Δεν έχω όρεξη σήμερα... Γιώτα Κλουτσούνη.

Ο καφές από το πρωί

κυλάει μέσα μου ανενόχλητος.

Λυμνιάζοντας εδώ κι εκεί.

Δεν πείναγα...

Δεν έφαγα...

Ένα σύννεφο έχει σκεπάσει

τη χαρά μου.

Και με βαραίνει...

Και με πονά.

Γυρνάω μες στο σπίτι άσκοπα.

Δίχως να κοιτώ...

Δίχως να αγγίζω...

Για τόσο όσο... Γιώτα Κλουτσούνη.

Έκατσα στον ήλιο

ν' απολαύσω τα χάδια του.

Δε μου λείπει η αγκαλιά.

Έχω τόσες πολλές φυλαγμένες.

Μόνο να...

Ώρες ώρες διαπιστώνω

πως η διαίσθηση ξέρει τελικά.

Ξέρει να ξεχωρίζει ανθρώπους

και συμπεριφορές.

Εσύ στην αρχή παραβλέπεις,

γιατί θα ήθελες κάτι διαφορετικό.

Και κάνεις πράγματα νοιώθοντας.

Και ζεις το παραμύθι.

Ήλιε μου αξεχώριστε... Ελένη Κιούπη.

Βαρύ το βήμα σου στη γή και η σκέψη σου αγέρι

Τινάζεις το πουκάμισο και λάμπεις σαν αστέρι

Μιλιές σπέρνεις στον άνεμο ρίγος και αγωνία

Παίρνεις ανάσες φωτεινές σε δρόμους εξορία

Παίζεις τη λύρα μοναχός σε μονοπάτια τρέχεις

Σε βοσκοτόπια ολάνθιστα κελαρυστά ρυάκια

Δίπλα σε γέρους πλάτανους και σε βαθιά ποτάμια

Σε κυνηγάνε έρωτες με το μακρύ τους τόξο

Ξεφεύγεις απ'τον πόλεμο κρατάς καυμό στα στήθια

Για σε λαλούν οι πέρδικες για σε το λεν' τα αηδόνια

Σέρνεις λεβέντικο χορό μες της ψυχής τα αλώνια

Χαζεύουν τ'αητόπουλα τ' άνοιγμα της λαλιάς σου

Αθανασία της ψυχής... Εύα Μήλιου.

Η αθανασία της ψυχής είναι το ερώτημα.

Η πάλη του μυαλού με το συναίσθημα,

προκαλεί, του πρόσκαιρου τον θάνατο.

Η τραγωδία της ζωής,κόντρα στο αθάνατο.

Γινόμαστε τότε ανθρωπάκια,

που μας τρομάζει η δική μας η σκιά.

Κι όμως ο νους, μπορεί να επικρατήσει,

και μακριά τους φόβους,να κρατήσει.

Η πίστη μας στον ΑΝΘΡΩΠΟ είναι η λύση.

Από τις ορθές πράξεις μας, η ψυχή θ'αναθαρρύσει.

Θα μείνει ζωντανή,

πέρα απ'τον χρόνο και την φύση.

Φθίνει το σώμα,μεταλλάσσεται η ύλη.

Μα ο χρόνος που κυλά,

την αλήθεια του θα δείξει.

Δύο μικρές ιστορίες... Κοσμίδου Ιορδάνου Βάσω.

Φίλες, Φίλοι μου, είπα να μοιραστώ μαζί σας, δύο μικρές

ιστορίες, που διαπιστώνουμε, ότι φορές, η επέμβαση,

τρίτου προσώπου, μας βοηθά σε σημαντικές αποφάσεις.

" Ένας αγρότης κουράστηκε, με την καθημερινότητά του,

να φροντίζει καθημερινά τα χωράφια του. Αποφασίζει

να τα πουλήσει και να αναζητήσει αλλού την τύχη του.

Δεν ήξερε όμως πως να γράψει το πωλητήριο και ζητά από τον

ποιητή γείτονά του, να του γράψει, την ταμπέλα πώλησης.

