Με εκτίμηση Ανεκτίμητη... Μπέττυ Κούτσιου.

Το να προσπαθείς να ξεγελάσεις έναν κουτό άνθρωπο, αυτό είναι αμαρτία. Το να προσπαθείς όμως να ξεγελάσεις έναν έξυπνο άνθρωπο είναι ανοησία. Και η ακόμα μεγαλύτερη ανοησία, είναι να πιστεύεις ότι τα κατάφερες. Να νομίζεις ότι κέρδισες.

Μάθε λοιπόν το δικό μου Ευαγγέλιο και έλα πάλι να μου πουλήσεις το Αρλεκιν της κακιάς ώρας για Σαίξπηρ.

Μπορείς να υποτιμήσεις την νοημοσύνη μου όσες φορές αντέχεις να συντριβείς. Δεν έχω πρόβλημα.

Έχω τέτοιο μηχανισμό ανίχνευσης ψεύδους, που εσύ ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν έχεις φανταστεί. 

Τον δικό σου εγκέφαλο ολόκληρο, εγώ τον έχω για αποθηκευτικό χώρο στο κεφάλι μου. Οπότε, όσο και να ζοριστείς να μου αραδιάσεις, τα πολύ καλά πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη ψέμματα σου, σε έχω μετρήσει, σε έχω ζυγίσει και σε έχω πουλήσει, πριν προλάβεις να πεις το επόμενο.

Νους απέναντι σε Ψυχή

Μια μέρα ρώτησε η Ψυχή το Νου…

-Πού ταξιδεύεις ; -Εκεί που δεν θέλησες να ‘ρθεις ποτέ…

Μια ακόμη μαχαιριά, ένα ακόμη χτύπημα στο είναι σου,

μια λαβωματιά αυτοχειρίας.  Εσύ την ξεκίνησες, μια στιγμή,

που χώρισες το Νου από την Ψυχή. Όλοι μας ταξιδεύουμε

με το μυαλό! Ο Νους η σκέψη, η τόλμη η Ψυχή!

Ο Ήχος Της Ζωής... Ελένη Σοφία Στοιλου

Είναι ο Ήλιος στολίδι της μέρας

Είναι το γαλάζιο της ουράνιας σφαίρας

Το τραγούδι τους πλανευει την ζωή

Άλλοτε αμανές από του καημού την πληγη

Αγναντεύεις τα πουλιά, τα χελιδόνια στον αέρα

Της Άνοιξης γέννα, του ουρανού παρέα

Γλυκό το θρόισμα από τα φύλλα των δένδρων

Ασταμάτητο το κάλεσμα, του αγέρα ο ήχος

Ακούραστος ο Ήλιος ,η ιστορία εν εξελίξει

Όλα σε εγρήγορση, στον οργασμό της φύσης

Άλλοτε η ζωή ξεπροβάλει γεννιέται

Άλλοτε φεύγει , στο άπειρο πλανιετα

Ένα ποίημα για τη γυναίκα...

Γυναίκα,

Πόσο σπουδαίο πλάσμα άραγε να είσαι!

Με πόση ευκολία 

Και λες την αλήθεια και προσποιείσαι!

Μέσα στην Ιστορία

Πόσοι σε έχουν υποτιμήσει!

Αλλά από όλους τους εχθρούς σου

Κανένας δεν έχει ευδοκιμήσει.

Ιστορία, Πολιτική, Κοινωνία,

όλα μπορεί να τα αλλάξεις.

Και όσους σε υποτίμησαν,

Με υπερηφάνεια να κοιτάξεις.

Παγωνιά... Αθηνά Μιχπαπ‎.

Παγωνια...τρέμει η καρδιά...
Παγωνια παντού....
Ανοίγω τα μάτια μου..και κοιτάζω τον ουρανό, 

που ντύνεται, για μένα πάλι..χρωματισμούς μαγικους, 

γαλάζιους..μα και πιο μελαγχολικους...

