Παραλογισμός... Ηλέκτρα Στρατωνίου.

Πιάσε με!
Θα σε τραβήξω
στα σκοτεινά μου μονοπάτια,
εκείνα που τα τρυγόνια και οι πέρδικες
ξεχάσανε για πάντα.
Πιάσε με!
Θα σε ταξιδέψω
στην άλλη πλευρά του τείχους,
εκεί που ο λογισμός
γίνεται παραλογισμός
και ζει τη δική του αλήθεια!
Πιάσε με!
Θα σε αγκαλιάσω σφιχτά,
για να μη χορεύω μόνη
στην πίστα της ψυχής μου,
εκεί που κόκκινο
και μαὐρο μπερδεύονται
σ’ αναπόφευκτη έκρηξη.
Πιάσε με, κι έλα μαζί μου!
Είμαι παιδί, γυναίκα, άνθρωπος
και φοβάμαι μην το ξεχάσω.
Μην το πουλήσω, μην το μισήσω!

Έχω τα αγάλματά μου... (Ανρί Μισό).

Έχω τα αγάλματά μου. 

Μου τα κληροδότησαν οι αιώνες: οι αιώνες της αναμονής μου, 

οι αιώνες των αποθαρρύνσεών μου, οι αιώνες της ατελεύτητης, 

της ακατάπνιχτης ελπίδας μου τα έφτιαξαν.

Και τώρα είν’ εδώ.

Ως αρχαία συντρίμμια, δεν ξέρω διόλου, ακόμη, 

τι ακριβώς απεικονίζουν.  Η προέλευσή τους άγνωστη μού 

είναι και χάνεται μέσα στη νύχτα της ζωής μου,  όπου το 

σχήμα τους μονάχα γλίτωσε απ’ τον αμείλικτο αφανισμό.

Είναι ωστόσο εδώ, και γίνεται το μάρμαρό τους 

κάθε χρόνο πιο σκληρό, λευκάζοντας πάνω στο μαύρο 

φόντο μαζών λησμονημένων.

Η άλλη πλευρά ! John Outis

Θαρρείς στο ταξίδι,πως είσαι μονάχος !

Τα δρώμενα κρίνεις,από μία σκοπιά.

Μα υπάρχει η άμμος,υπάρχει κι' ο βράχος

μιά απέραντη θάλασσα' η ανθρωπιά !

Ο βράχος,στέκει αμετακίνητος,

κ'η άμμος,αλλάζει συχνά το τοπίο.

Το κύμα,εργαλείο αεί' συστήματος,

κουμαντάρει τα πάντα,με προσωπείο !

Το παράπονο της ψυχής... Μαριάννα Κοκεδήμα.

Μην κλαίτε σας παρακαλώ !

είπε η ψυχή στα μάτια

δε λέω είναι λύτρωση 

αλλά για ελάτε στη θέση τη δική μου

Σε εσάς αγαπημένα μου μάτια

όταν θα τρέξουν τα δάκρια

θα υπάρχει ένα χέρι να σας τα σκουπίσει

Ενώ

Όταν κλαίω εγώ ?

δε υπάρχει κανένα χέρι και κανείς

να μου σκουπίσει τα δάκρια .

κι όταν με κάνουν κομμάτια ?

πάλι μονάχη μου παλεύω να τα μαζέψω .

Σαν πιπεριές καυτές στα χείλη σου... Γιώτα Κλουτσούνη.

Λόγια που καίνε κάθε αίσθημα.

Κι αφήνουν στάχτες ένα γύρω.

Ξεσκίζουν της ψυχής τα υπόγεια.

Και την πετούν γυμνή στο κρύο.

Δεν σου αξίζει αυτό που έζησες.

Μιά γομολάστιχα να σβήσει.

Κανείς δεν ξέρει εσύ τί άντεξες.

Η αγάπη αυτή για να κρατήσει.

Μα κάποια πράγματα σε κούρασαν.

Λόγια και τρόποι σε πονούσαν.

Σαν πιπεριές καυτές στα χείλη σου.

Βαθιές πληγές που αιμορραγούσαν.

Έτσι που μιλάς... Στέλλα Βρακά.

Δεν έψαχνα στην σημασία του κόσμου

το καθορισμένο της διαδρομής σου.

Στέγη ζητούσα

για την ανάσα της ψυχής μου.

Γι' αυτό δεν έχω βρει ακόμα λουλούδι

για σένα.