Έτσι και έγινε, έγραψε λοιπόν'

"Πουλάω ένα κομμάτι ουρανού στολισμένο με όμορφα

λουλούδια και οπωροφόρα δέντρα.

Πόσο ντρέπομαι... Νίκος Δημογκότσης.

Αχ !και πως να κρατήσω το χέρι

ενός παιδιού που πεινάει...

και πως στον γκρίζο ουρανό των ματιών

να καρφιτσώσω αστέρια και χαμόγελα.

Και πως να μαζέψω τα δάκρυα

από τους γκρεμούς του προσώπου...

Και πως να δικαιολογήσω τον κόσμο

των μεγάλων, που αλόγιστα ολιγωρεί,

στους λίγους επιτρέποντας

να κατακλέβουν την ψυχή του...

Η φιλία και Έρωτας... Μαρία Ιωάννου Φίλη.

Η φιλία και Έρωτας είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή μας.

Πολλές φορές θα μου πείτε μας απογοητεύουν

και οι φίλοι και ό έρωτας Αυτό δεν σημαίνει όμως πως

πρέπει να απογοητεύομαστε και να το βαλουμε στα πόδια.

Όταν βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι ή φιλία και ό έρωτας

είναι σαν τά λουλούδια που μπορεί να μαζέψει ένα μικρό παιδί

μοναχό του στο δάσος μαζί με τά αγκάθια , μόνο τότε

καταλαβαίνουμε πως είναιολόκληρη η ζωή μας. 

Ο ζητιάνος... Μαριαννα Κοκεδημα.

Ένα πρωί ξημερώματα σχεδόν...

όπως πήγαινα για δουλειά μ'ένα ζεστό καφέ στο ένα χέρι

και σ'ταλλο τη τσάντα κ.τα κλειδιά μου έτρεχα να προλάβω

το αστικό λεωφορείο. πριν φτάσω στη στάση σε μίαν άκρη

του δρόμου δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ βλέπω ένα μαύρο

κουλουριασμένο πράγμα.. δέν μπορούσα να διακρίνω

τι ακριβώς ήταν λόγο που ακόμα ήτανε σκοτάδι .

πλησιάζω σιγά σιγά κοντά σε αυτό που έβλεπα...

όσο πλησίαζα άκουγα ένα οχ οχ ...σαν κάποιος να πονούσε .

έφτασα ακριβώς μια ανάσα μπροστά του κ.τότε βλέπω

έναν άντρα που είχε γίνει ένα με το χώμα .

Καλημέρα κύριε του λέω . τι μπορώ να κάνω για σας ;

καμία απάντηση μόνο ένα πονάω . απλώνω το χέρι μου

Ο καιρός προστάζει... Ελένη Σοφία-Στοΐλου.

Δίπλα στης λίμνης την σκιά

Η Αυγή κεντά λουλούδια

Φόρεμα ακριβοστάλαχτο

Στης γύμνιας την αλήθεια

Πάνω στην γη η μοναξιά

Την μπόρα αντιπαλεύει

Αρχάρια σε άπατα νερά

Διαρκώς στεριά στοχεύει

Η απόγνωση κοντοστάθηκε

Το δάχτυλο προτάσσει

Είσαι παρέα του εσύ

Και στην πλεκτάνη φράχτης

Πάθος και ηδονή... Νάκου Βασιλική.

Πάθος και ηδονή

μου προκαλείς εσύ!

Στο κορμί ανατριχιλα

με ένα άγγιγμα σου είχα.

Μ' ένα φιλί σου

εγώ πεθαίνω.

Μ' ένα φιλί μου

σ' ανασταίνω.

Στην αγκαλιά σου

μέσα να με κλείσεις.

Και με τα φιλιά σου

να με πνίξεις.

Κράτα με, αγάπη μου, σφιχτά... Σταυρούλα Δεκούλου.

Κράτα με, αγάπη μου, σφιχτά

τώρα που οι τοίχοι ψήλωσαν

και μας κρύβουν τον ήλιο

κι οι πάγοι του χειμώνα

αλάξευτοι μένουν

και χαρακώνουν την άνοιξη.

