Ανεξήγητα Φαινόμενα... Νάκου Βασιλική.

Η ώρα είχε πάει 3 το ρολόι μόλις χτύπησε και ακούστηκαν
παράξενοι ήχοι μες στο σπίτι...
Έλα μου όμως που στο σπίτι ρολόι δεν υπήρχε,
άρα πως ακουγόταν ένα ρολόι να χτυπά ...
Τικ τακ τικ τακ τικ τακ τικ τακ...

Η Αννα τρόμαξε καθώς υπήρχε μια απόλυτη ηρεμία
μέσα στο σπίτι... Όλοι ειχαν κοιμηθεί πια μόνο εκείνη
στριφογυρνούσε στο κρεβάτι γιατί δεν την άφηνε αυτός
ο ήχος να κοιμηθεί... Και να σου ξανά τικ τακ τικ τακ τικ τακ...

Είχε κουκουλωθεί ως πάνω με το σεντόνι και
άρχισε τις προσευχές και να σκέφτεται
χαρούμενα πράγματα,όμως μάταια ο τρόμος την έπνιγε...
Δεν ήξερε γιατί ακουγόταν και από πού....

" Η Πρώτη μας Φορά"... Σοφία Σταθαρού.

Με φιλήσες όπως ποτέ άλλος ξανά..

Τρυφερά που έκανες την καρδιά μου να χτυπάει τόσο

δυνατά που πίστευα θα φύγει από το στήθος μου..

Άρχισες να με χαϊδεύεις κ εγώ έτρεμα μήπως

κάνω κάποιο λάθος κ σε διώξω μακριά μου..

Αλλά μου είπες ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος..

Όταν κάτι το θέλουμε και οι δύο μας όλα είναι σωστά..

Απλά να αφήσω τον εαυτό μου και αυτός θα ξερει τι να κάνει..

Πόσο δίκιο είχες..

Όλο μου το κορμι έτρεμε από το πάθος..

Ήξερες που να με αγγίξεις ώστε να με κάνεις

να τρελαθώ ποιο πολύ..

Ένιωθα λες κ το κορμι μου σου μιλούσε..

Παρακαλούσε για χάδια και φιλιά..

Όταν με κοιτάζες με αυτό το βλέμμα

σε ερωτευόμουν ακόμη ποιο πολύ..

Καψαλισμένα φτερά... Γιώτα Κλουτσούνη.

Καίγομαι...

Κοίτα τα φτερά μου...

Σπίθες φωτιάς κυκλώνουν το κορμί μου. 

Πήραν φωτιά τα φτερά μου σου λέω.

Μ' ακούς;

Σου φωνάζω...

Καίγομαι γαμώτο.

Όχι όχι...μη φυσάς.

Μη ...

Μιά αγκαλιά πάρε με.

Καψαλισμένα είναι τα φτερά μου.

Δεν θα πετάω πιά.

Χαίρεσαι το ξέρω.

Καρφιά Ματωμένα... Μπέττυ Κούτσιου.

Έπεσαν τα μάτια μου καρφιά ματωμένα πάνω στις λέξεις

που σου γράφω. Δεν ξέρεις, γιατί δεν έμαθες ποτέ.

Ότι κάθε μέρα και στιγμή, τσακώνομαι με τις αντοχές μου

και με μισώ που με κουβαλάω μέσα στην απέραντη θλίψη μου.

Με μισώ που είμαι πάντα βουρκωμένη, στην ίδια θέση που

με άφησες.. Έχω καταπιεί όλο το φως και την χαρά γύρω μου.

Έχω κάψει όλες τις χαρές στην ψυχή μου.

Έχω χορτάσει τα μάτια μου με θλίψη τόσα πρωινά χωρίς

την μορφή σου. Για μένα υπάρχει μόνο η νύχτα και η σκόνη

στα τελευταία σου λόγια που μου τρυπάνε τα αυτιά και την

ψυχή. Σε συγχωρώ γιατί μπορώ. Γιατί δεν έμαθες ποτέ ..

Ότι η αγάπη τα ξεπλένει όλα.. Η αγάπη καλέ μου τα σκεπάζει ..

Τα λούζει με φως και τα ξημερώνει απο τα σκοτάδια τους..

Η αγάπη μου θα τα φώτιζε όλα .. Αν δεν δείλιαζες..

Αν δεν έφευγες.

Δισκοπότηρο ιερό... Αντώνης Σαμολαδάς.

Πάντα ήθελα να σου το ψιθυρίσω

να σου το πω με λόγια τρυφερά

για την αγάπη που νιώθω για σένα 

που αναβλύζει μέσα μου ορμητικά...

Όμως ο έρωτας έχει το δικό του ρολόι

είναι μέσα μας βαθιά, χτυπά αρμονικά,

όλα κινούνται με απόλυτη τάξη

όμορφα, αργά, σαγηνευτικά...

