Αλίκη Βουγιουκλάκη - Η θέα από την πρώτη θέση... Μπέττυ Κούτσιου.

Ίσως υπήρχανε πιο όμορφες.

Κατά έναν περίεργο λόγο όμως μόλις εμφανιζόταν

δεν υπήρχε καμία άλλη γυναίκα να την επισκιάσει.

Γιατί η Αλίκη δεν ήτανε μονάχα μια όμορφη γυναίκα.

Ήτανε μια γυναίκα που λάτρευε να μαγεύει. 

Λάτρευε να είναι το απόλυτο σε όλα. 

Λάτρευε να είναι σταρ.

Η μετριότητα θα την πέθαινε.

Γιαυτό και έφυγε λαμπερή και περήφανη.

Ίσως υπήρχανε και άλλες ταλαντούχες ηθοποιοί.

Μα τι σημασία είχε όταν ο φακός ερωτεύτηκε την Αλίκη;

Εκείνη μιλούσε και το φακό τον καθήλωνε. 

Εκείνη γελούσε και ο φακός την φλέρταρε.

Εκείνη έπαιζε έναν ρόλο και τον εξουσίαζε με την γοητεία της.

Θεατής... Νέλλη Κουμεντάκη.

Σκόρπιες

σκέψεις να' ναι τάχα

ή έχουν κάτι να μου πούν,

σκόρπια θέλω μοιάζουν

μ'αλλοτινού καιρού!

Σκόρπιες

μνήμες σε κανόνες

της ψυχής, περιμέναμε

τον ήλιο λάμψεις άλικες αυγής!

Μνήμες

ξεμοναχιασμένες

μες το λιόγερμα γυρνούν

έστω εκεί στο δειλινό θέλουν

να εγκατασταθούν!

Ανεξίτηλες πινελιές... Ελένη Σοφία Στοίλου.

Κάθε αυλάκι του προσώπου που θωρείς

Σελίδες της ζωης ξεφυλλίζεις

Νοσταλγίες από του πηγαιμού την διαδρομή

Αδιάκοπος αγώνας αναδύει

Όρθιος έστεκες πάντα στον Βοριά

Στην Δείνη του αχόρταγου Χειμώνα

Η ζωή φλέρταρε την πρωτιά

Στοχεύοντας τον θρίαμβο του αγώνα

Τα δύσκολα στήνανε θηλιά

Ανεξίτηλες πινελιές στο πρόσωπό σου

Διαρκής η προσπάθεια στα σημεία κεντά

Ελπίδες στα περιθώρια της αντοχής σου

Να η σωστή στιγμή... Κυριάκος κάππα.

Πότε ποιος ξέρει άραγε και πως θα καταφέρω, 

το πόσο να σου πω πως σ’ αγαπώ. 

Να σου μιλήσω γι όλα αυτά που ένοιωθα, 

μα δεν σου τα ‘χω πει γιατί δεν τόλμησα ποτέ. 

Να σου ιστορήσω όλα όσα μέσα έκρυβα, 

σε σένα άγγελε μου αληθινέ. 

Και να σου πω ευχαριστώ φορές πολλές, 

γιατί πάντοτε το δικό μου μοβαχά ήθελες καλό.

Να σου κάμω πόσο θα ‘θελα για δώρο , 

ψηλά στα σύμπαντα μια όμορφη αυλίτσα. 

Κι εσύ αγνή και άκακη γλυκιά κουκλίτσα, 

να την γεμίσεις με ανθούς που θέλει η ψυχή σου. 

Οι δρόμοι... Στέλλα Βρακά.

Ανεβαίνω τον δρόμο της ανησυχίας.

Όλο μου ζητάει να πληρώσω

αυτός ο δρόμος.

Κι όλο τους οβολούς μου

καταθέτω

και ποτέ δεν ξεχρεώνω.

Μην σε νοιάζει.

Αύριο θα ξαναπάω σχολείο.

Μαγικά Φίλτρα... Τριάδα Ζερβού!!!

Είμαι η μάγισσα αιώνιων,

αθάνατων ερώτων!

Στα μαγικά μου φίλτρα

δεν μπορείς ν'αντισταθείς!

Τα υλικά μου τα συλλέγω

απ'την έκρηξη των πόθων,

των στεναγμών που αφήνεις

όταν πλάι μου βρεθείς.