Κράτα με, αγάπη μου, σφιχτά

ν' ακούσω την καρδιά σου

να μου τραγουδά

όπως εκείνη την πρώτη φορά

που ανταλλάζαμε φιλιά

πάνω από τις φωτιές του Άη Γιάννη.

Ο δικός μου δρόμος... Γιάννης Χαραλάμπακης.

Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια. Ώσπου το φως να γίνει 

σκοτεινιά. Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί. Ώσπου ο χρόνος 

πια να ξεχαστεί Θα σ’ αγαπώ. Αυτό μου τραγουδούσε

Μου έλεγε πως πρώτη φορά αγαπάει τόσο πολύ, πως θα 

με αγαπάει για πάντα, πως δεν θα με προδώσει πότε!

Και εγώ την ένιωθα, την πίστευα, και ας ήξερα 

πόσο μικρο είναι το πάντα και πόσο μεγάλο το ποτέ. 

Και ορκιζόμουν ότι θα την αγαπώ για παντα.

Θα σε αγαπώ αλλά όχι μόνον εσένα... θέλω να μπορώ 

να αγαπώ, να φεύγω και να ξαναγυρνάω 

Θέλω να σε βλέπω να γελάς, προτιμώ το χαμόγελό σου 

από τα γκρίζα παράπονα και την μιζέρια.

Μονάχα εμένα ν᾽αγαπάς έλεγε εκείνη, αλλιώς δεν αξίζει. 

Οι τρεις γυναίκες και η Ευτυχία... Παραμύθι.

Το παλιό καιρό, ταξίδευαν τρεις γυναίκες και, ξαφνικά, 

βλέπουν μπροστά τους, μέσα σε έναν μεγάλο λάκκο, 

μια τέταρτη γυναίκα, παγιδευμένη. 

Με έκπληξη καταλαβαίνουν πως είναι η Ευτυχία.

Τότε η πρώτη γυναίκα λέει:

– Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη.

Αμέσως, μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή κι ευτυχισμένη έφυγε.

Η δεύτερη γυναίκα απευθύνθηκε στην Ευτυχία και της είπε:

– Θέλω να με κάνεις πλούσια.

Αμέσως, εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι 

γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα 

το άρπαξε κι ευτυχισμένη έφυγε.

Ένα κορίτσι λυγερό... (Μάνος Χατζιδάκις)

Ένα κορίτσι λυγερό 

φεγγαροχτυπημένο,

με ζουρνά ξετρελαμένο.

Μεθά χορεύει και πηδά

πάνω από νέφη και φωτιές,

τον ερχομό του τραγουδά

μέσα σε δάση από ιτιές.

Το κορίτσι θα τον φέρει

σ’ άγνωστα λημέρια

να χτυπήσει θάλασσες,

να καρφώσει αστέρια.

Στα όνειρα... Νίκος Ορφανίδης

Εγώ ποτέ στα όνειρα 

δεν έφτιαχνα πατέντα

γιατί ήταν όλα ψεύτικα

στα πάθη μου τα σέρτικα

και στην αγάπη φίλε μου 

δεν είχα κάποια ρέντα

Εγώ δεν είδα άνοιξη 

δεν μύρισα λουλούδια

ξερά χορτάρια ήτανε

κι έρωτες δεν ήρθανε

και της αγάπης φίλε μου 

άγνωστα τα τραγούδια

Ο κήπος της Εδέμ.. Τάκης Κτένας.

Ο Κήπος της Εδέμ.Αντίστροφη πορεία.

Έγινε η γη μια Κόλαση, οπότε εμείς φύγαμε από 'κει.

Φύγαμε μαζί.Πήγαμε στο Όνειρο. 

Πάντα εκεί ζούσαμε,αλλά δεν το ξέραμε.

Για αυτό και ποτέ στα όνειρα μας δεν ερχόταν κανείς,

κανείς που δεν θέλαμε εμείς. 

Δικά μας είναι τα όνειρα,ότι θέλουμε ονειρευόμαστε.

Πατέρα,μάνα, αδερφό,ερωμένη, ακόμα και τον ίδιο τον Θεό! 

