Μεγάλο αίνιγμα ο Απρίλιος... Αθηνά Παπαδάκη.

Μεγάλο αίνιγμα ο Απρίλιος μες στο μυαλό.

Όλα σε τάξη κι όμως σκορπισμένα,

παράφορα και προς το βράδυ άφωνα μηδενικά.

Κάθε τι ακριβαίνει μέσα στη σιωπή.

Εκεί ανήκουν οι ταγμένοι,

παράδειγμα οι νοικοκυρές όταν σκυφτές μαζεύουνε

των τραπεζιών τα ψίχουλα

κι ύστερα στα πουλιά τα πετούν,

μήπως βγάλει φτερά η καθημερινότητα.

Αλλά το θάμβος είναι ακόπαστο,

κάθε στιγμή όλα συμβαίνουν λες σε πεδίο βολής.

Μεθύστε... Σαρλ Μπωντλαίρ.

«Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος.

Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου

που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,

πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Αλλά μεθύστε.

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού,

στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού,

μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας,

ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο η χαμένο,

ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

Ξέρω που πάω... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Χαράζω μονοπάτι ανάμεσα απ'τα σύννεφα 

και διαβαίνω με πόδια γυμνά...

πάω..ξέρω που πάω 

..ανέκαθεν ήξερα όποιον δρόμο έπαιρνα..

χώριζα θάλασσες στα δυο και περπατούσα... 

έσκαβα στο φεγγάρι σοκάκια..

γύρευα τη σωστή διαστάυρωση 

ανάμεσα σε λακούβες της βροχής...

Η αγάπη γλιστράει στην καρδιά δια μέσου των ματιών..! (Ισπανική παροιμία)

Το ωραίο δεν είναι πάντοτε καλό, αλλά το καλό είναι πάντοτε ωραίο..! (Αβραάμ Λίνκολν)

Άνθη Λεμονιάς... Λίτσα Μοσκιού.

Άσε με αυτό το βράδυ
να πάρω μαζί μου
τη μυρωδιά απ' το σώμα σου.

Να σ' ανταμώνω κάθε φορά
που ανθίζουν οι λεμονιέs.

Άσε με να πάρω
τη γεύση των φιλιών σου
στουs τρύγουs του καλοκαιριού
να τα γεύομαι

«Ήρωες παντός καιρού»…Αφιέρωμα στο Πυροσβεστικό σώμα..!

“Η γυναίκα πρέπει να είναι μια καλή ταινία τρόμου: όσο περισσότερο χώρο αφήνει για τη φαντασία μας, τόσο το καλύτερο.” (Άλφρεντ Χίτσκοκ)

Αν θέλεις να νικήσεις για πάντα, συγχώρεσε!

Η συγχώρεση προσφέρει απελευθέρωση 

από τα δυσάρεστα συναισθήματα, 

ψυχική ηρεμία, ψυχολογική κάθαρση 

και ηθική ικανοποίηση στο άτομο. 

Το άτομο αποδεσμεύεται 

από το παρελθόν και βιώνει τη λύτρωση.
Η ικανότητα να συγχωρούμε τους άλλους 

εξαρτάται από το πόσο ειλικρινείς 

είμαστε με τον εαυτό μας.

«συγχωρώ» δεν σημαίνει «ξεχνώ». 

Οι σκέψεις είναι πάντα σκιές των συναισθημάτων μας... Πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ᾽αυτά..! (Νίτσε)

Η ζωγραφική είναι ποίηση που βλέπεται... Η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται... (Λεονάρντο ντα Βίντσι)

Χαμένος στην πορεία... Νίκος Ορφανίδης

Σπασμένο το όνειρο κομμάτια, 

κι οι νύχτες μονοκονδυλιά
μες στα σπασμένα του κομμάτια, 

να ψάχνει δρόμο να περάσει η καρδιά
κρύψανε το φως πάλι τ' αστέρια,, 

και η αυγή να φέρνει μοναξιά
ένα κορμί με άδεια χέρια, 

πως να χωρέσει σε μι' αγκαλιά

Έπεσε του έρωτα η αυλαία, 

όμως εγώ σ' αγάπησα μοιραία 
σε κάτι κύματα τυχαία, 

εσύ Εφ Εμ εγώ βραχέα

“Φωνή απ’ την Θάλασσα”... Καβάφης

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Δεν αλλάζουμε, δεν βελτιωνόμαστε, απλά γερνάμε..! (Πωλ Νιούμαν)

Δεν υπάρχουν απαράβατοι κανόνες στην αναζήτηση του ωραίου..! (Μπετόβεν)

Η λυπημένη... Γιώργος Σεφέρης.

