Το ευχετικό... Στέλλα Βρακά.

Κέντησε η θλίψη το όνειρο.

Σκύψε πάνω του και σκέπασέ το,

με της ανάσας σου το βλέμμα.

Όλες οι ευχές στο αστέρι

που μονοδρομεί τα θέλω μου,

ζωγραφίζουν στους δικούς σου καιρούς

τους κυματισμούς της ψυχής μου.

Όλες οι ευχές πάνω σε ονειροχώρες

κλειδώνουν τις ώρες

και διαλύουν το πέπλο του πόνου.

Αυτό είναι αγάπη... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Για την αγάπη θα ‘θελα να γράψω, γι αυτήν που ξέρει ν’ αγαπά,

στις μέρες σήμερα τις παγερές, δύσκολα που την συναντάμε. 

Για έρωτα δεν ομιλώ, που λαθεμένα όμοια μαζί του την 

μετράμε, αγάπη κι έρωτας διαφέρουνε πάρα πολύ, μα όριο 

έχουνε κοινό. Χαρίζει η αγάπη χαρά γεμίζει την ψυχή, ο έρωτας σκλαβώνει το μυαλό. Κανέναν απ’ τους φίλους μου, 

δεν μπόρεσα να τον ρωτήσω. Όχι από ντροπή. Φοβόμουν πως 

οι περισσότεροι με μένα, θα ‘ χανε την ίδια γνώμη. 

Θα μπέρδευαν τον ερωτά με την αγάπη. 

Βγήκα από το σπίτι, μόνος μου και σκεφτικός. Και να ρωτάω 

άρχισα ενώ περπάταγα σκυφτός κάθε περαστικό. Ρώτησα έναν 

ερωτευμένο, να μου πει τη είναι γι' αυτόν αληθινή αγάπη.

 Αυτός μου απάντησε αμέσως και με σιγουριά. Είναι  

τ' ανθρώπου η γαλήνη, που απλόχερα στον άνθρωπό του δίνει. 

Είναι η χαρά, που νιώθεις σαν τον θωρείς ευτυχισμένο. 

Η σιγουριά είναι που νιώθει, εσύ σαν βρίσκεσαι μαζί του!

“Ο Τρελός”... Χαλίλ Γκιμπράν.

Με ρωτάς πως γίνηκα τρελός.

Να το πως: Μιά μέρα, καιρό, καιρό πριν γεννηθούν πολλοί θεοί,

ξύπνησα από βαθύ έναν ύπνο κι ανακάλυψα πως όλες μου οι μάσκες είχαν κλεφτεί -

κι οι εφτά μάσκες που είχα φτιάξει και που είχα φθείρει μες σ' εφτά ζωές

- τότες έτρεξ' αμασκοφόρετος μεσ' από τους ανθρωπόβρυθους δρόμους κραυγάζοντας: «Κλέφτες, κλέφτες τρισκατάρατοι κλέφτες».

Άντρες, γυναίκες, με περιγέλασαν και κάποιοι τρέξανε στα σπίτια τους, σκιαγμένοι από μένα.

Κι όταν εφτασα στην αγορά, ένας νιός σκαρφαλωμένος σε μια στέγη φώναξε:

«Είναι τρελός».

Τα δέντρα είναι ποιήματα που γράφει η γη προς τον ουρανό..! (Χαλίλ Γκιμπράν)

Το πιο ωραιο παραμυθι... Για μεγαλα παιδια!

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. 

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό; 

Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα, να παίξουν κι αυτοί. 

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: 

Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, 

Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. 

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. 

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. 

Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. 

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. 

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. 

Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. 

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. 

Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. 

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. 

Ἕνας μικρότερος κόσμος... (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω

μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος

τοῦ ὁρίζοντα. 

Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω

τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο

τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα

σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.

Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς

πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν

δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.