Το Όνειρο μας ανήκει.Είναι ο Κήπος της Εδέμ 

το Όνειρο μας,ο δικός μας Κήπος.

Που κρυβόμασταν μικροί,όταν φεύγαμε μαζί.

Που σε συναντούσα εκεί,σε μια γωνιά.

Σε φιλούσα και όλα γινόντουσαν όμορφα ξανά.

Ήμασταν παιδιά.Ακόμα όταν πάμε,παιδιά γινόμαστε ξανά.

Όμορφη η Ζωή,γιατί εσύ είσαι μέσα εκεί.

Ο θεατρίνος της ζωής

Νιώθει αλλά δε μιλά

Πονάει και χαμογελά 

Προχωρά κι ας σέρνει τα βήματά του

Βοηθάει, αν και του λείπει η βοήθεια 

Ποιος να’ ναι τάχα αυτός;

Μα, ο θεατρίνος της ζωής

Κάθε πληγή τον δυναμώνει

Κάθε απόρριψη τον ωριμάζει

Κάθε προσποίηση τον λυτρώνει

Στο βάθος τον απομονώνει

Ποιος να’ ναι τάχα αυτός;

Μα, ο θεατρίνος της ζωής

Η απουσία παρουσία,

Για τη ζωή του σημασία

Μονάχα έχει ο εαυτός

Όχι δεν είναι εγωισμός,

Είναι μονόδρομος απλώς…

Το μυστικό της ζωής...

Έχω καλά και κακά νέα...

Τα κακά νέα είναι ότι χάσαμε το κλειδί για την πόρτα 

πίσω από την οποία κρύβεται το μυστικό της ζωής.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν ήταν ποτέ κλειδωμένη!!!! 

(Σουάμι Μπεϊγιοντανάντα)

Όταν οι άνθρωποι εμφανίστηκαν στον πλανήτη, μια ομάδα 

θεών συναντήθηκε κι αποφάσισε να παίξει ένα παιχνίδι:

Εγώ λέω να κρύψουμε το μυστικό της ζωής! είπε ένας. 

“Καταπληκτική ιδέα!” συμφώνησε ένας άλλος. 

“Που θα το κρύψουμε;” 

“Ας το βάλουμε στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού”, 

πρότεινε κάποιος. “Όχι”, διαφώνησε ένας άλλος, 

“οι άνθρωποι θα ανέβουν ακόμα και στο βουνό 

που θα ονομάσουν Έβερεστ”. “Τι θα λέγατε 

για το βυθό του ωκεανού;” ρώτησε κάποιος άλλος. 

“‘Οχι, θα επινοήσουν υποβρύχια”.

Για πολλή ώρα οι θεοί προβληματίζονταν προσπαθώντας 

να βρουν την κατάλληλη κρυψώνα. Τελικά ένας θεός 

είχε μια μεγαλοφυή ιδέα: “Το βρήκα!” φώναξε. 

“Να κρύψουμε το μυστικό της ζωής μέσα στον κάθε άνθρωπο. 

Ποτέ δεν θα σκεφτούν να ψάξουν εκεί!!!”

Αληθινή ιστορία...

Μια μέρα, ένα πολύ φτωχό αγόρι που πουλούσε μικροπράγματα

από πόρτα σε πόρτα, για να πληρώνει τα εισιτήρια του για το

σχολείο, ένοιωσε πολύ πεινασμένο και στην τσέπη του δεν

είχε παρά μόνο μερικές δεκάρες.

Έτσι, αποφάσισε ότι στο επόμενο σπίτι, θα ζητούσε λίγο φαγητό.

Ωστόσο, έχασε το θάρρος του, όταν μια όμορφη νεαρή γυναίκα

άνοιξε την πόρτα. Αντί για φαγητό, ζήτησε ένα ποτήρι νερό.

Η γυναίκα κοίταξε το αγόρι, κατάλαβε ότι ήταν ταλαιπωρημένο

και πεινασμένο και αντί για νερό του έδωσε ένα ποτήρι γάλα.