Κι αν έγινες το πρόσωπό μου

απέναντι στο είδωλό μου

είναι γιατί έτσι που μιλάς

ανοίγεις τα όνειρα

πέρα κι απ' τα αταξίδευτα ουράνια.

Έτσι που μιλάς

γέρνω στην καρδιά σου, ακούγοντας

το τρίξιμο του κόσμου

Τραγούδι για μια πλύστρα... (Λάνγκστον Χιουζ)

Ω πλύστρα

Ως τους αγκώνες βουτηγμένη μες την άσπρη σαπουνάδα

Ψυχή πλυμένη Ρούχα ξεπλυμένα —

Έχω πολλά τραγούδια να σου τραγουδήσω

Να ᾽βρισκα μόνο, άμποτε, τις λέξεις.

Να ᾽τανε τέσσερις η ώρα ή έξι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, που σ᾽ είδα να ξεβγάζεις το στερνό πουκάμισο μες την κουζίνα της Κυρά Λευκής; Να ᾽τανε τέσσερις η ώρα ή έξι; Δεν θυμάμαι.

Γνωρίζω όμως, πως η ώρα εφτά ένα ανοιξιάτικο πρωινό περπάταγες στη Βερμόντ Στριτ με έναν μπόγο στην αγκάλη και κινούσες για μπουγάδα.

Γνωρίζω ακόμη πως σε είδα στο μετρό στη Νέα Υόρκη το σούρουπο στο σπίτι να γυρνάς απ᾽ την μπουγάδα.

Δε θα λεγόσουν Άνθρωπος... (Λίτσα Μοσκιού)

Δε θα λεγόσουν άνθρωπος

αν έθαβες τα όνειρά σου

μετά από κάθε θάνατό τους

μη ελπίζοντας σε μια ανάσταση

αν σταύρωνες την ελπίδα σου

και χλεύαζες ποτίζοντάς την λήθη

μη περιμένοντας πια θαύματα

αν τα λάθη σου έκανες καρφιά

και τη ζωή σου κάρφωνες

πιστεύοντας πως δε θα στάξει απ’ τις πληγές διόλου αίμα

αν τη ψυχή σου σε δίκη παρέδιδες

χωρίς μια απολογία αθώωσης να δώσεις

ότι ποτέ δεν ήσουνα κι ούτε ποτέ θα γίνεις Θεός

Το παράθυρό μας... Λίνα Βαταντζή.

Έχτισες στα παράθυρα

κόκκινα τούβλα

χρώμα της καρδιάς-

Είπες το αίμα μας γοργά κυλά

και οι νότες της αγάπης

θα ξεφύγουν.

Έχτισες ένα κόσμο

περιχαρακωμένη αγκαλιά-

Όλη η ζωή μας

παράθυρο ανοικτό

σε κήπο ελπίδας.

Έχτισες ένα έρωτα αθαμβή

ένα κελί αρώματα γεμάτο-

Γι'αυτό σε λάτρεψα... Μαριάννα Κοκεδήμα.

Ξέρεις γιατί σε λάτρεψα ;

Ενώ όλοι μου γύρισαν την πλάτη

όταν τους είχα ανάγκη .......

Εσύ ήσουν εδώ ...

μαζί μου ώς το τέλος 

Ήρθες πρώτος

κι 'έφυγες ' τελευταίος.

Εσύ είσαι ο άνθρωπός μου

Εκείνος

που η αγκαλιά σου έγινε το καταφύγιό μου .

Εκείνος

που με είδες σε όλες τις φάσεις

της Ζωής μου .

Εκείνος

που όταν δε ήμουν 'όμορφη '

μου έλεγες είσαι κούκλα, υπέροχη ,

Σώπασε... Στέλλα Βρακά.

Σώπασε φωνάζουν τ' άσχημα

κραυγάζουν τα ψεύδη

μιλάνε δυνατά τα πλανεμένα.

Έτσι που βαθαίνει το σκοτάδι

όλα δύσκολα είναι.

Ναι σώπασε.

Ένα στρογγυλό φεγγάρι φωτίζει την κάμαρά σου.

Άκου μια θάλασσα

ξεκλειδώνει το ισόγειό σου

κι ο αυριανός ήλιος

θα κρεμαστεί στον ουρανό σου.

Γλυκοχάραμα... Νέλλη Κουμεντάκη.

Στ' απέραντο

ονειρεύτηκα στα πλάνα σου

Ουρανέ μου, μέσα στη σιωπή

στη βαρυχειμωνιά ακριβέ μου!