Ολάνθιστος γκρεμός...Της γυναικός το σώμα..! (Νίκος Καζαντζάκης)

Η βροχή είναι τα διαμαντένια δάκρυα του μυστικού παράπονου..! (Τολστόι)

Πιάσε με.... (Ηλέκτρα Στρατωνίου)

Πιάσε με!
Θα σε τραβήξω στα σκοτεινά μου μονοπάτια, εκείνα που τα τρυγόνια και οι πέρδικες ξεχάσανε για πάντα.
Πιάσε με!
Θα σε ταξιδέψω στην άλλη πλευρά του τείχους, εκεί που ο λογισμός γίνεται παραλογισμός 
και ζει τη δική του αλήθεια!
Πιάσε με!
Θα σε αγκαλιάσω σφιχτά, για να μη χορεύω μόνη στην πίστα της ψυχής μου, εκεί που κόκκινο και μαὐρο μπερδεύονται σ’ αναπόφευκτη έκρηξη.
Πιάσε με, κι έλα μαζί μου!
Είμαι παιδί, γυναίκα, άνθρωπος και φοβάμαι μην το ξεχάσω.
Μην το πουλήσω, μην το μισήσω!

Είναι Γραφτό... Λίτσα Μοσκιού.

Πάντα υπήρχες για μένα…
από την ώρα που γεννήθηκες …
πριν ακόμη γεννηθώ…
Με περίμενες… πριν έρθω στη ζωή…
Ήταν γραφτό να σμίξουμε…
Πολύ πριν γεννηθούμε …
Ήμασταν ευτυχισμένοι… πριν ακόμη ευτυχίσουμε…
Ήσουν βροχή …
κι εγώ η διψασμένη γη …
Ήμουν απέραντη θάλασσα…

Μπορείς να τυφλωθείς, αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες... Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε μέρα φέρνει ένα δικό της θαύμα... Το ζήτημα είναι να δώσεις προσοχή στο θαύμα..! (Όσκαρ Ουάιλντ)

Ναυάγιο Ζάκυνθος... Η διασημότερη παράλια του κόσμου..!

Ένα κορίτσι σ’ ένα κήπο... (Εμπειρίκος)

«Ένα κορίτσι σ’ ένα κήπο
Δυο γυναίκες σε μια γλάστρα
Τρία κορίτσια στην καρδιά μου
Άνευ ορίων άνευ όρων.»
(Α. Εμπειρίκος,Τα βέλη, «Ενδοχώρα»)

Ο άνδρας αγαπά λίγο και συχνά... Η γυναίκα πολύ και σπάνια..!

Άστατη καρδιά... Νίκος Ορφανίδης.

Άλλα σκέπτεσαι καρδιά μου

μα η ζωή αλλού τραβά

άλλο τα όνειρα σαν σκέψη

Κι’ άλλο να είναι ζωντανά

Άλλο είναι να δακρύζεις

μες στους χτύπους κάποιας άλλης

κι άλλο είναι να παλεύεις

στης ζωής σου την κραιπάλη

Αν μιλούσαν τα φυτά... Η γλώσσα τους θα ήταν η ωραιότερη μελωδία..!

Αν μιλούσαν τα φυτά, η γλώσσα τους θα ήταν η ωραιότερη μελωδία και ο μεγαλύτερος ύμνος προς τον Δημιουργό τους. 

Κάρολος Λινναίος

Ινώ(Λευκοθέα): Η θεά της θάλασσας, προστάτιδα των ναυτικών!!!

Η  Ινώ η Λευκοθέα ήταν προπαντός θαλάσσια θεότητα και τη λάτρευαν μαζί με τον Ποσειδώνα, τη Θάλασσα και τη Γαλήνη.

Η Ινώ είναι εκείνη που παρουσιάστηκε στον εξαντλημένο Οδυσσέα με μορφή πάπιας και τον συμβούλευσε να εγκαταλείψει τη σχεδία του και να κολυμπήσει προς την ακτή, όπου ο ήρωας έφτασε σώος, χρησιμοποιώντας την ταινία που του χάρισε εκείνη.

Η λατρεία της Λευκοθέας ήταν αρκετά διαδεδομένη στην αρχαία Ελλάδα. 

Το κυριότερο κέντρο ήταν, φυσιολογικά, η Βοιωτία. 

Η Τέχνη είναι το δέντρο της Ζωής... Η Επιστήμη είναι το δέντρο του θανάτου..! (William Blake)

Είσαι η κραυγή των αποχωρισμών και των συναντήσεων – εσύ, παράθυρο στη νύχτα…

Δεν είχα τίποτα να πω. Έτσι άφησα το παράθυρό μου ολάνοιχτο..! (Γιάννης Ρίτσος)

Στ’ αλήθεια
δεν είχα τίποτα να πω.
Έτσι
άφησα το παράθυρό μου
ολάνοιχτο.
Οι δυο κουρτίνες
έχουν αναλάβει τις κινήσεις
των ξενιτεμένων,
ενώ εγώ προσπαθώ
να φέξω τη νύχτα
μ’ ένα μοναδικό
πορτοκάλι.

Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις... (Κάρλος Καστανέντα)

Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις... 

Υπάρχουν ένα εκατομμύριο μονοπάτια και όλα είναι ίδια γιατί δεν οδηγούν πουθενά... 

Αρκεί το μονοπάτι να το ακολουθήσεις χωρίς φόβο και χωρίς φιλοδοξία... 

Και αρκεί το μονοπάτι να έχει καρδιά..! 

(Κάρλος Καστανέντα)

Οι τίγρεις της λησμονιάς... Λεμονιά Γεμουρτζίδου.

Ανάμεσα στην αστραπή και στο σκότος, με φλεγόμενη καρδιά και ψυχή μαγεμένη, αγρυπνώντας νύχτες ολάκερες, σκεπτομόρφιζε με τα μάτια κλειστά τον Άγγελο, σε μία κυκλική επανάληψη ολόιδιων σκέψεων, με ειδυλλιακές εικόνες και εύκολες ελπίδες…

Οι υποσχέσεις μιας ζωής ανοίγουν πύλες ονείρων. 

Οι προσδοκίες μπορούν να πραγματοποιηθούν. 

Οι άγνωστοι δρόμοι μπορούν να περπατηθούν με φάρο

τα σχέδιά τους και να φωτισθούν με τα χαμόγελά τους. 

Η παράξενη, αμαρτωλή δύναμη της αγάπης τους, αντέχοντας

στον χρόνο, έγινε το αδιάψευστο στοιχείο στις καρδιές τους. 

Αμαρτίες... Νίκος Ορφανίδης..!

Βραδιάζει πάλι κι σιωπή με αρμενίζει 

 αυτός ο δρόμος να μη βγαίνει πουθενά 

μες στο μυαλό μου μια σκιά στριφογυρίζει 

να μου σκαλίζει τα ζωής μου τα κενά

Και να ζυγίζω πάλι ενοχές

και να πονάν οι αμυχές

να ψάχνω τις αιτίες

να μου μιλώ με την σιωπή

για το σπασμένο μου κουπί

γι’ αγάπης αμαρτίες

Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια. (Μαρσέλ Προυστ)

Όταν πέφτει ένα δέντρο, δεν υπάρχει πια σκιά. (Λαο Τσι)

Όλα Καλώς Καμωμένα... Στέλλα Βρακά.

Όλα καλώς καμωμένα, αν δεν ζητάς τίποτα.

Αν τίποτα δεν ζητάς, πλούσιος μέσα σου είσαι. 

Αν οι άνθρωποι, μιλούν για το μερτικό το δικό τους

δείξε κατανόηση.

Όταν η άγνοια ρίχνει τα βέλη της απομακρύνσου.

Όταν το "εγώ" ρίχνει τα βέλη του μείνε μακρυά.

Αγάπα τη γη με τα όμορφά της.

Ανάσανε τις ανάσες της.

Αγάπα τα σπίτια της και τους ανθρώπους.

Τους πόνους αγάπα.

Εκεί κρυμμένος είναι ο Θεός.

Και τις αισθήσεις αγάπα.

Παντού μοσχοβολά η Ομορφιά του Θεού.

Η αλήθεια της γης είναι χωμάτινη

και ουράνια.

Και ξαφνικά..ο ήλιος άλλαξε θέση... ‎Αθηνά Μιχπαπ.

Και ξαφνικά..ο ήλιος άλλαξε θέση...
Ο σρατηλατης του ουρανού..έγινε Σπάνιος επισκέπτης..
Όλα έγιναν..ψυχρά και θολά..παγωμένα...
Άλλαξε..το τοπίο..
Ημιφως απλωθηκε γύρω..Τα σύννεφα γκρίζα..σκοτεινά..
Βροχη έρχεται ..ίσως και καταιγίδα ..
Ναι Ματια μου..βροχή..δυνατή βροχή..
Έτσι είναι...Έρχονται και βροχές..και καταιγίδες..
Πολλοί..τρέχουν να σωθούν..από τη βροχή,

τρέχουν να κρυφτουν.. κάτω από τις ομπρελες,

προφυλασοντας...Τα ακριβά τους ρούχα..