Πιο μελαγχολικους, σε αποχρώσεις του γκρι, 

για χάρη μου... για να μου κάνει το χατήρι, που ξέρει 

πόσο αγαπώ αυτή την φορέσια του, πόσο με συγκίνουνε 

τα σύννεφα, όταν αγκαλιαζονται, σφιχτά....σχεδόν ερωτικά 

στου χειμώνα την ανάσα... σφιχταγκαλιαζονται..

Άξεστες Ώρες... Τριάδα Ζερβού

Όλες οι μέρες μου θαμπές,ωχρές,ανταριασμένες,

νέφη πυκνά,ήλιοι κλειτοί,αυλές περιφραγμένες,

οι φράχτες προστασίας μου, λειψά συρματοπλέγματα,

με ανοίγματα για να περνούν του ποταμού τα ρέματα.

Ριπές ανέμου δυνατές,λιανόκλαδα σπασμένα,

σπρώχνουνε στα περάσματα με βία,φρενιασμένα!

Φρακάρουνε την είσοδο στα δανεικά ρολόγια,

που στέλνουν οι ανάξιοι στους τρόπους και στα λόγια,

να προσμετρούν τις άξεστες,ατέλειωτές μου ώρες,

τις καταιγίδες της ψυχής,προσωπικές μου μπόρες!

Κλεισμένη σε στενό κλουβί,έχω για συντροφιά μου,

το κάγκελο σαν μέγγενη να σφίγγει την καρδιά μου..

Ποτέ δεν είναι αργά... Βασιλική Α Γαβαλά.

Υπάρχει μια λεξούλα μικρή που είναι απαγορευμένη για όλες τις

γυναίκες του κόσμου! Σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη γη δεν

είναι καθόλου αρεστή όταν την προφέρουν γυναικεία χείλη!
Μπορεί να την πει ένα παιδί ένας νέος ένας άνδρας όχι όμως μια

γυναίκα! Κι αν τολμήσει να την πει Ω Θεέ μου τι την περιμένει...

Μόνο στον εχθρό μπορεί μια γυναίκα να αντισταθεί, όπως στο

χορό του Ζαλόγγου! Μόνο τον εχθρό πρέπει να πολεμήσει για να

κρατήσει την τιμή της και κανένα άλλο άνδρα!

Αλλιώς σε καιρό ειρήνης πρέπει να έχει ανοιχτά τα πόδια

σε όποιον της το ζητήσει, τον σύζυγο, εραστή οποτε γουστάρει

εκείνος, στον εργοδότη διευθυντή, ακόμα και στον γείτονα!

Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Κάποια λάθη  της νιότης...

Σου κρατούν συντροφιά στις δύσκολες ώρες της ωριμότητας!!!

Η νύχτα το ‘χει απόψε... Ντίνος Χριστιανόπουλος

Η νύχτα το ‘χει απόψε να εκμαυλίζει

μπερδεύοντας τα βήματα στη μουσική της.

-Τρέξε κι απόψε, τρέξε απελπισμένα,

πάρε τους δρόμους που οδηγούνε στην ψευδαίσθηση

(κι οι άλλοι ας δημιουργήθηκαν,

ας παντρευτήκαν, ας έκαναν παιδιά,

ας αποχτήσαν σπίτι κι αυτοκίνητο,

κι εσύ ας είσαι έρημος και μόνος,

ας στάζει από τα μάτια σου το παράπονο,

ας περιμένει η μάνα σου να δει από σένα προκοπή,

να φάει γλυκό ψωμί στα γερατειά της),

τρέξε κι απόψε, τρέξε απελπισμένα,

πάρε τους δρόμους που οδηγούνε στην απόγνωση.

Η νύχτα το ‘χει απόψε να εκμαυλίζει…

Ελένη... (Οδυσσέας Ελύτης)

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ” τα μάτια μου ήσουν φως

Πριν απ” τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα

Κατά πού θ” απλώσουμε τα χέρια μας

τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά πού θ” αφήσουμε τα μάτια μας

τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι

τριγυρισμένοι απ” τις νεκρές εικόνες σου.