Αναπολούσα στις

στιγμές στο γλυκοχαραμά σου,

στο διάφανο λαμπάδιασμα

άνθισα στ' αρωμά σου!

Ήλιε μου

βασίλευες στο δειλινό

μέσα στο λικνισμά σου, κι έσκαγες

μες στη θάλασσα λαίμαργα τη θωριά σου!

Ναι ξενυχτούσα

αγκαλιά στων άστρων

τη φυγή, απρόσκλητη περίμενα

τη φλόγα της αυγής!

Έραβε... Γιώτα Κλουτσούνη.

Τώρα με μιά βελόνα στο χέρι 

έραβε μπάλωμα στην καρδιά της.

Έραβε...έραβε...έραβε.

Κι εκείνη όλο ξέφτιζε. 

Κατατρυπημέμη όπως ήταν θύμιζε λυχνοφάναρο.

Τη διαπερνούσε το φως

λες και ήταν σουρωτήρι.

Δεν πονούσε όμως πιά.

Τίποτα δεν μας ανήκει και σε κανέναν δεν ανήκουμε για πάντα... Μπέττυ Κούτσιου.

Ας μάθουμε να απόχωριζομαστε ότι δεν είναι πιά δικό μας.

Κάθε τι που ζήσαμε όταν το ζήσαμε ήταν όμορφο .

Ας το αφήσουμε να πετάξει μακριά όταν έρθει η ώρα. 

Ας το αφήσουμε να φύγει όταν δεν μας θέλει κοντά του πιά.

Άλλωστε έτσι είναι η ζωή μας.

Δανείζεται συχνά ανθρώπους από τα παραμύθια..

Τους κάνει δικούς της..

Τους φέρνει κοντά μας και μας γίνονται απαραίτητοι.

Κοιμούνται στο σώμα μας και κολυμπάνε στο αίμα μας.

Τσακίζουνε τις αντοχές μας και τρυπάνε την ψυχή μας.

Αγαπάμε και τον αέρα που αναπνέουν.

Ορκιζόμαστε ότι θα δίναμε την ζωή μας για εκείνους.

Και μια μέρα ξυπνάμε και θέλουμε να πάρουμε

την ζωή μας πίσω. Την ζωή μας, όχι εκείνους.

Τίποτα δεν μας ανήκει και σε κανέναν δεν ανήκουμε για πάντα.

Ούτε το για πάντα είναι η πιο δυνατή λέξη.

Η πιο δυνατή λέξη είναι το "Τώρα "..

Εάν μπορέσεις και κερδίσεις το "Τώρα" τότε έκανες

ένα μικρό βήμα στην αιωνιότητα. Μα μην βιάζεσαι.

Τα πιο καλά ταξίδια της ζωής... Νίκος Ορφανίδης.

Κλείνω τα μάτια μου και πάω

ταξίδια στα απύθμενα του νου

μ' άνεμους ούριους το όνειρο να φτάσω

και στου Αντίνοου να πλεύσω τους ρυθμούς

για μια στιγμή τον κόσμο μου ν' αλλάξω

σ' αγάπης γαλαξίες μακρινούς

R)

Τα πιο καλά ταξίδια της ζωής

μες του καιρού τα σάπια

είναι αυτά που κάνεις στην σιωπή

με σφαλιγμένα μάτια.

2)

Φαινόταν Ήσυχη...Πόλυ Μίλτου. (Αλληγορικό)

Την ήξεραν!

Την  έβλεπαν κάθε απόγευμα στην παραλία.

Είπαν: «Σκοτώνει την ώρα της στο περπάτημα. Τυχερή!».

Την έβλεπαν να πλατσουράει στα νερά.

Είπαν: «Χαίρεται την ανεμελιά της. Δεν έχει προβλήματα.»

Την έβλεπαν να δοκιμάζει αν πατώνει.

Είπαν: «Τώρα μαθαίνει μπάνιο και φοβάται. Θα συνηθίσει.»

Την έβλεπαν να δείχνει τα καράβια.

Είπαν: «Σίγουρα είναι τρελή. Μακριά της καλύτερα.»

Την είδαν ένα δειλινό να περπατάει στην παραλία.

Να μουρμουρίζει μόνη της και να χειρονομεί.

Εφηβικά Σκιρτήματα... Αντώνης Σαμολαδάς.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρώτο σκίρτημα 

αρκούσε μια ματιά ένα μειδίαμα 

για να νιώσω πως η ζωή μου ανήκει 

πως η ίδια η ζωή είσαι εσύ...