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς

κάθισες πρὸς τὸ βράδυ

μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι

δείχνοντας πὼς πονεῖς·

κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ

ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει

σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη

καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·

Συμβουλή... Λιουντμίλα Κόζιρ – Αναστασία Ζαγκόντινα

Μην σπαταλάτε τη ζωή 

γι’ αυτούς που δε σας εκτιμούνε

Γι’ κείνους που δεν ξέρουν 

την υπομονή, 

Γι’ αυτούς που θα σας απατούνε, 

Έχοντας στόχο το μοναδικό, 

την ηδονή.

Μην χύνετε τα δάκρυα 

για αυτόν που δεν τα βλέπει,

Γι’ αυτόν που μετανιώνει 

κι αμέσως μετά αδικεί, 

Γι’ αυτόν που το «εγώ» 

σας προσπαθεί να ανατρέπει, 

Γι’ αυτόν που στο καβούκι του κατοικεί.

Ομορφιά μου... Βασιλική Α Γαβαλά.

Μια όμορφη ήταν

κανένα δεν πείραζε

όσο χαμόγελα μοίραζε...

Όταν άρχιζε

να κλωτσάει

που σε σφάζει

που σε πονάει...

“Η ματιά των γυναικών εκφράζει... Οτι αποσιωπά η γλώσσα” (Τζον Μίλτον)

Σκότωσε τον εαυτό σου από πολύ έρωτα, αλλά όχι από πολύ αδιαφορία... Μπέττυ Κούτσιου.

Αν δεν είσαι προτεραιότητα για τον άνθρωπο σου να μην είσαι

τίποτα. Ας είσαι ένα έπιπλο στο σαλόνι του, ένα ρούχο στην

ντουλάπα του. Θα σε αναζητήσει πιο συχνά όταν σε χρειάζεται,

από τις φορές που σε ψάχνει όταν του λείπεις.

Να μην του δημιουργείς άλλοθι, δεν του αξίζει .

Να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Κρίνε τον ένοχο,

του αξίζει. Να τον αθωώνεις όμως με μεγαλύτερη ταχύτητα από

το φως αυτό δεν σου αξίζει εσένα. 

Άνθρωπε... Γιώργος Καραγεώργος.

Απόψε δεν θέλω να γράψω. Βαριέμαι!

Απόψε θέλω να τεμπελιάσω, να χουζουρέψω, να αράξω.

Απόψε θέλω να ξεκουραστώ, 

θέλω να ξαποστάσω το μυαλό μου, 

θέλω να το αφήσω να ησυχάσει λιγάκι 

από όλες εκείνες τις αμέτρητες ερωτήσεις 

που του το βομβαρδίζω, πολύ καιρό τώρα.

Απόψε θέλω να ρωτήσω εσένα!

Σου έχω ερωτήσεις!

Όχι για να μου τις απαντήσεις…

στον εαυτό σου απάντησε τες. 

Σε αυτόν τις χρωστάς!

Η Θηλιά... ‎Μπέττυ Κούτσιου‎...

Ξέρω κουράστηκες, παλεύεις το σκοτάδι να το κάνεις φως.

Παλεύεις το άδικο να το κάνεις δίκιο.

Την κάθε μέρα πιο ιδανική και το χαμόγελο σου πιο φωτεινό.

Την ψυχή σου όμως την έχεις χορτάσει με τα κρίματα

των άλλων. Εκείνη δεν χαμογελά, μόνο στάζει μέσα σου που

και που μια πίκρα, να σου θυμίζει ότι είναι και εκείνη

εδώ και χρειάζεται γαλήνη.

Έως πότε θα κουβαλάς πάνω σου σταυρούς που δεν σου

αναλογούν; Έως πότε θα ανάβεις το καντήλι των άλλων

και το δικό σου θα τρεμοσβήνει μέσα στη νύχτα;

Χρειάζεσαι μία ζεστή αγκαλιά και δεν βρίσκεται κανένας

να στην ανοίξει. Εσένα, που χώρεσες όλον τον κόσμο μέσα

σε δύο ανοιχτά χέρια όποτε σε χρειάστηκαν.