Ελένη – Οδυσσέας Ελύτης  (όπως μελοποιήθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι)

Ζωή και φωτιά... (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Αν δεν βρέξει απόψε, ο κόσμος θα πάρει φωτιά απ’ αυτά τα τριαντάφυλλα.
Αν τυχόν και καώ- ίνες είναι και ρίζες το χώμα μου για την πύρινη μάζα του ήλιου για κάθε στοιχείο και φωτιά-
Αν τυχόν και καώ να φυτέψτε τη στάχτη μου.

Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό..! (Όσκαρ Ουάιλντ)

Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος…(Αντόνιο Ματσάδο)

Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος…

«Όλα περνούν κι όλα μένουν, αλλά δικό μας είναι το να περνάμε

να περνάμε κάνοντας δρόμους, δρόμους πάνω στη θάλασσα.

Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα, ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη

των ανθρώπων το τραγούδι μου.

Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους, τους αβαρείς και αβρούς,

σαν σαπουνόφουσκες.

Ένα εξάρτημα..! (Νίκος Ορφανίδης)

Άλλαξε ο χρόνος με έναν αριθμό
μα η ζωή μες στα δικά της τα τερτίπια 
γύρω μου πλήθος στην σιωπή του γενικός
αφού το ψέμα έχει πνίξει την αλήθεια

Τώρα τρελάθηκαν οι άνθρωποι στην μοναξιά
και όλοι πια με πληκτρολόγια μιλάνε
χωρίς μεγάφωνα στην νύχτα ένας γρύλος τραγουδά
κι' αρχίζω πάλι την σκιά μου να φοβάμαι
ένα εξάρτημα να ' μαι του κερατά
εγώ που νόμιζα δεν είμαι όποιος να ' ναι

Κανείς δεν ξέρει πια τον κόσμο κανενός
καθένας ζει μες στο δικό του παραμύθι
μες στα κομπιούτερ να ζητά λογαριασμό
και μ' ένα ψέμα την ζωή του να στολίσει 

Συνειδητοποιηση... χόρχε μπουκάι.

Αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ένα ποίημα ενός μοναχού

από το Θιβέτ, του Ριμποτσέ, που εγώ το ξαναέγραψα σύμφωνα

με το δικό μου τρόπο αφήγησης, για να τονίσω κάποια παραπανίσια χαρακτηριστικά που έχουμε εμείς οι άνθρωποι.

Σηκώνομαι το πρωί.

Βγαίνω από το σπίτι μου.

Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Δεν την βλέπω και

πέφτω μέσα.

Δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα... (Ο. Ελύτης).

«Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν’ αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το «παραπέρα». 
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ’ άδεια δωμάτια. 
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στους λευκούς τοίχους…»

Κάθε βουνό κι η υπογραφή του. (Ο. Ελύτης)

Οι λίμνες..! (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες; 

Δεν είναι σαν τις θάλασσες.

Οι θάλασσες μιλούν… Τραγουδούν.

Οι λίμνες ονειρεύονται !!!

Άλλοτε η θάλασσα ..! (Γιώργος Σαραντάρης)

Άλλοτε η θάλασσα μας είχε σηκώσει στα φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα

Τις μέρες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές

και τα χρώματα

Τα βραδιά ξαπλώναμε κάτω απ’ τα δέντρα και τα σύννεφα

Τις νύκτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε

Ήταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου

Και μονάχα ύστερα ησυχία

Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς

Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά

Από τους βράχους ως τα βουνά μας οδηγούσε

ο Γαλαξίας

Και όταν έλειπε η θάλασσα ήταν κοντά ο θεός

Αλκοολισμός... Τάσος Λειβαδίτης.