Ήθελα να ζήσω μαζί σου τόσα πολλά,

να σε κοιτώ, να σε αγγίζω, να σε φιλώ,

να σε χαϊδεύω να σου κάνω έρωτα...

Τόσα πολλά, τόσο μικρά, τόσο ενοχικά...

Όμως φοβόμουν για όλα όσα ένιωθα

όσα τόσο πολύ τα επιθυμούσα,

θαρρείς και ήταν έγκλημα

και εγώ ο μεγάλος εγκληματίας

που έκλεβα από την μάνα

την αγάπη της κόρης...

Χάνεται ο στεναγμός...

Χάνεται ο στεναγμός

Κι αν τρέχουν δάκρυα 

Τα δάχτυλα μου ' mi

μην τα λογιάζεις κλάμα ...

Φτερούγισε

το " είναι " μ

mi..mi..

μη..

η νοσταλγία μ

Τοίχος αδιέξοδος...

Κι όταν βρεθείς

σ' ένα σοκάκι

εκείνο το δρομάκι

Που έστριψες

ξαφνικά

ένας Τοίχος

αδιέξοδος ..

Κι ο Ουρανός

Κάπου μακριά

μοιάζουν Όλα

πως έχουν χαθεί

μαζί με σένα

ένας Ήχος

η καρδιά σου

Αγάπα αυτόν που σε αγαπά... Στέλλα Βρακά‎.

Μια συνεχής εργασία είναι η αγάπη.

Δεν είναι ένα δώρο που το θαυμάζεις απλά.

Είναι μια προσπάθεια διαρκής να δίνεις, μα και να μαθαίνεις

την αγάπη του εαυτού σου και να θέλεις να παίρνεις.

Χωρίς να ζυγίσεις μα να παίρνεις.

Αν δεν λαμβάνεις από το αγαπώμενο πρόσωπο...

κουρέλια ντυμένη θα είναι η αγάπη σου κι εσύ σιγά σιγά

θα πάψεις να σε αγαπάς και να σε αποδέχεσαι.

Τι τραγικό!!

Τα ξέφτια της θαλπωρής... Ρουλα Σκουμιου.

Τα ξέφτια της θαλπωρής τείνουν να εξαφανιστούν, άλιστα.

Ένα παράθυρο στο φως,

στη ζωή που προσπερνά 

με φρενήρεις ρυθμούς αντιστέκεται. 

Κραυγάζει πως καρτερεί κι υπομένει.

Το παλιακό πιάνο

το συντροφεύει

σαν είναι στις καλές του. 

Αβρές μελωδίες ξεπετάγονται

και τρομάζουν τις σκιές.

Στοιχειά τα βάφτισαν διαβάτες βιαστικοί.

Ένοικοι που ξέμειναν ίσως στο σταμάτημα του χρόνου.

Αγια αμαρτία..! (Μάνος Ορφανουδάκης)

Την είχα δει, κρυφά

ανεβασμένος στο παράθυρο.
Ήταν στα γόνατα μπροστά στο εικονοστάσι.
Δεν έδειχνε δακρυσμένη
κι όμως, η μεταμέλεια ήταν χαραγμένη στο βλέμμα της.
Η ηλικιωμένη γυναίκα χτύπησε τη πόρτα
“ήρθε ο επόμενος' είπε κι έφυγε.
Η Παναγία της χάιδεψε το μάγουλο
έγνεψε συγκατανευτικά και γύρισε στο εικονοστάσι.

(Μάνος Ορφανουδάκης)

Η αγάπη... Μαρία Ιωάννου _Φίλη.

Ονειροπόλα μου καρδιά ,

με ψυχή μικρού παιδιού πάψε πια να πονάς ,

να δακρύζεις σιωπηλά και κάνε

αυτό που η λογική προστάζει .!!!

Το νοιώθεις ,το βλέπεις πως της άνοιξης ο δρόμος

που θέλεις να περάσεις είναι πληγωμένος

και έχει διώξει την αγάπη μακριά !!

Έφυγε μια μενεξεδένια δύση μακρυά ψηλά στον ουρανό .!!

Και εσύ αναρωτιέσαι αν πρέπει να τρέξεις πίσω της να την

κρατήσεις ,να της φωνάξεις ή να την αφήσεις να πετάξει

ελεύθερη όπως τα γοργόφτερα πουλιά !!