Υπάρχει ένα φως μακριά... (Γιώργος Παπαποστόλου)

Υπάρχει ένα φως μακριά
Το βλέπω, είναι πολύ μικρό
Υπάρχει ένα φως μακριά
Μου φτάνει για να προσπαθώ
Είναι η ζωή μου, μικρή μα δική μου
Τη θέλω πίσω ξανά άλλη μια φορά
Είναι η ζωή μου, μικρή μα δική μου
Τη θέλω πίσω ξανά άλλη μια φορά

Όχι σαν τους μεγάλους μα σαν παιδί να μ’ αγαπάς... Παναγιώτης Στυλιανόπουλος.

Θέλω μια μέρα να ξυπνήσω μαζί σου
και να αγαπηθούμε σαν παιδιά, 

όπως τότε που η ζωή μύριζε αγάπη.
Από το πρωί κόπανα να κάνουμε ,σχολείο να μην πάμε
και με το καρδιοχτύπι μέσα μας
ραντεβού να πάμε με τα ποδήλατα, εκεί στην εξοχή.
Να τρέξω μαζί σου στα χωράφια,
ανάσκελα να ονειρευτούμε την ζωή
και να γεμίσουν πρασινάδες τα ρούχα μας,
χορτάρια τα μαλλιά σου και εγώ να γελώ και να σε πειράζω
ενώ εσύ να με χτυπάς και να μου κάνεις μούτρα

……και τίποτα να μην μας νοιάζει γιατί είμαστε παιδιά.

Να μαζεύουμε λουλούδια πολύχρωμα,

μα το πιο όμορφο να το κρατώ στα μαλλιά να στο περάσω
και να τρέχω να σε πιάσω και εσύ να ξεγλιστράς και να πέφτεις
αλλά να μην σε πειράζει γιατί εγώ θα στο φιλήσω να περάσει.
Να τρέξουμε σε γειτονιές που τα σπίτια 

έχουν ακόμα μυρωδιές όπως τότε
και να παίξουμε ότι εσύ θελήσεις

……και τίποτα να μην μας νοιάζει, γιατί είμαστε παιδιά.

Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Δεν μπορεί να γίνει έρωτας ευτυχισμένος...

Ο έρωτας από τον πόνο και το κλάμα

τρέφεται για να ανθίσει.

Θυμάσαι; ... Χρήστος Μπουλώτης.

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου

ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά

κι απλά με ξαναβρήκες.

Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα

ΤΟ  ΘΥΜΑΣΑΙ;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο

κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε

και ταξιδεύαμε τη γη..

νύχτες ταξιδεύαμε

στον ουρανό..

αστέρι και σταθμός

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Η Μαγική Συνταγή... Παραμύθι.

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα

μεγάλο χάρτινο κουτί.

Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο

γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με πέτρες.

Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. 

Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

«Είναι γεμάτο το βάζο;»

και οι μαθητές απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από

την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια

και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα

βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. 

Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

«Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν:

«Ναι, είναι γεμάτο».

Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Ποτέ μια γυναίκα δεν πρέπει να υποτάσσεται σε έναν άντρα...

Αν αυτός ο άντρας είναι έξυπνος θα την βασανίζει..

Αν είναι ηλίθιος θα την εξευτελίζει.

Δεν υπάρχει τίποτα που να μ’ αρέσει περισσότερο από την αντίθεση... Ανάμεσα σε ένα αγγελικό πρόσωπο και σε ένα κολασμένο κορμί..!

Τα οφέλη της συγχώρεσης.

Λένε ότι ένας μαθητής πήγε να δει το δάσκαλό του, αναζητώντας συγκεκριμένες εξηγήσεις σχετικά με την έννοια της συγχώρησης και της μνησικακίας.

“Δάσκαλε, δεν καταλαβαίνω τις δύο αυτές έννοιες”.

Τότε ο δάσκαλος του είπε:

“Θέλω από σήμερα να κουβαλάς στους ώμους σου ένα σακί πατάτες”.

“Πατάτες;” ρώτησε έκπληκτος ο μαθητής.

“Ναι, μια πατάτα για κάθε υπόθεση που έχεις στην καρδιά σου και που δεν έχεις συγχωρήσει. 