Τα πουλιά.. Ζακ Πρεβέρ

Έμαθα πολύ αργά ν΄αγαπώ τα πουλιά
Και λυπάμαι κάπως γι’ αυτό
Τώρα όμως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους
Και καταλαβαινόμαστε
Εκείνα δεν ασχολούνται μαζί μου
Μα μήτε κι εγώ μαζί τους
Απλώς τα κοιτάζω
Και τ΄ αφήνω στην ησυχία τους
Όλα τα πουλιά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους
Δίνουν το παράδειγμα

Γίνε Γλάρος... Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

Τίναξες ξαφνιασμένη το κεφαλάκι σου

και χοροπήδησαν οι ξανθές μπουκλίτσες,

που στεφάνωναν το μουσκεμένο

από δάκρυα προσωπάκι σου.

Γιατί κλαις; Σε ρώτησα.

Με κοίταξες απορημένη

και μου έδειξες με το τρυφερό δαχτυλάκι σου

τον γλάρο που πετούσε βιαστικός

φεύγοντας από κοντά σου!

Σκότωσε τον εαυτό σου από πολύ έρωτα, αλλά όχι από πολύ αδιαφορία... Μπέττυ Κούτσιου.

Αν δεν είσαι προτεραιότητα για τον άνθρωπο σου να μην είσαι

τίποτα. Ας είσαι ένα έπιπλο στο σαλόνι του, ένα ρούχο στην

ντουλάπα του.  Θα σε αναζητήσει πιο συχνά όταν σε χρειάζεται,

από τις φορές που σε ψάχνει όταν του λείπεις. 

Να μην του δημιουργείς άλλοθι, δεν του αξίζει. Να βλέπεις

τα πράγματα όπως είναι.  Κρίνε τον ένοχο, του αξίζει. 

Να τον αθωώνεις όμως με μεγαλύτερη ταχύτητα από το φως

αυτό δεν σου αξίζει εσένα.  Όποιος θέλει να βρίσκετε

κοντά σου βρίσκει χίλιους τρόπους.

Στου έρωτα τ' αδράχτι... Νίκος Ορφανίδης

Με την πρώτη αχτίδα της αυγής

του έρωτα ξύπνησε το χάδι

εκεί που σμίγουν τα πελάγη 

με τις αχτίδες του ήλιου να λουστείς

Ήρθες γοργόνα των βυθών

στην χαραυγή με την αγάπη

μες στην χαρά σου να κρυφτώ

πιασμένος στου έρωτα σου το αδράχτι.

Στης ματιά σου το βάθος κολυμπώ

κι’ άγγελος ένιωσα κοντά σου

μες στα χρυσόξανθα μαλλιά σου

να ξεκλειδώνει ο χρόνος το παρών

Φραντς φον Στουκ.... «Χορεύτριες»..!

Εγώ τόσα της έλεγα... Αρχαίο ερωτικό ποίημα από τον Αρχίλοχο από την Πάρο

Εγώ τόσα της έλεγα και τη παρθένα πήρα.
Τη πλάγιασα σιγά-σιγά στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
τύλιξα το γυμνό κορμί στη μαλακή μου χλαίνη,
η αγκαλιά μου σφάλισε τριγύρω στο λαιμό της.
Κι έτρεμε απ’ το φόβο της σα το μικρό λαφάκι,
που τρέχει και το κυνηγούν οι κυνηγοί στο δάσο.
Κι η πεθυμιά του έρωτα σφίγγοντας τη καρδιά
σα σύννεφο πελώριο μου τύλιξε τα μάτια
κι έκλεψεν απ’ τα στήθια μου τη πιο γλυκιά πνοή.

Στην χώρα των μεγάλων κουταλιών... Χορχε Μπουκάι.

“Ο άνθρωπος εκείνος είχε ταξιδέψει πολύ. 

Στη ζωή του είχε γυρίσει σε εκατοντάδες χώρες, 

αληθινές και φανταστικές

Το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν 

η σύντομη επίσκεψή του στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών. 

Έφτασε τυχαία στα σύνορά της. 

Στo δρόμο απο την Αμπελοχώρα προς την Παραϊδα, 

υπήρχε μια μικρή παράκαμψη προς τη Χώρα 

των Μεγάλων Κουταλιών. 