Είμαι η νεράιδα του πάθους,

που μαγεύει τη μορφή σου,

είμαι ένα όραμα αχνογάλανο,

στης νύχτας το ημίφως!

Ο κολασμένος άγγελος

που μπήκε στην ζωή σου,

είμαι ατελεύτητου συλλογισμού,

ο άλυτος ο γρίφος.

‎Το νησί των κυμάτων και του ονείρου... ‎Φαίδρα Καψωμενάκη‎.

Σε γέννησαν οι αιώνες και τα γαλάζια νερά του πέλαγου .

Εντολή των θεών να λύσεις τα μαλλιά σου όμορφη κόρη

για να κυματίσουν στο θροϊσμα της πρωινής αύρας

και στα ανθισμένα μονοπάτια των ηρώων σου !

Δαντελένιες ακτές ή πανάκριβη εσθήτα σου

υφασμένες από μοίρες και ναϊάδες !

Σε ονόμασε χρυσοπράσινο φύλλο ,ή πενα του γλυκόλαλου

ποιητή της γαλάζιας σου Μητέρας !

Το εφηβικό σου λίκνισμα το ερωτεύτηκαν άρπαγες ...

Σε κούρσεψαν με χίλιους τρόπους ...

Τα παιδιά σου πάλεψαν

παλεύουν και θα παλέψουν

για χάρη σου όμορφη κόρη ζηλευτή !

Φλεγόμενη βάτος... Αθηνά-Ωκεανις Τσιρίκα-Λον.

Κλείνει ερμητικά το πιάνο το τελευταίο κεφάλαιο στο διήγημα 

ή μάλλον η αρχή... ο θάνατος... η τέλεια παράσταση οι σκιές 

φορούν τη μάσκα του πένθους μαύρη ενδυμασία.. μαύρα γυαλιά

μαύρη κατάρα που δίνει μορφή στο θεατή ο αγέρας παγώνει...

την ελπίδα απορίες κυκλώνουν... το ψυχρό...  ωχρό του θανάτου

ουτοπία στη φρίκη της σιωπής... Συρματοπλέγματα...

άκανθοι ρόδου... φυλακή στις αρχές που ... ακτινοβολεί πόνο 

κλεισμένη στην άβυσσο που λυσσαλέοι λύκοι ..της κοινωνίας 

ροκάνιζαν τη ζωή..... την αγάπη...την ελπίδα Ανάμεσα 

στο μίσος και την αγάπη τη ζωή και το φτερούγισμα

η κοιλάδα του θανάτου πλημμυρισμένη παπαρούνες... 

Κόκκινη Κορδέλα... Αντώνης Σαμολαδάς.

Περιστρέφομαι γύρω σου 

σε ένα αέναο χορό, 

γίνομαι κόκκινη κορδέλα, 

στροβιλίζομαι στο λαιμό σου.

Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει

σε σφίγγω πιο δυνατά,

δοκιμάζω τα όρια, τις αντοχές σου,

νιώθω την ανάσα σου να κόβεται...

Απομακρύνομαι, σε ελευθερώνω,

όμως αφήνω την κορδέλα

μόνιμα στον λαιμό σου,

θέλω να σου θυμίζει εμένα...

Ανίκητο Εγώ... Αγγέλα Καραγκούνη.

Απ' τη φωτιά ξεπήδησε

μιά φλόγα ερωτική

και την καρδιά κατέκαψε .

Ήταν , ολόκληρη εσύ !

Έπνιξα τη φωνή , που έλεγε :

δεν σ'αγαπά , θα φύγει.

Φωτιά εγώ ,νερό εσύ ,

ανίκητο θεριό

των δυό μας το εγώ .

Το σ'αγαπώ , ανίκανο να μείνει.

Είπα να βάλω τελεία στην σκέψη μου... Στέλλα Βρακά.

Είπα να βάλω τελεία

στην σκέψη μου.

Εκείνη που όλα σου τ' ανθίζει.

Μα ανεμίζουν οι δρόμοι

κι όλοι σε φέρνουν στο δωμάτιο.

Κι όλο το ουράνιο έξω άχρηστο.

Κι ολόκληρη η θάλασσα

με την σιωπή στα χείλη.

Κι αυτό το φως χαμένο

στο βάθος των λέξεων.

Για αλλού κινήσαμε αλλά περάσαμε απέναντι... Ελένη Ταϊφυριανού.