Δως μου χαμόγελα... Γιώτα Κλουτσούνη.

Δε θέλω τίποτα.

Μ' ακούς;

Δε θέλω τίποτα. 

Δεν με αγγίζουν τα υλικά

και τα μεγάλα.

Και δεν πεινάω.

Άκουσέ με

Δεν πεινάω για φαΐ.

Ούτε πονάω.

Είμαι δυνατή.

Μόνο να.

Δως μου χαμόγελα

Να είναι αυτά πολλά.

Να' χω να βλέπω

όταν όλα είναι μουντά.

Κι όταν στα μάτια μου

τα δάκρυα κυλούν.

Αφού... Τριάδα Ζερβού.

Αν δεν το κόψω ολότενα να μη με λεν' Τριάδα...

Κι απέ θα πάω στη Χάρη ντου ν' ανάψω μια λαμπάδα,

εκειά,στον Τίμιο Σταυρό που εσάλεψα κι επήγα,

κατάλαβα αθρώποι μου πως τα ψωμιά μου λίγα,

και κιαολιάς πομένουνε στουμούχα αν δεν βάλω!!

Τρούλα κοιλιά και πισινά και στο δακτύλι κάλο..

Ηντα λέγαμε;Α ναι!!Εκτός απ'το τσιγάρο.

έχω και άλλο δαίμονα που με γλακά στο χάρο..

Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο... Γιώργος Σαραντάρης

Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ

Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια

Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα

Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα

Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ

Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου

Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της

Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία

Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα

Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της

ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της

Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει

Το Κατάρτι Της Φυγής... Ελένη Σοφία Στοιλου.

Μέσα στην ομίχλη η υγρασία διοικεί

Ερωτοτροπεί με τον Ήλιο, εκκρεμότητες αφήνει

Το στήθος της ο κρύος βοριάς ακουμπά

Που άτολμα πλησιασε , την ζωή της να αφανίσει

Όλα οδηγούν την ζωή έως εδώ

Όπου τα πάντα ευημεροι επισκέπτες

Κενουργια εμπόδια πάντα νικάς

Ηφαίστειο το αίμα , ξεπηδά από τις φλέβες

Άξεστες Ώρες... Τριάδα Ζερβού

Όλες οι μέρες μου θαμπές,ωχρές,ανταριασμένες,

νέφη πυκνά,ήλιοι κλειτοί,αυλές περιφραγμένες,

οι φράχτες προστασίας μου, λειψά συρματοπλέγματα,

με ανοίγματα για να περνούν του ποταμού τα ρέματα.

Ριπές ανέμου δυνατές,λιανόκλαδα σπασμένα,

σπρώχνουνε στα περάσματα με βία,φρενιασμένα!

Φρακάρουνε την είσοδο στα δανεικά ρολόγια,

που στέλνουν οι ανάξιοι στους τρόπους και στα λόγια,

να προσμετρούν τις άξεστες,ατέλειωτές μου ώρες,

τις καταιγίδες της ψυχής,προσωπικές μου μπόρες!

Κλεισμένη σε στενό κλουβί,έχω για συντροφιά μου,

το κάγκελο σαν μέγγενη να σφίγγει την καρδιά μου..

Της ψυχής μου τα τραγούδια... Νίκος Ορφανίδης

Μεσ’ στα οξύμωρα του κόσμου περπατώ

κι’ ακροβατώ μεσ’ στης ψυχής μου τα στημόνια

μεσ’ στο δικό μου να σκουριάζω παρελθόν

που της αγάπης μ’ αρμενίζει η κολόνια

Φυλακισμένα της ψυχής μου τα τραγούδια

σ’ ότι δεν έζησα να ψάχνω να πιαστώ

μες στην καρδιά μου δεν φυτρώνουν πια λουλούδια

και τ’ όνειρο μου ο νεκρός μου αδερφός

Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα... (Στρατής Πασχάλης)

Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

μένουν στην τέλεια θέση

με προσκαλούν- «γίνε όπως εμείς

μην ταξιδεύεις πια μες τις πράξεις

δέξου ανέμους, δέξου εποχές

άς’ τη ζωή να ξέρει»

Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

σήματα οιωνών

φωλιές πνευμάτων

δωρητές σκιάς

αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία

με χίλια λόγια, μ’ έναν παλμό

Μόνο γιατί μ'αγάπησες... (Μαρία Πολυδούρη)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Αποχρωματισμοί... Βύρων Λεοντάρης.

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα

Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά

τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά

τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι

χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί

για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί

κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα

κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό

-ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,

ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.

Μέθοδος Ενηλικίωσης... Στέλλα Βρακά

Αφυδατώνομαι στην έρημο

της απουσίας σου.