Κρατοῦσα μιὰ λάμπα καὶ κατέβαινα τὴ σκάλα, 

ἔπρεπε ν᾿ ἀνακαλύψω ποιὸς εἶμαι, 

τί εἶχα κάνει στὸ παρελθόν, 

καὶ τὸ σπίτι πῶς ἔστεκε ἀκόμα, 

ἀφοῦ ἐμεῖς εἴχαμε κάποτε γκρεμίσει ὅλους τους τοίχους, 

γιὰ νὰ χωρέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔφευγαν, στὸ βάθος, 

σακάτηδες χωρὶς χέρια παῖζαν τὴν τύχη μου στὰ χαρτιά, 

ὁ Ἰησοῦς τῶν μεθυσμένων περνοῦσε τὸ βράδυ 

μὲς στὰ θαμπὰ φανάρια, 

κι ἔπαιρνα ἀπὸ πίσω τὸ φονιὰ 

σκουπίζοντας τὰ ἴχνη του πάνω στὸ χιόνι, 

γιατί τώρα ἤξερα,κι ἡ γυναίκα, 

ὅταν πῆγα νὰ τὴν ἀγκαλιάσω, 

ἔκανε μιὰ μικρὴ κίνηση 

καὶ μπῆκε σὲ μιὰ δική της πόρτα, 

κλειστή, ἀφήνοντάς με ἔξω.

Δῶσε μου, Κύριε, νὰ ᾿μαι νεκρὸς καὶ μεθυσμένος.

Ἄσε μου μόνο τ᾿ ἄστρα, 

ποὺ ἦταν τὸ ἴδιο φιλικὰ 

ἀκόμα καὶ στοὺς δρόμους ποὺ πυροβολοῦσαν.

Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις..! (Όσκαρ Ουάιλντ)

Δύο τραγωδίες υπάρχουν στη ζωή: η μία είναι να μην αποκτάς αυτό που θέλεις και η άλλη είναι να το αποκτάς..! (Όσκαρ Ουάιλντ)

Βότσαλο... Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ.

Το βότσαλο  είναι ένα τέλειο δημιούργημα  

αντάξιο προς τον εαυτό του  

με συναίσθηση των ορίων του, 

γεμάτο ακριβώς  μ' ένα βοτσαλένιο νόημα, 

μ' ένα άρωμα που δε θυμίζει σε κανέναν τίποτα 

δεν τρομάζει καθόλου δε ξυπνάει επιθυμία 

το πάθος κι η ψυχραιμία του είναι σωστά και γεμάτα αξιοπρέπεια, 

αισθάνομαι βαριά μεταμέλεια όταν το κρατάω στο χέρι μου 

και το ευγενικό σώμα του  ποτίζεται από ψεύτικη θέρμη, 

δε γίνεται να δαμάσουμε τα βότσαλα, 

στο τέλος θα μας ατενίζουν  

μ' ένα ατάραχο και πολύ καθαρό μάτι

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. (Τάσος Λειβαδίτης)

Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε 

φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε  

φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας 

φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰκαὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη 

φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ μᾶς 

φοβοῦνται, ἀγάπη μου, 

καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει... Τάσος Λειβαδίτης.

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη

ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ

Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια

μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους

ποὺ ὁδηγοῦνε

ἄγνωστο ποῦ…

Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς

ποὺ ἀρνοῦνται

κλαῖνε λίγο

κι ὕστερα ἐνδίδουν

καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,

ἀερίζουν τὸ σπίτι

ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…

Ήρθες... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Ήρθες... Χρόνια σε περίμενα, αλλά δεν φαινόσουν.

Χρόνια σε έβλεπα να έρχεσαι μόνον στα όνειρά μου.

Χρόνια κοιτούσα το φεγγάρι και το ρωτούσα αν σε βλέπει.

Χρόνια κρύωνα, και δεν είχα την ζεστή αγκαλιά σου.