Είναι τυχαίο;

που οι άντρες κατάντησαν ανδρείκελα;

Είναι τυχαίο;

που κάποιες γυναίκες το παίζουν αντράκια;

Είναι άραγε τυχαίο;

που χορεύουν οι άντρες τσιφτετέλι λίγο έως πολύ θηλυπρεπώς;

Ή μήπως είναι τυχαίο;

που σηκώθηκαν οι γυναίκες και χορεύουν ζεϊμπέκικο

σαν μάγκες κακής εκδοχής;

Νομίζω πως έχουμε μπερδέψει λίγο τα μπούτια μας

και η τηλεόραση από την άλλη κάνει τα αδύνατα δυνατά

να προβάλλει έναν τύπο ανθρώπου που είναι

κάτι ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα ταυτόχρονα...

Το σκίρτημα της ψυχής μου Αμμόχωστος μου... Μαρία Ιωάννου Φίλη.

Όλες οι σκέψεις μου και οι πράξεις που θέλω να κάνω για σένα

έρχονται πάντα την νύχτα !!

Το σκοτάδι της για μένα είναι φως του φεγγαριού

που με οδηγεί σε εσένα!!

Απλώνω τα χέρια μου και σε ακουμπάω και όλα γύρω μου

αποκτούν νόημα ,ζωή ,αγάπη.

Σε νοιώθω ξανά στην αγκαλιά μου .!!

Κάθε που νυχτώνει ένα φεγγάρι περίεργο φαντάζει

στον ασυννέφιαστο ουρανό σου και εγώ το ακολουθώ

έχοντας παρέα μια νυχτοπεταλούδα έρχομαι να σε ανταμώσω

αφροστεφάνωμένη στο Κάστρο σου !!

Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει

να έρθω κοντά σου ΆΜΜΌΧΩΣΤΟΣ ΜΟΥ

είσαι της ψυχής μου το σκίρτημα και το όνειρο μου

που δεν έσβησε ποτέ !!.

Εκεί στα δεκατρία... Ελένη Ταϊφυριανού.

Εκεί στα δεκατρία που τα κορίτσια ανθίζουν και γίνονται γυναίκες

πρωτογνώρισα τον Μέλιο Καδρά!

Το παιδί που μετρούσε τα άστρα κάθε βράδυ...

και τα έβρισκε σωστά.

Ο πλάστης του ήρωα μου έγινε ο αγαπημένος μου συγγραφέας

Ξετρελάθηκα με τον τρόπο σκέψης και γραφής του!

Ο Μενέλαος Λουντέμης με έμαθε πως

Μία άνοιξη μπορεί να είναι αγέλαστη!!!

Και πως είναι να κυνηγάς τους ανέμους!!!

Πόση ομορφιά εχουν οι κερασιές όταν ανθίζουν!!!

Ακόμη και όταν συννεφιάζει!!!

Και μετά όταν το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα!!!

Ο άνθρωπος ενώπιον του θανάτου... Αθηνά Τσιρίκα.

Ω! Θεέ πού είσαι;

Άνεμος θανάτου  μας κυνηγά ,άνεμος.

Πόλεμος στα  συρματοπλέγματα του θανάτου .

Χαρακωμένα  τα βλέμματα στις ορδές του θανάτου

Γύρω από την άβυσσο , σώμα με σώμα

μάχονται ως τον Διγενή Ακρίτα .

Πολύ αίμα στον κάμπο με τις ματωμένες παπαρούνες.

Μιλιούνια οι μέλισσες απομυζούν το νέκταρ του έρωτα της ζήσης

που βολοδέρνει χάμω.

Αντικριστά   αχνίζουν  οι ψυχές απ’ τη βροχή που έπεφταν

τα βόλια του θανάτου.

Η ανάσα τους καυτή ,αναθυμιάσεις από το ξέπνοο του κορμιού

πάει μακριά   ,μα  πολύ μακριά!

Τρομοκρατημένοι εμπρός  στη σιδερένια πόρτα

της ταφόπλακας, σηκώνουν  τα χέρια.

Ω! Θεέ πού είσαι;

Μουσικές  θλιμμένες το βαλς του θανάτου

στη  κόγχη του ονείρου.

Ματωμένα  τριαντάφυλλα στο κορμί  των πλήκτρων .

Θλιμμένη Βροχή... Νέλλη Κουμεντάκη.