Ναι δεν γίνεται καρδιά μου να επιβάλλω

την αγάπη όχι ποτέ δεν θα το έκανα αυτό.

Η θλίψη σε βαραίνει καρδιά μου και

ένας κόμπος δυνατός στον λαιμό .!!

Η αγάπη καρδιά μου είναι ένα τραγούδι,

ένας χορός που σε κάνει όταν αγαπάς να μην νοιάζεσαι

τι θα γίνει αύριο αλλά το σήμερα .!!

Αρνούμαι... Στέλλα Βρακά.

Αρνούμαι

να εξαργυρώσω την ήττα

με παρηγοριά.

Αρνούμαι ν' ακούσω τις φωνές ...

της αγοράς.

Ακούω τις χορδές της άρπας

του Ορφέα.

Το τραγούδι της σιγής ακούω

το "θαυμάσιο "

των θαυμασίων.

Σκληρόκαρδο άροτρο ο καημός... Λίνα Βαταντζή.

Προσφέρεις το βλέμμα

και αντικρίζω τα απέραντα

λιβάδια του χρόνου

όπου αέρηδες τους βράχους

χαράζουν

– βασανιστική φθορά

στις περιπλανήσεις του ήλιου.

Προσφέρεις το χαμόγελο

και ρέουν κύματα

να ακυρώσουν τραύματα

που οι ρότες των ταξιδιών

αποτυπώνουν

– ευπρόσδεκτη λύτρωση

στις πληγές της μνήμης.

Σαν το παλιό παραμύθι... Νίκος ορφανίδης.

Μέσα στου κόσμου το γιαπί περπάτησα μονάχος

 κι' όλοι με λεν σταυραετό στης μοναξιάς τον βράχο

στα αετήσια μου φτερά κρύβω τα όνειρά μου

γιατί του κόσμου ο χιονιάς σκέπασε την χαρά μου

Μοιάζει ο κόσμος μάνα μου, παλιό σου παραμύθι

σαν την κακιά την αλεπού, κι εγώ το κουτορνίθι

άρχοντες γίναν οι ληστές, κι πεινασμένοι λύκοι

Μες της σιωπής την φυλακή σκαλίζω περασμένα

όνειρα ανεκπλήρωτα φεγγάρια σκουριασμένα

την αετίσια μου ματιά σκιές να προσπερνάνε

τα δίκοπα μαχαίρια τους όνειρα να τρυπάνε

Ἡ προσευχή τού ταπεινού... Ζαχαρίας παπαντωνίου.

Κύριε, σὰν ἦρθεν ἡ βραδιά, σοῦ λέω τὴν προσευχή μου.

Ἄλλη ψυχὴ δὲν ἔβλαψα στὸν κόσμο ἀπ᾿ τὴ δική μου.

Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ πλήγωσαν ἦταν ἀγαπημένοι.

Τὴν πίκρα μου τὴ βάσταξα. Μοῦ δίνεις καὶ τὴν ξένη.

Μ᾿ ἀπαρνηθῆκαν οἱ χαρές. Δὲν τὶς γυρεύω πίσω.

Προσμένω τὰ χειρότερα. Εἶν᾿ ἁμαρτία νὰ ἐλπίσω.

Σὰν εὐτυχία τὴν ἀγαπῶ τῆς νύχτας τὴ φοβέρα.

Στὴν πόρτα μου ἄλλος δὲν χτυπᾷ κανεὶς ἀπ᾿ τὸν ἀγέρα.

Δὲν ἔχω δόξα. Εἶν᾿ ἥσυχα τὰ ἔργα ποὺ ἔχω πράξει.

Ἄκουσά τη γλυκιὰ βροχή. Τὴ δύση ἔχω κοιτάξει.

Ἔδωκα στὰ παιδιὰ χαρές, σὲ σκύλους λίγο χάδι.

Ζευγᾶδες καλησπέρισα ποὺ γύριζαν τὸ βράδυ.

Τώρα δὲν ἔχω τίποτα νὰ διώξω ἢ νὰ κρατήσω.

Δὲν περιμένω ἀνταμοιβή. Πολύ ῾ναι τέτοια ἐλπίδα.

Εὐδόκησε ν᾿ ἀφανιστῶ χωρὶς νὰ ξαναζήσω...

Σ᾿ εὐχαριστῶ γιὰ τὰ βουνὰ καὶ γιὰ τοὺς κάμπους ποὺ εἶδα.