Ήρθες... Δεν είναι όνειρο, δεν είναι φαντασία. Είσαι εσύ.

Εσύ που με έκανες να γράφω ποιήματα, και παραμύθια.

Εσύ που με έκανες να ζωγραφίζω στους τοίχους.

Εσύ που με έκανες να μιλάω με τα άψυχα και να γελάω.

Ήρθες... Για να με βγάλεις από την φρίκη να διαλέγω όσες 

σου μοιάζουν. Να τις φιλάω και να ονειρεύομαι τα χείλη σου.

Να τις αγκαλιάζω και να προσπαθώ να νιώσω το σώμα σου. 

Να ζω με σένα, να ζω για σένα, χωρίς εσένα.

"Εκκλησιαστής"... Στέλλα Βρακά

1 Για όλα πάνω στη γη υπάρχει 

ο κατάλληλος χρόνος

και ο συγκεκριμένος καιρός:

2 Καιρός που γεννιέται κανείς

και καιρός που πεθαίνει·

που φυτεύει και που ξεριζώνει

αυτό που φύτεψε.

3 Καιρός που θανατώνει κανείς

και που θεραπεύει·

που γκρεμίζει και που χτίζει.

Με ένα τσιγάρο... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Με ένα τσιγάρο..με ένα τσιγάρο εξομολογητή αφήνω και

αφήνομαι.. το βραδινό τσιγάρο σε έφερε..το πρωινό σε

ξαναπαίρνει κι εγώ..δε σε χόρτασα μήτε ως ανάμνηση...

κι όμως στέκω ακόμη στις επάλξεις του ονείρου φρουρός...

πουλιά πρωινά αντικατέστησαν αυτά της νυχτερινής βάρδιας

και άλλες φωνές επενδύουν τη ζωή που συνεχίζεται όπως...

Με ένα τσιγάρο...με ένα τσιγάρο καταποντίστηκα και αναδύθηκα

πάλι..ο καπνός του βγήκε από μέσα μου κουβαλώντας κάθε

δάκρυ που δε βρήκε το δρόμο να βγει από τα μάτια...

Τι είναι η αγάπη... Νίκος Ορφανίδης.

Με ρώτησαν τι είναι η αγάπη 
Και τους είπα ότι είναι ένα νησάκι που δεν μπορείς να πας με

κανένα μέσο μόνο αν ξέρεις καλό κολύμπι θα φτάσεις

κολυμπώντας - καλά με κολύμπι πας με βάρκα δεν μπορείς ?
-όχι φίλε μόνο με κολύμπι γιατί πρέπει πρώτα να περάσεις το

ποτάμι του σεβασμού φίλε μου

Παρελθόν... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Ξέθαψες τη στολή από τη ντουλάπα σου...τη γνωστή στολή και

τη φόρεσες..ντύθηκες παρελθόν για ακόμη μια φορά..

καμαρώνεις στον ίδιο καθρέφτη μα ραγίζει στη θέα σου..
για κάποιο λόγο δε σου κάνει ωστόσο τούτη η στολή λες και δεν

υπήρξε ποτέ δική σου..απορείς; εγώ καθόλου..

δεν είσαι παρελθόν... δε θα γίνεις ποτέ..βγάλτην..

πως αντέχεις το θέαμα που παρουσιάζεις; δε μπορεί να σου

προσφέρει αυτό που θες αυτή η στολή...δε μπορεί να με νικήσει..
ίσως δεν με ξαναδείς μπροστά σου..ε και; αυτό θαρρείς είναι

αρκετό; ίσως δε με ξαναγγίξεις..και τι; φρονείς ότι θα γλιτώσεις;

Δεν Είμαι Πια Το Ρόδο Σου.. . Ζερβού Τριάδα.

Γεννήθηκα στην πιο ζεστή γωνιά, σ' όμορφο περιβόλι,

με μάνα τριανταφυλλιά,που την ζηλεύανε όλοι.