Νόμιζα

πως θα 'ρχόσουν,

με την πρώτη βροχή,

και στο βλέμμα θα μ' άφηνες,

να μερεύει η ψυχή!

Νόμιζα

πως υπάρχω εκεί,

στο φτερούγισμα του

βυθού σου,στο άγγιγμα

τ' ουρανού σου!

Φθινοπώριασε

Τα άδικα... Νίκος Ορφανίδης

Μη ψάχνεις άκρη να πιαστείς

σε ένα κουβάρι μπερδεμένο

ξέρω πονάει το καρφί

στο δίκιο σου το σταυρωμένο

φίλοι Πιλάτοι πια θεοί

να σου καρφώνουνε τα στήθια

με τα δικά τους τα καρφιά

να σου σκοτώνουν την αλήθεια

-Όλα τα άδικα να ρίχνουν στην ψυχή σου

μέσα στον ήχο της σιωπής να σπάνε το κορμί σου

και αυτά που είχες σαν παιδί ονειρευτεί

σου λεν εδώ δεν είναι όνειρα μα η αλήθεια της ζωής

Λάσπη χρυσαφιά ηλιοψημένη... Ωδή δέκατη τρίτη... Κυριάκος Κάππα.

Τι κρίμα κι άδικο να μην μπορέσω να ονειρευτώ ποτέ κι εγώ 

όπως κι άλλοι πολλοί, ένα όνειρο με χρώματα που μοναχά 

μικρό παιδί φέρνει στο νου του. Ποιος να ‘ναι αυτός, τον 

εφιάλτη που με τάραξε κι ένα πρωί κλαμένος αφηγήθηκα, 

δεν μου το σχώρεσε ποτέ. Θα ‘θελα έναν ουρανό να αντικρίσω, 

στο χρώμα που οι ανθοί οι ευωδιαστοί που τον Ιούλη μοναχά 

δίνει τα’ αγιόκλημα να έχει. Και αφέντης θρονιασμένος 

τρίλαμπρος ο Ήλιος κιτρινοχρυσαφένιος κατιφές, όλων 

των ανέμων μάζωξη να προστάξει, που αρματηλάτες 

σε άρματα λευκά διαμαντοστολισμένα πίσω από φοράδες 

κάτασπρες περήφανες, καρτερικά προσμένουνε φορώντας 

στα κεφάλια τους στεφάνια από κλαδιά μυρτιάς και δάφνης, 

Ο πόνος είναι σαν την μνήμη. Όταν φεύγει δύσκολα ξαναγυρίζει... Μπέττυ Κούτσιου

Ότι σε πονάει, σε πονάει μία, δύο, δέκα, πενήντα φορές θέλεις; 

Τόσες. Μετά παύει να είναι πόνος. 

Εθίζεσαι. Γίνεται απόλαυση. 

Και ενώ πριν από λίγο, μάτωνες και αναρωτιόσουνα  ατελείωτα, 

ένα μακρόσυρτο Γιατί, μετά απο καιρό ξεμακραίνεις 

και αναρωτιέσαι, Γιατί όχι; 

Καταλαβαίνεις ότι έτσι έπρεπε να γίνουνε όλα. 

Μεταξύ μας, κάπου το περίμενες κιόλας. 

Δεν έρχεται κανένα τέλος απροειδοποίητα.

Και εάν κάποιο βράδυ, μετά από μέρες, λυγίσεις και φανταστείς 

οτι ξαναπέφτεις στην προηγούμενη κατάστασή, μην τρομάξεις.

Σ,αγαπάω βρέ ζωή... Ντίνα Αλεξοπούλου.

Δεν είμαι αναίσθητη στον πόνο, όπως νομίζεις, 

έμαθα να τον ελέγχω.

Δεν είμαι χωρίς συναίσθημα όπως νομίζεις, 

έχω μάθει να το κρύβω,για να μην πληγωθώ.

Δεν είχα τη ζωή μου τόσο εύκολη όσο νομίζεις, 

όμως έμαθα να φεύγω από αξιοπρέπεια.....

Δεν ζω σε ένα σύννεφο όπως νομίζεις, 

έχω μάθει να αγαπώ τη ζωή,και να εκτιμώ ότι μου δίνει.

Jackie Mason...

Βλέπω τη ζωή σαν ένα χορό... 

Είναι ανάγκη ο χορός να έχει κάποιο νόημα;

Χορεύεις επειδή το ευχαριστιέσαι..! 