Επειδή του άρεσαν οι εξερευνήσεις, 

πήρε εκείνο το δρόμο. 

Ο δρόμος ήταν όλο στροφές και κατέληγε 

σ’ ένα τεράστιο απομονωμένο σπίτι.

Μια άδεια καρέκλα ... έξω και μέσα ... Μια νύχτα που έβρεχε πολύ σ” ένα φτωχόσπιτο..!

Ερωτικό ποίημα άγνωστης ποιήτριας στην αρχαία Ελλάδα.

Με κοινή μας επιλογή και σύμμαχο

την αγαπημένη Αφροδίτη, γίναμε ταίρι.

Πονώ σα θυμάμαι που με φιλούσες επίμονα, 

σκορπίζοντας στο κορμί μου τόσο γλυκιά σύγχυση, 

ενώ είχες σκοπό να με παρατήσεις 

και να διαλύσεις την αγάπη μας.

Δεν αντιμάχομαι πια τον έρωτα που νιώθω.

Αγαπημένα άστρα και νύχτα δέσποινα, 

γλυκιοί συνεργοί, άσφαλτα στείλτε με σ’ αυτόν, 

που κι η ίδια η Αφροδίτη έρμαιο μ’ οδηγεί, 

εκεί, όπου ο μεγάλος Έρωτας 

περιμένει να με τυλίξει στα δεσμά του.

Είν’ η γυναίκα στη ζωή ένα μυστήριο... Πάνος Φαλάρας

Πάλι κι απόψε περπατάς συλλογισμένος
μέσα στα δίχτυα της ξανά παγιδευμένος
και δεν μπορείς ν’ αντισταθείς
κοντεύεις πια να τρελαθείς
φίλε μου είσαι απ’ την καρδιά της τρελαμένος.

Είν’ η γυναίκα στη ζωή ένα μυστήριο
κι ένα μυστήριο για πάντα παραμένει, 
τη μια σου δίνει για να πιεις το δηλητήριο
κι ύστερα μ’ ένα της φιλί σε ανασταίνει.

Πόσο θα το ‘θελα... Κυριάκος Κάππα.

Αχ σαν ήμουνα μικρό παιδί 

πόσο θα το ‘θελα, 

να είσαι συ το χέρι εκείνο 

το απαλό κι ανάλαφρο, 

που τρυφερά θα χάιδευες 

τα’ ανάκατα μαλλάκια μου, 

σαν ξύπναγα από όνειρο κακό 

γεμάτος τρόμο, 

με το σκοτάδι 

συντροφιά σιχαμερή, 

κι αντάμα με την μίζερη την παγωνιά 

που αυτό μαζί του σέρνει. 

Στην αγάπη, όπως και στο καλό φαΐ... Η ηδονή είναι ζήτημα υψίστης λεπτότητος... (Ίταλο Καλβίνο)

Η ζωή είναι ένα λουλούδι κι ο έρωτας το μέλι του..! (Βίκτωρ Ουγκώ)

Λίγο πριν... Κυριάκος Κάππα.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει. 

Το σκοτάδι για άλλη μια φορά ανυπόμονα ετοιμαζόταν να κρύψει μέσα στον απεχθή και αφιλόξενο μανδύα του, κάθε τι όμορφο που μπορούσε να δει και να απολαύσει το ανθρώπινο μάτι. Το φεγγάρι δεν φαινόταν πουθενά. 

Τα πυκνά μαύρα σύννεφα που είχαν απλωθεί στον ουρανό από άκρη σ’ άκρη, δεν του επέτρεπαν καν να δοκιμάσει να εμφανιστεί έστω και για λίγο. 

Ο βοριάς φύσαγε παγωμένος. 

Ακόμη και η θάλασσα έδειχνε να χει σκιαχτεί. 

Με βιά και δύναμη όρμαγε από τα βάθη του ορίζοντα, και ταραγμένη ξέσπαγε με τεράστια άτακτα, και χωρίς ρυθμό κύματα, στα αποκαμωμένα βράχια 

που χρόνια τώρα υπομένουν την μανία της.

Ένα ζεστό χαμόγελο είναι μια λιακάδα μέσα στο σπίτι το καταχείμωνο..!

Πεινασμένη θάλασσα... Κική Γαβαλά..!