Για κάθε υπόθεση ή άτομο για το οποίο νοιώθεις μνησικακία, πάρε μια πατάτα, τύλιξέ την σε ένα πλαστικό και βάλε της ετικέτα με όνομα και ημερομηνία”.

Ο δάσκαλος του είπε να πηγαίνει παντού με το σακί για μία εβδομάδα, τη νύχτα να το βάζει στο κρεββάτι του και την ώρα που ξυπνά να το φορτώνει στους ώμους του σαν σακίδιο. 

Γοητεία είναι ένας τρόπος να παίρνεις την απάντηση «ναι»... Χωρίς να έχεις κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση... (Albert Camus).

Φεγγαρολουσμένη... (Νίκος Ορφανίδης)

Στην φυλακή της μοναξιάς πάλι φυλακισμένη 

 μέσα σε βράδια ανήμερα και φεγγαρολουσμένη 

το όνειρο στ’ αζήτητα να ψάχνεις κάθε βράδυ 

μήπως και πιάσεις μια χαρά και μιας αγάπης χάδι

Στους δρόμους της ανατολής που λένε τα γραμμένα

μη ψάχνεις χάδια αδέσποτα με ψέμα ποτισμένα

τσιγάρα είναι της στιγμής που καιν τα περασμένα

κι αφήνουν πάντα αμυχές και μάτια δακρυσμένα

Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο... Φαγωμένο από το λάδι και το αλάτι..! (Οδυσσέας Ελύτης)

Μεθύστε... Σαρλ Μπωντλαίρ.

«Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος.

Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου

που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,

πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Αλλά μεθύστε.

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού,

στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού,

μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας,

ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο η χαμένο,

ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι... Είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως..! (Helen Keller)

Facebook... Ο ανεπίσημος καταστροφέας προσωπικών σχέσεων..!

Τα μαύρα νέφη του βοριά... Τα κόκκινα του νότου..!

Απριλιάτικος έρωτας... (Πάρης Παπανικολάου)

Όταν σε πρωτο-αντάμωσα
ήταν απόγευμα τ’ Απρίλη,
να σ’ αγαπώ αμέσως άρχισα
φιλώντας τα δυο σου χείλη.

Στα ματάκια σου κοιτάζω...
γαλάζια, αξεπέραστη γοητεία
στη ζωή, ήρθε πια κι' ατενίζω,
την υπέρτατη ευτυχία.

Είσαι γλυκιά σαν την αυγή...
ρομαντική σαν το ηλιοβασίλεμα
μ' ελπίδα, αγάπη και στοργή,
γράφω για σένα ποίημα.

Αυτός που έχει φαντασία... Έχει φτερά..!

Την ίδια στιγμή που ένα ρόδο ανοίγει, ένα άλλο μαδάει... Αυτός είναι ο κόσμος..! (Βίκτωρ Ουγκώ)

Γυναίκειο σώμα... (Πάμπλο Νερούδα)

Γυναίκειο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα,
μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.
Το αργασμένο κορμί μου άγρια σκάβει
και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

Είμουνα μόνος και έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.
Με έβλεπαν τα πουλιά και φεύγανε,
και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.
Για να μείνω ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,
σ'έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ'αγαπάω.
Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια
κι από άπληστο γάλα και κραταιό.
Ω, τ'αγγεία του στήθους! Ω, τα μάτια της απουσίας!
Ω, του εφήβαιου τα ρόδα! Ω, η συρτή και και θλιμμένη φωνή σου!

Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, φταίει ο άντρας... (Δημήτρης Λιαντίνης)

"Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, φταίει ο άντρας".

Σπουδαία φράση που θα περίμενε κανείς ότι είναι βγαλμένη από την καρδιά κάποιας γυναίκας. 

Και όμως... είναι λόγια ενός σπουδαίου άντρα. 

Του Έλληνα πανεπιστημιακού, φιλοσόφου, ποιητή συγγραφέα και μεταφραστή, Δημήτρη Λιαντίνη. 

Γιατί μόνο ένας άνθρωπος τόσο ιδιοφυιής και διεισδυτικός θα μπορούσε να εκφραστεί με τέτοια τόλμη...

Λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας, της πνευματική και πολιτιστική κληρονομιάς της που έγραψε διάφορα θέματα, ανάμεσά τους η ηθική, η ζωή, ο θάνατος, η σχέση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.