Αλίμονο... Λίτσα Μοσκιού.

Πώς θα μπορούσα αγάπη μου

να ζήσω μακριά σου.

Πώς θα μπορούσα

να ταιριάξω το κλειδί

σε μια πόρτα σπιτιού άδειου

απ' την αγάπη σου.

Χωρίς το βλέμμα σου

συρματοπλέγματα βαριά

θα υψώνονταν

στις κόρες των ματιών μου

κι ανύπαρκτη

θα γινόμουν

μακριά απ' το γέλιο σου

κλείνουν τα σύνορα του κόσμου

έξω απ' την αγκαλιά σου

χωρίς τη φωνή σου...

Αλίμονο...

Χωρίς τη φωνή σου

θα σωνόταν και το ψωμί...

Ειμαρμένη... Στέλλα Βρακά.

Καθόλου κρυμμένη

δεν είμαι Ειμαρμένη.

Έκθετη στο πιο σημαντικό διαστάσεων

άνοιγμα.

Υπνωτισμένη άραγε ή απολύτως νηφάλια

μεσούντος του φωτός

περπατώ τον δρόμο

που δεν θυμάμαι να τον ζήτησα.

Μια βλασφημία

μια έπαρση

μια ταπείνωση

μια υπερβολή

η περπατησιά τούτη.

Στα αλλοτινά... Στίχοι Νίκος Ορφανίδης.

Μες στου φεγγαριού την γύρα

σε παράνομους δεσμούς

της χαράς ψάχνω μια τρύπα

της αγάπης τους ρυθμούς

να φυτρώσει μια ελπίδα

και να σπάσω τους χρησμούς.

«Τι είναι η μουσική»... Νίκος Καρούζος.

«Σαν την πηγή που ακούγεται μακριά

στους δροσερούς καρπούς και στις σκιές των εντόμων
έρποντας ο λαμπρός αστρίτης
όπου σε μάζες ονείρου φλέγεται ο τραγοπόδης
η χαρά των ήχων έρχεται ως το αίμα
ως την αλματώδη σιωπή του νου.» 

Alfred De Musset...

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να λένε για κάποιον... 
«Άφησέ τον αυτόν, ζει στον κόσμο του» 

και συνήθως η φράση ειπώνεται με τόνο απαξιωτικό. 
Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει 

πως ο καθένας από μας ζει σ’ ένα κόσμο δικό του. 
Ο κόσμος και η πραγματικότητα για τον καθένα είναι διαφορετικά

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ... Αν...

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη

κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,

κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,

στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά,

αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,

κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,

αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,

κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,

αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,

αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,

αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις

όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αποδέξου τις εποχές... Στέλλα Βρακά.

Καιρός του κρύου

καιρός της ζέστης.

Αποδέξου τις εποχές.

Αποδέξου το παρελθόν σου

τα λάθη και την άγνοιά σου.

Στην βαθιά κατανόηση

όλων των πλασμάτων στη γη

άξιος γίνεσαι της Ευαισθησίας

αυτής της βασίλισσας

που όλα τα κατανοεί, τίποτα δεν κρίνει

όλα τα αποδέχεται

και σε ευδαιμονεί, στην ειρήνη.

Ένα χαμόγελο είναι ευτυχία άραγε;... Μαρία Ιωάννου _Φίλη.

Κοιτάζουμε γύρω μας και ψάχνουμε λέμε την ευτυχία !!

Τι είναι άραγε η ευτυχία και που είναι κρυμμένη ;

Τίποτα όμως δεν έχει κρυφτεί γιατί είναι γύρω μας ,πλάι μας .

Η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα τα καθημερινά .!!!

Μια ανατολή ,ένα ηλιοβασίλεμα ,ένα φιλί ,ένα πρωινό κολύμπι ,

ένα περπάτημα στην βροχή ,ένα κρασί με κάποιον

που μας νοιάζεται ,ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ !!

Ένα χαμόγελο είναι η ευτυχία ζωγραφισμένη

με τα χρώματα της ζωής ,είναι ο ήλιος μας που ρίχνει τις

αχτίδες του βαθειά στην καρδιά μας και με ένα τρόπο μαγικό

δεν την αφήνει να χαθεί στο χρόνο την κρατάει και παραμένουμε

με καρδιά μικρού παιδιού.!!