιέστερη ακτή..! (Τζόζεφ Κόνραντ)

Ιθάκη... Κ. Καβάφης.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή,

αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να ΄ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊα  να είναι

που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,

να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ εβένους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Η καλλονή είναι ευαίσθητο άνθος, που πεθαίνει μόλις ανθίσει..! (Σαίξπηρ)

Γράμμα στους ποιητές του κόσμου .... Φαίδρα Καψωμενάκη

Λυπημένη για όσα πικρά συμβαίνουν αναρωτήθηκα

Πότε ο ποιητής είναι δυστυχής, που έγραφε στίχους ...

Πότε ο ποιητής νιώθει αυτή την παράξενη μοναξιά?

Και πολλές φορές σκέφθηκα ...

Φαίδρα γράφε μόνο για τον έρωτα ,την αγάπη ,

την ομορφιά της ζωής ...

Και όσοι πέθαναν υπερασπιζόμενοι τον ανθρωπο ? 

Δεν θα τους ακυρώσω ,αυτούς και τόν αγώνα τους ?

Οσοι ονειρεύτηκαν μιά λεύτερη πατρίδα 

και αρνήθηκαν νιάτα και ζωή ,

δεν αξίζουν το τραγούδι των στίχων μου ?

Ποιητή σε έχρισε εκείνο το χαμίνι των δρόμων 

που αυθαδιάζει στα σκουπίδια για το γεύμα και το δείπνο του ....

Ο θαμώνας στο παγκάκι που απολαμβάνει τον καφέ του 

στα χείλη των άλλων ,στις γεμάτες καφετέριες ..

Ο άστεγος που την στοά και την σκοτεινιά της γέφυρας ,

θαρρεί το παλάτι της απόγνωσης του...

Το βλέμμα του πατέρα στο άδειο τραπέζι 

και η θλίψη της μάνας στο παγωμένο δωμάτιο ...

Ο ήλιος που ανατέλλει επιλεκτικά 

γιατί η σκόνη του πολέμου του κρύβει τις γειτονιές της γής ..

Το κύμα ,το αγριεμένο,τρόμος του ναυαγού σε άξενη θάλασσα ...

Ποιητή σε έκανε

Ζητείται συμπόνια... Βασιλική Α Γαβαλά.

Κι εκεί που σκεφτόμουν 

πως να διώξω τη μουντάδα αυτών των ημερών, 

μια ιδέα φώτισε την απειλητική συννεφιά 

που δεν ήξερε πως να ξεσπάσει σε ένα ανακουφιστικό κλάμα!

Όχι δε θα νοικιάσω ακριβή αποκριάτικη στολή 

όπως άλλες χρονιές!

Ούτε θα πάω σε χλιδάτους χορούς μασκέ...

Τα νυχτερινά κέντρα ας μη με χαρούν τις Απόκριες αυτές. ..

Θυσίασα και τα ταξίδια στο εξωτερικό 

που κάποτε άλλες χρονιές έκανα!

Ετσι κι αλλιώς δεν έχω παρέα να με εμνέει 

και να με ξεσηκώνει!

Δε λυπάμαι, όσα έλθουν κι όσα πάνε!

Τα χρήματα που ξόδευα γι όλα αυτά 

θα πιάσουν αλλού τόπο!

Που; 

Ωδή στη Σαντορίνη... Οδυσσέας Ελύτης.

Βγήκες από τα σωθικά της βροντής
Ανατριχιάζοντας μες στα μετανιωμένα σύννεφα
Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη
Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο
Για ν’ αντικρίσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη
Ν’ ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος.

Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη
Όρθωσες ένα στήθος βράχου
Κατάστιχτου απ’ την έμπνευση της όστριας
Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη
Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα
Με φωτιά με λάβα με καπνούς
Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο
Γέννησες τη φωνή της μέρας
Έστησες ψηλά
Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία
Τις καμπάνες που χτυπάει ο ψηλορείτης νους
Δοξολογώντας τα πουλιά στο φως του μεσαυγούστου.

Πλάι από ρόχθους, πλάι από καημούς αφρών
Μέσ’ από τις ευχαριστίες του ύπνου
Όταν η νύχτα γύριζε τις ερημιές των άστρων
Ψάχνοντας για το μαρτυρίκι της αυγής,
Ένιωσες τη χαρά της γέννησης
Πήδησες μες στον κόσμο πρώτη
Πορφυρογέννητη, αναδυομένη
Έστειλες ως τους μακρινούς ορίζοντες
Την ευχή που μεγάλωσε στις αγρυπνίες του πόντου
Για να χαϊδέψει τα μαλλιά της πέμπτης πρωινής.

Ένα ιταλικό εστιατόριο σε σπηλιά είναι ίσως από τα ομορφότερα σημεία για γεύμα στον κόσμο!!!

Η σχέση σου... Βασιλική Α Γαβαλά.

Ξαναζεσταμένο πιάτο

η σχέση σου τραγούδι δίχως βιμπράτο

χωρίς παλλόμενο ήχο

αχ έπεσες σε τοίχο

κρύσταλλο έγινες χίλια κομμάτια

έχοντας σφαλιστά μάτια

σε ορίζοντα νέο

ελπιδοφόρο, ωραίο...

Το χθες δεν κρατάει ευτυχία

έχει να δώσει νουθεσία

ο έρωτας θέλεις δε θες

δεν έρχεται από το δρόμο του χθες

αλλά από άγνωστο μονοπάτι

γεμάτο ανηφοριές, κακοτοπιές, λάθη.

Αν δεν τολμήσεις να περπατήσεις

αν παρακάμψεις αν ξεστρατήσεις

έρωτα δε θα συναντήσεις.