Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά, ζούσε ένας άνθρωπος
πολύ πλούσιος αλλά και πολύ παράξενος στους τρόπους του.
Είχε μείνει μαγκούφης αφού κανένας δεν του μιλούσε
εξαιτίας της κακοτροπιάς του. Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι,
μιας και κάποτε ζούσε με την καλή της καρδίας του.
Την αγαπούσε περισσότερο και απ τον ίδιο του τον εαυτό
αλλά δυστυχώς αυτή αρρώστησε και άφησε τον κόσμο αυτό.
Από τότε, είχε μείνει μόνος του και δεν ήθελε κανέναν, ούτε
αγάπησε ξανά. Μόνο με την καρδιά του συζητούσε καμιά φορά
τα βράδια. Το σπίτι του ήταν μεγάλο, πριν χρόνια ήταν
πολύ όμορφο, αλλά πλέον είχε το κακό του το χάλι αφού
ο μαγκούφης το είχε παραμελήσει με αποτέλεσμα να μαυρίζει
και να μουχλιάζει, μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο.
Τα παράθυρα τα είχε πάντα κλειστά και τις βαριές κουρτίνες
πάντα τραβηγμένες. Ούτε φως έμπαινε ούτε ο καθαρός
αέρας. Ο κήπος είχε γεμίσει χόρτα και όλων των λογιών
τα ζιζάνια ενώ το μεγάλο σιντριβάνι στην μέση της αυλής
που κάποτε χαιρόσουν να το βλέπεις, είχε από καιρό
σταματήσει να βγάζει νεράκι. Όλο το σπίτι ήταν μέσα
κι έξω παραμελημένο και βρόμικο πολύ, αλλά τον μαγκούφη
δεν τον ένοιαζε. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν δεχόταν επισκέψεις
από κανέναν μιας και έτσι προτιμούσε.
