Ήταν Μάιος ξημέρωμα Κυριακής. Καθώς έμπαινα στο σπίτι μου,
στο απέναντι πεζοδρόμιο σε ένα χάλασμα της μάντρας είδα έναν
αδυνατισμένο σκύλο να με κοιτάζει επίμονα.
Ήταν ένας αλητάκος του δρόμου, χρώμα καφέ με μαύρο που από
την λάσπη και την πίσσα έχει γίνει λίγο γκρίζος.
Τον κοίταξα και αμέσως μου γρύλισε σαν να με χαιρετούσε.
Τον χαιρέτησα και εγώ κλείνοντας του το μάτι και και αυτός μου
κούνησε την ουρά και μου γάβγισε σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά.
Μπήκα σπίτι βιαστικά γιατί είχα βγει από νωρίς και πεινούσα σαν
λύκος, έβαλα στα γρήγορα κάτι να φάω και να ξαπλώσω.
Εκεί που έτρωγα, στο μυαλό μου ήρθε αυτός ο αλητάκος που
λίγο πριν είχα συναντήσει.
Θα είναι νηστικός σκέφτηκα, γύρευε από πότε έχει να φάει.
Άνοιξα το ψυγείο, πήρα ότι βρήκα πιο εύκολα και κατέβηκα κάτω
να του τα δώσω.
Τον βρήκα εκεί όρθιο να με περιμένει, λες και ήξερε ότι θα πάω.
Ακούμπησα το χαρτί με ότι είχα μαζέψει μπροστά του και άρχισε
με λαιμαργία να τρώει.
Δεν περίμενα να σηκώσει το κεφάλι του μέχρι να τα φάει όλα.
Ήταν πολύ πεινασμένος και το έδειχνε.
Μετά από τρεις χαψιές σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε.
Με ευχαρίστησε κάνοντας κάτι σαν μουρμούρισμα και συνέχισε
να τρώει έως να τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι.