Εκλιπαρώ το έλεός σου.

Πώς να το αντιληφθείς;

Εύπλαστα γράμματα

ταϊζουν λέξεις

απρόβλεπτες

απόλυτες

βρεγμένες καρτερία

ημίφωτες...

Ανοίγει Ο Άνεμος Φτερά... Ελένη Σοφία Στοιλου.

Στο άδειο τετράδιο ματωμένης καρδιάς

Χαράζω πινελιά στο χρώμα της μορφής της νιότης

Το όνομα σου ξάφνου αχόρταγα ξεπηδά

Την μπόρα ανημπορου χειμωνιάτικου καιρού αγγίζει

Μεθά το φεγγάρι και τα αστέρια του αύριο

Ξαναποτιζει με φως ,της μοίρας τα γραμμένα

Ρίγος που απλώθηκε σε μια χούφτα από σύννεφα

Σε καθαρούς ουρανούς πολύτιμους, ψυχής σταγόνα αφήνει

Τι είναι η αγάπη... Νίκος Ορφανίδης.

Με ρώτησαν τι είναι η αγάπη 
Και τους είπα ότι είναι ένα νησάκι που δεν μπορείς να πας με

κανένα μέσο μόνο αν ξέρεις καλό κολύμπι θα φτάσεις

κολυμπώντας - καλά με κολύμπι πας με βάρκα δεν μπορείς ?
-όχι φίλε μόνο με κολύμπι γιατί πρέπει πρώτα να περάσεις το

ποτάμι του σεβασμού φίλε μου

Ο Ήχος Της Ζωής... Ελένη Σοφία Στοιλου

Είναι ο Ήλιος στολίδι της μέρας

Είναι το γαλάζιο της ουράνιας σφαίρας

Το τραγούδι τους πλανευει την ζωή

Άλλοτε αμανές από του καημού την πληγη

Αγναντεύεις τα πουλιά, τα χελιδόνια στον αέρα

Της Άνοιξης γέννα, του ουρανού παρέα

Γλυκό το θρόισμα από τα φύλλα των δένδρων

Ασταμάτητο το κάλεσμα, του αγέρα ο ήχος

Ακούραστος ο Ήλιος ,η ιστορία εν εξελίξει

Όλα σε εγρήγορση, στον οργασμό της φύσης

Άλλοτε η ζωή ξεπροβάλει γεννιέται

Άλλοτε φεύγει , στο άπειρο πλανιετα

Τα παιδιά... Χαλίλ Γκιμπράν.

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

Να σ’ αγναντεύω θάλασσα... Κώστας Βάρναλης

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,

να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά

στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,

όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ’ τα σύννεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

Οι μνήμες... Χρήστος Α. Μιχαήλ.

Οι μνήμες μάγισσες τρελές
σ’ έναν ατέλειωτο διάδρομο οργιάζουν διψασμένες
και μας χλευάζουν προσποιούμενες το χρόνο.
Μετρώ τις λέξεις απ’ τα δόντια
και συννεφιάζω από την πίκρα των καιρών
ένας βαρύτονος χειμώνας ετούτοι οι τοίχοι
στεγνοί μακρόστενοι
μπογιατισμένοι απ’ το ασπράδι των ματιών μας
και τα μαλλιά της μάνας μας μπλεγμένα στο κοντάρι.
Μοιάζει το δίκαιο με σπαθί
ρομφαία ξέστηθη απ’ τα λόγια σκεβρωμένη
και η πληγή παντοτινή
και η πηγή μου απ’ τα χρόνια μολυσμένη.

Όμορφες στιγμές... Αθηνά Μιχπαπ.

Η στιγμή..αυτή η μαγική στιγμή..που ποτέ δεν πιάνεται..
Η στιγμή που μετράει...ανάσες και χαρίζει πόνο η χαρά..
Μια στιγμή....τόσο δα στιγμουλα...Όλη η ζωή..
Και φεύγει..φεύγει με ταχύτητα φωτός..
Και Εσύ...Εσύ μένεις πισω αναπολωντας, αναλύοντας,

αναθεωρωντας και προσπαθώντας να καταλάβεις...

Ποτε..Που..Πώς..
Άραγε..ήσουν μέσα σε αυτή την στιγμή..???
Ήσουν πρωταγωνιστής η απλός θεατής ..???
Αναρωτιέσαι...
Όμορφες στιγμές το δειλινο Σου Ματια μου!!!!!!!

Είμαι Ένα Παιδί Σ"Ενήλικο Σώμα... Marw Petrina.

Προσπαθώ να κάνω το παιδί μέσα μου να ξανά γεννηθεί, 

να νιώσει εμπειρίες που δεν ένιωσε ποτέ. 