Αχ Χρόνε 

σαν ανεμοδαρμένo κύμα τρέχεις 

φέρνοντας την αίσθηση της στασιμότητας 

σε όσους ονειρεύονται αλλαγές σαν εμένα!

Νιώθω τις προσδοκίες άφαντες 

σαν καράβια χωνεμένα στο πέλαγο!
Μοιάζω σαν να προσμένω ν' ακούσω 

το γλυκολάλημα πουλού 

που το καημένο βαλσαμωμένο σιωπά!

"Το απελπισμένο καράβι, σε καλό λιμάνι αράζει"..! (Ελληνική παροιμία)

Στα νιάτα σου νομίζεις πως για την αγάπη χρειάζεται χώρος..! Ύστερα από καιρό καταλαβαίνεις ότι για την αγάπη χρειάζεται χρόνος..!

"Μέρα στιλπνή..." Οδυσσέας Ελύτης.

Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ' έπλασες
Γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
Ανάμεσ' από των γιαλών τα καλωσόρισες
Φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο
Άπλωσε μια πρασιά στοργής
Για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του
Ν' ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες
Τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
Για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό τους στήθος
Από το αίμα της αψηφισιάς που ξέγραψε τη θλίψη
Φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.

Ο μανάβης... (Ι. Οικονομάκος)

Έρχομαι... σ’ έρχομαι! Μπρ... μπρρ... ρημάδι! Μπρ...

Πάρτε κυράδες ροζακί, σταφύλι από τ’ αμπέλι

Η ρόγα του είναι ζάχαρη και στάζει όλο μέλι.

Να το γλυκό Σαββατιανό, ωραίο και Μοσχάτο

Που βγάζει η ρόγα το κρασί και τ’ άσπρο ρετσινάτο.

Έχω και σύκα, έχω και σύκα

Που στάζουνε δροσιά και γλύκα

Έχω ωραία σύκα, περιβολάρικα.

Στου ουρανού τα πέλαγα... Νίκος Ορφανίδης.

Μες στα βαθιά μεσάνυχτα 

στης νύχτας τα γραμμένα 

 ήρθανε τα αφανέρωτα 

 με χάδια μυρωμένα 

 στην λίμνη του αχέρωντα 

 η θλίψη μου βαδίζει 

Κι έγινε πάλι ο έρωτας 

 καράβι π’ αρμενίζει

Στου ουρανού τα πέλαγα

μ' όνειρα χαμογέλαγα

στο κόκκινο βαμμένα

μες στα βαθιά μου τα έκρυψα

και την καρδιά μου σφάλιξα

μη βρουν τα δεδομένα

Τα πάθη για τον άνθρωπο είναι ό,τι ο άνεμος για τα ιστιοφόρα... Παρόλο που μπορεί να τον καταστρέψουν, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτά..! (Βολταίρος)

Η ομορφιά είναι πώς αισθάνεσαι μέσα σου, και αυτό καθρεφτίζεται στα μάτια σου. Δεν είναι κάτι σωματικό..! (Σοφία Λόρεν)

Αποψινό μου όνειρο... Βασιλική Α Γαβαλά.

Κοντά σου η ζωή μου 

γεμίζει γέλιο αστεία πειράγματα, 

έξυπνο χιούμορ χαρά!
Αχ πως θα ήθελα να χαλαρώνουμε 
να ξαναγινόμαστε παιδιά μια αγκαλιά!

Οι ασήμαντες στιγμές 

να γίνονται σημαντικές για μας!
Εσύ λαχταρα μου αναδύεσαι 

μέσα από το πάθος μου για τη ζωή...
Ο ενθουσιασμός που βλέπω στα μάτια σου 

γίνεται και δικός μου. ..

Το ναυάγιο... Μανόλης Αναγνωστάκης

Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
Ύστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
(Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοί γλιτώσαν;)

Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
Ένα νησί ερημικό όπως στα βιβλία
Εκεί θα χτίσουμε τα σπίτια μας
Γύρω γύρω απ’ τη μεγάλη πλατεία
Και στη μέση μια εκκλησιά

Στενεύει ο κύκλος... Νίκος Ορφανίδης

Με την καρδιά ενός παιδιού
και το μυαλό ενός τρελού
τον κόσμο μου υφαίνω
στου χρόνου τις διαδρομές
σ' αγάπες μου περαστικές 
κι’ ακόμα να μαθαίνω