Το ήπιε μονορούφι και στη συνέχεια ρώτησε τη γυναίκα:

«Πόσα σας χρωστάω;» «Δεν μου χρωστάς τίποτα» απάντησε

εκείνη. «Η μητέρα μου με έχει διδάξει, να μην αποδεχόμαστε

ποτέ χρήματα για την καλοσύνη που προσφέρουμε».

Η πόλις θα σε ακολουθεί..!" (Καβάφης)

"Η πόλις θα σε ακολουθεί. 

Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. 

Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. 

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 

Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό..!" 

Αύριο θα ξημερώσει ένας ήλιος... Εύα Λόλιου.

Σήμερα δε μπορώ ν' αναπνεύσω, είναι Παρασκευή.

Το τσέλο στέκεται στη γωνιά του δωματίου, σχεδόν ακίνητο.

Κοιτά τα βαλσαμωμένα μου χέρια πάνω στη γραφομηχανή.

Στο α,σ,δ,φ κολλημένα τα τέσσερα δάχτυλα του αριστερού μου

χεριού. Ο αντίχειρας μόνο σηκώνει ανάστημα και θέλει

να μιλήσει σαν πυξίδα. Στο ξ,κ,λ και στο ερωτηματικό

τ' άλλα τέσσερα του δεξιού μου, με τον παραδάχτυλο

να πιέζει το πλήκτρο.

; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ;

Πολλά ερωτηματικά μαζεμένα στην λευκή κόλλα, δε νομίζεις;

Κοιτώ έξω απ' το παράθυρο.

Γύρω απ' το σπίτι μου είναι τοποθετημένη μια θάλασσα ,

το λιμάνι, ένας γλάρος, ο ουρανός και μια ψαρόβαρκα

που ίσα ίσα λικνίζεται. Οι φωνές των πουλιών στη μικρή παραλία

αναπνέουν. Θέλω να πάω κοντά τους μα δε θέλω να μιλήσω

στο κορίτσι με το κόκκινο φόρεμα στη βάρκα.

Ο γλάρος κλέβει την λευκή κουρτίνα απ' το παραθύρι μου,

το αεράκι δε μπορεί να φτάσει σε μένα.

Την σέρνει στη θάλασσα να βρει κάποιο ναυαγισμένο κατάρτι,

να την δέσει ίσως για πανί κι ένα μπαούλο με πολλές ανασαιμιές.

Ξέρει πως λείπουν στο κορίτσι όπως και σε μένα..

Μια ιστορία που ξεχάσαμε ή δε πλάσαμε ακόμη με το τσέλο,

την γραφομηχανή ή με τα πράσινα χρώματα πάνω στο περβάζι.

Ψέμα... Νέλλη Κουμεντάκη.

Πως αλλάζουν

οι άνθρωποι σε μια

μόνο στιγμή, την ψυχή σου

σκοπεύουν με όπλο αντοχής!

Πως αλλάζουν

οι άνθρωποι στο ψέμα

ακροβατούν, να σου διαβρώσουν

τη σκέψη σου προσπαθούν!

Με πεισμώνει

το ψέμα, η συνήθεια η άσχημη,

τα φαντεζί πεπραγμένα και

η αγένεια η άσεμνη!

Δεν αντέχω

τα ψεύτηκα δεν υπάρχει

γιατί, έτσι είμαι φτιαγμένη δεν

συμβιβάζομαι για να' χω αποδοχή!

Η πιο αρχαία στιγμή του πόνου... Στέλλα Βρακά.

Με συνέπαιρνε το απάτητο φως

μ' αποτίναζε η έκπληξη

έσπαγε η φωνή

έμεναν τα γράμματα

τα συνέλεγα προσεχτικά

να κάνω λέξεις.

Με τριγύριζε

η καπνισμένη αθωότητα

με καθήλωνε

η πιο αρχαία στιγμή του πόνου.

Εσύ... Αντώνης Σαμολαδάς.

Όλα μου τα ταξίδια εσύ...

Όλες μου θάλασσες εσύ...

Όλα μου τα ναυάγια εσύ...

Όταν σε συλλογιέμαι

ένας άνεμος με παρασύρει

και με ταξιδεύει...

Χωρίς πυξίδα...

Χωρίς τιμόνι...

Χωρίς πανιά...