Να χαρεί, να αγαπηθεί κ να αγαπήσει, να κάνει ζωγραφιές, 

να έχει σχέσεις ανθρώπινες όπως παλιά στις μικρό γειτονιές.

Να ζούμε για το σήμερα κ να ελπίζουμε για το αύριο 

μ’ενα ήλιο ξάστερο... με ανθοδέσμες ευκαιρίες 

για ένα μέλλον καλό κ ολόλευκο.

Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένα αθώο παιδί από μιά ασφάλεια, 

μιά ζεστή αγκαλιά, μάθηση, καλούς φίλους,

 απλότητα κ μια σιγουριά ;

Οπωσδήποτε κ Τον Θεό.

Αλκοολισμός... Τάσος Λειβαδίτης.

Κρατοῦσα μιὰ λάμπα καὶ κατέβαινα τὴ σκάλα, 

ἔπρεπε ν᾿ ἀνακαλύψω ποιὸς εἶμαι, 

τί εἶχα κάνει στὸ παρελθόν, 

καὶ τὸ σπίτι πῶς ἔστεκε ἀκόμα, 

ἀφοῦ ἐμεῖς εἴχαμε κάποτε γκρεμίσει ὅλους τους τοίχους, 

γιὰ νὰ χωρέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔφευγαν, στὸ βάθος, 

σακάτηδες χωρὶς χέρια παῖζαν τὴν τύχη μου στὰ χαρτιά, 

ὁ Ἰησοῦς τῶν μεθυσμένων περνοῦσε τὸ βράδυ 

μὲς στὰ θαμπὰ φανάρια, 

κι ἔπαιρνα ἀπὸ πίσω τὸ φονιὰ 

σκουπίζοντας τὰ ἴχνη του πάνω στὸ χιόνι, 

γιατί τώρα ἤξερα,κι ἡ γυναίκα, 

ὅταν πῆγα νὰ τὴν ἀγκαλιάσω, 

ἔκανε μιὰ μικρὴ κίνηση 

καὶ μπῆκε σὲ μιὰ δική της πόρτα, 

κλειστή, ἀφήνοντάς με ἔξω.

Δῶσε μου, Κύριε, νὰ ᾿μαι νεκρὸς καὶ μεθυσμένος.

Ἄσε μου μόνο τ᾿ ἄστρα, 

ποὺ ἦταν τὸ ἴδιο φιλικὰ 

ἀκόμα καὶ στοὺς δρόμους ποὺ πυροβολοῦσαν.

Όμορφο σπίτι... Στέλλα Βρακά.

Όμορφο σπίτι

εδώ ζεις;

Στα παμπάλαια δάση

με τα δροσερά σεντόνια;

Στην αέναη θάλασσα

με τους καυτερούς ανέμους;

Βρίσκει προφάσεις

ο ουρανός

για ν' αλωνίζει πάνω σου

κι ο ήλιος

να σε ντύνει την μελωδία του.

Θύμησες... Νέλλη Κουμεντάκη.

Ψιθυρίζε

το βλέμμα σου,

ερημιά και καημό,

αφηρημένες ανάσες του

μυαλού ο λογισμός!

Μοιάζουν

οι θύμησες ξεθωριασμένες

σιωπές, σαν τα ρόζ τα κυκλάμινα

που ανθούν στις σχισμές!

Ψιθυρίζει

το βλέμμα σου κι έχει

η μνήμη μορφές, φεγγάρια

αυγουστιάτικα γεμάτα ενοχές!

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. (Τάσος Λειβαδίτης)

Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε 

φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε  

φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας

καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας 

φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν

νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰκαὶ νὰ μοχτοῦν

τόσο ἀντρίκια φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε

οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη 

φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ μᾶς 

φοβοῦνται, ἀγάπη μου, 

καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Ξεχάσαμε να αγαπάμε και συνηθίσαμε να μην αγαπιόμαστε... Μπέττυ Κούτσιου.

Μην τους αγαπάς πολύ τους ανθρώπους. Στενοχωριούνται.

Υποφέρουν. Δεν αντέχουν οι άνθρωποι την πολύ αγάπη.

Την λιγότερη μπορούν να την διαχειριστούν.

Η πολύ αγάπη τους ζορίζει, τους δυσανασχετεί. 

Αγάπησε τους πιο λίγο. 

Δώσε τους χρόνο να σκεφτούν, να αποφασίσουν,

να λειτουργήσουν σωστά. 

Μην τους πνίγεις με την παρουσία σου και μην τους

υποχρεώνεις με την μεγάλη σου καρδιά. 

Δεν χρειάζονται πολύ αγάπη για να έρθουν κοντά σου.

Εμπιστοσύνη χρειάζονται και χρόνο.