Ημουν το πιο δροσάτο της,πιο μυριστό,πιο φίνο,

ρόδο και με προστάτευαν τ' άλλα για να μην δίνω,

τ' άρωμα σε περαστικούς,λαχάρηδες κι αγροίκους,

που αδιάφορα πετσόκοβαν τα ρόδα απ' τους κήπους.

Μεγάλωνα και άνθιζα,έβγαζα φύλλα,χρώμα,

μα σκεπασμένο ως ήμουνα έβλεπα μόνο χώμα,

και το νερό που πότιζε την ρίζα της καρδιάς μου,

κι ένιωθα χάδι αγεριού,σε κάθε ανασεμιά μου.

Όμορφες στιγμές... Αθηνά Μιχπαπ.

Η στιγμή..αυτή η μαγική στιγμή..που ποτέ δεν πιάνεται..
Η στιγμή που μετράει...ανάσες και χαρίζει πόνο η χαρά..
Μια στιγμή....τόσο δα στιγμουλα...Όλη η ζωή..
Και φεύγει..φεύγει με ταχύτητα φωτός..
Και Εσύ...Εσύ μένεις πισω αναπολωντας, αναλύοντας,

αναθεωρωντας και προσπαθώντας να καταλάβεις...

Ποτε..Που..Πώς..
Άραγε..ήσουν μέσα σε αυτή την στιγμή..???
Ήσουν πρωταγωνιστής η απλός θεατής ..???
Αναρωτιέσαι...
Όμορφες στιγμές το δειλινο Σου Ματια μου!!!!!!!

Γυμνά Όνειρα... Νέλλη Κουμεντάκη.

Τόσος δρόμος κι ούτε ένα

αστέρι σκορπίστηκε!

Ξεθώριασαν σαν τα γυμνά

όνειρα!

Ρωγμές απουσίας ντυμένες

ψεύτικα οι ελπίδες!

Και το φεγγάρι ανέκφραστο

με αμυδρές αναλαμπές!

Αρκούμαι στα ποθούμενα

στεγανά μου!

Αμορφωσιά. Η χειρότερη μορφή βίας... Μπέττυ Κούτσιου.

Ποιός δικάζει και ποιος δικάζεται;

Ποιός αθωώνει και ποιος κρίνεται Ένοχος;

Από πού σας δόθηκε το προνόμιο να κάνετε τους ψυχολόγους

εγκλημάτων, τους δικαστές και τους αστυνομικούς;

Και καλά αυτούς τους κάνετε με μεγάλη επιτυχία.

Κάνετε όμως και την μάνα. Κάνετε και τον πατέρα.

Η ειρωνεία η μεγάλη όμως, είναι ότι παριστάνετε και τον Θεό.

Εάν είστε Θεοί που είναι τα δικά σας τα παιδιά τώρα;

Ακριβώς όμως να μου πείτε. Γιατί εγώ ξέρω ότι το δικό μου,

στα είκοσι δύο του έχει πάει μια βόλτα. Τίποτε άλλο.

Και μην μου πείτε ότι στα είκοσι δύο χρόνια θα ρωτήσετε

και πιο πολλές λεπτομέρειες, γιατί θα πάρετε την απάντηση

που έπαιρνε και η δική μου η μάνα . «Παράτα με τώρα ρε μάνα«.

Μικρὴ εὐτυχία... (Γουίλιαμ Μπλέικ)

«- Ὄνομα δὲν ἔχω,
εἶμαι μιὰ σταλιά!
– Πῶς νὰ σὲ φωνάζω;
– Εἶμαι ὅλο χαρά.
Λέγε με χαρά.
– Νά ῾σαι πάντα μιὰ χαρά,
ὄμορφη χαρούλα
ποὺ εἶσαι μιὰ σταλιά!
Γλύκα θὰ σὲ λέω,
θὰ σὲ λέω χαρά.
Γέλα μου γλυκά,
νά ῾σαι πάντα μιὰ χαρά!»